କବିତା - 'ଗୋଟିଏ ସୁଟ୍ଟା ପରେ'

ସିଦ୍ଧାର୍ଥ ମହାପାତ୍ର

କ୍ୟୁବା ଦେଶର ହାୱାନା ନଗର ସ୍ଥିତ ବକାର୍ଡ଼ି କୋଠା
ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - ୱିକିମିଡ଼ିଆ କମନ୍ସ୍

ମୋ ଭିଡ଼ିମୋଡ଼ି ହେଉଥିବା ଅଧା ଭର୍ତ୍ତି ଓଲ୍ଡ୍ ମଙ୍କ୍ ର ବୋତଲ ଭିତରେ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଅସ୍ତ ହୁଏ,

ସୋଲାନ ଇନ୍ ର ପଞ୍ଚମ ମହଲାର ଟେରାସ୍ ରେ ।

ପାଖରେ କେଉଁଠି ଗୋଟିଏ, ‘କ୍ଲିକ୍’ ର ଆୱାଜ୍,

ଆଉ ପଛରୁ, କୁନି କୁନି ଲିଚୁ ଆଲୁଅର ମାଳାଗୁଡ଼ିକ

ମୋ ଉପରେ ସେମାନଙ୍କର ନୀଳ ବର୍ଷା କରନ୍ତି ।

ମୁଁ ଦର୍ଶନ କରେ ପବିତ୍ର ୱେଟର୍ ମାନଙ୍କର ଛାୟାକୁ,

ଯେଉଁମାନେ ବାନ୍ତିରେ ଖୋଜନ୍ତି ମାଳିକା ବଚନ ।

ଆଜିର ରାତ୍ରରେ ସେମାନେ ମୋତେ ପଢ଼ାଇବେ

ମୃତ୍ୟୁର ପାଠ;

ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ଗୁରୁଣ୍ଡିବା ପାଇଁ କିମ୍ବା

ପାହାଚ ଭିତର ଦେଇ ସିପିଯିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରିବି ।

ମୋର ପ୍ରେମିକା ଏକ ଟୋଇଙ୍ଗ ଗାଡ଼ିରେ ଆସିବ,

ଆଉ ମୋର କଟା ମୁଣ୍ଡକୁ

ତା’ର ଛିନ୍ନ ସ୍ୱପ୍ନଗୁଡ଼ିକ ସହ ଟାଣି ନେବ,

ଗୋଟିଏ ତାଲାବନ୍ଦ ସମାଧି ଭଳି ଶୋଇବା ଘରକୁ ;

ଆଉ, ମୁଁ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିବି ନାହିଁ ।

କିନ୍ତୁ ସେ ସବୁ ପାଇଁ ସମୟ ବାକି ଅଛି ‌।

ବର୍ତ୍ତମାନ ପାଇଁ ମୁଁ ରହିବି ମୋର ବନ୍ଧୁ ସହିତ,

ଯେ ମୋ ଭିତରେ ଅର୍ଦ୍ଧ-ଜୀବିତ ।

ମୁଁ ବୋତଲକୁ ଆଉଁସେ ।

ମୁଁ ଗୋଟେ ବେତାଳକୁ ରମିବି ।

ମୁଁ ଆଉ ଟିକିଏ ଆଉଁସେ,

ବୋତଲଟି ଗଳି ପଡ଼େ,

ରମ୍ ଇଡ଼ିଯାଏ,

ଛାଇଗୁଡ଼ିକ ପଟ୍ଟ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରନ୍ତି ।

ଆଉ କାଶି କାଶି

ଗୋଟିଏ ଦୁନିଆଁ ପୁଣି ଫେରିଯାଏ

ତା’ର ଅନୁକ୍ରମକୁ ।

ବି.ଦ୍ର. -  ମୂଳ ଇଂରାଜୀ କବିତାର ଏହି ଅନୁବାଦଟି ୧୨ ମାର୍ଚ୍ଚ ୨୦୧୭ରେ ପ୍ରକାଶିତ ଦୈନିକ ସଞ୍ଚାରର ସାହିତ୍ୟ ପୃଷ୍ଠାରେ ଛପାଯାଇଥିଲା ।