Sunday, April 30, 2017

ପର୍ବତରେ ଧର୍ମୋପଦେଶ - ୧୪


ପବିତ୍ର ବାଇବେଲର ଓଡ଼ିଆ ଅନୁବାଦ


ଲିଙ୍କନ ପ୍ରଥମ ଥର ରାଷ୍ଟ୍ରପତି ଭାବରେ ଶପଥ ଗ୍ରହଣରେ
ବ୍ୟବହାର କରିଥିବା ବାଇବେଲ
ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - ୱିକିମିଡ଼ିଆ କମନ୍ସ୍

ସେ ପର୍ବତରୁ ଓହ୍ଲାଇଲା ଉତ୍ତାରେ ଅପାର ଲୋକମାନେ ତାହାଙ୍କ ପଛେ ପଛେ ଗମନ କଲେ ।  ଆଉ ଦେଖ, ଜଣେ କୁଷ୍ଠୀ ଆସି ତାହାଙ୍କୁ ଭଜନା କରି କହିଲା, ହେ ପ୍ରଭୁ, ଯେବେ ଆପଣଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ହୁଏ, ତେବେ ମୋତେ ପରିଷ୍କୃତ କରି ପାରନ୍ତି । ଯୀଶୁ ହାତ ବଢ଼ାଇ ତାହାକୁ ଛୁଇଁ କହିଲେ, ଆମ୍ଭର ଇଚ୍ଛା ଅଛି ପରିଷ୍କୃତ ହୁଅ; ସେହି କ୍ଷଣରେ ସେ ଆପଣା କୁଷ୍ଠରୁ ମୁକ୍ତ ହେଲା । ଅନନ୍ତର ଯୀଶୁ ତାହାକୁ କହିଲେ, ସାବଧାନ, ଏହା କାହାକୁ କୁହ ନାହିଁ; ମାତ୍ର ଯାଜକ ନିକଟକୁ ଯାଇ ଆପଣାକୁ ଦେଖାଅ, ପୁଣି ଲୋକମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ପ୍ରମାଣ ଦେବା ନିମନ୍ତେ ମୋଶାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ନିରୂପିତ ନୈବେଦ୍ୟ ଉତ୍ସର୍ଗ କର ।

ଯୀଶୁ କଫର୍ନାହୁମ ନଗରରେ ପ୍ରବେଶ କଲାଉତ୍ତାରେ ଜଣେ ଶତସେନାପତି ତାହାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସି ବିନତିପୂର୍ବକ କହିଲେ, ହେ ପ୍ରଭୁ, ମୋହର ଦାସ ପକ୍ଷାଘାତ ବ୍ୟାଧିରେ ପୀଡ଼ିତ ହୋଇ ଗୃହରେ ଶଯ୍ୟାଗତ ଅଛି । ଯୀଶୁ କହିଲେ, ଆମ୍ଭେ ଯାଇ ତାହାକୁ ସୁସ୍ଥ କରିବା । ସେହି ସେନାପତି ତାହାଙ୍କୁ କହିଲେ, ପ୍ରଭୋ, ଆପଣ ଯେ ମୋ ଗୃହକୁ ଆସିବେ, ଏପରି ଯୋଗ୍ୟ ମୁଁ ନୁହେଁ; କଥା ମାତ୍ର ଆଜ୍ଞା କରନ୍ତୁ, ତହିଁରେ ମୋହର ଦାସ ସୁସ୍ଥ ହେବ । ଯେହେତୁ ମୁଁ ନିଜେ ପରାଧୀନ ହେଲେ ହେଁ ମୋ ଅଧୀନରେ ଥୋକାଏ ସେନା ଅଛନ୍ତି । ଜଣକୁ ଯାଅ କହିଲେ ସେ ଯାଏ; ଅନ୍ୟକୁ ଆସ କହିଲେ ସେ ଆସେ, ଆଉ ମୋହର ଦାସକୁ ଏହି କର୍ମ କର କହିଲେ ସେ ତାହା  କରେ । ଯୀଶୁ ଏହା ଶୁଣି ଚମତ୍କୃତ ହୋଇ ଆପଣା ପଶ୍ଚାତ୍-ଗାମୀ ଲୋକମାନଙ୍କୁ କହିଲେ, ଆମ୍ଭେ ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ସତ୍ୟ କହୁଁ, ଇଶ୍ରାୟେଲ ମଧ୍ୟରେହେଁ ଏଡ଼େ ବଡ଼ ବିଶ୍ୱାସ ପାଇ ନାହୁଁ । ଆଉ ଆମ୍ଭେ କହୁଁ, ଅନେକ ପୂର୍ବ ଓ ପଶ୍ଚିମରୁ ଆସି ଅବ୍ରହାମ ଇସ୍ହାକ ଓ ଯାକୁବ ସହିତ ସ୍ୱର୍ଗରାଜ୍ୟରେ ଏକତ୍ର ବସିବେ । ମାତ୍ର ରାଜ୍ୟର ସନ୍ତାନମାନେ ବାହାର ଅନ୍ଧକାରରେ ପକାଯିବେ; ସେହି ସ୍ଥାନରେ କ୍ରନ୍ଦନ ଓ ଦନ୍ତର କିତିମିତି ହେବ । ଏଉତ୍ତାରୁ ସେ ଶତସେନାପତିଙ୍କୁ କହିଲେ, ଯାଅ, ତୁମ୍ଭର ବିଶ୍ୱାସାନୁସାରେ ତୁମ୍ଭ ପ୍ରତି ଘଟୁ; ତହିଁରେ ସେହିକ୍ଷଣି ତାଙ୍କର ଦାସ ସୁସ୍ଥ ହେଲା ।

ଉତ୍ସ - 'ପବିତ୍ର ବାଇବେଲ : ପୁରାତନ ଓ ନୂତନ ନିୟମ' । ବାଇବେଲ ସୋସାଇଟି ଅଫ ଇଣ୍ଡିଆ : ବାଙ୍ଗାଲୋର । ପ୍ରକାଶନର ତାରିଖ ଦିଆଯାଇନାହିଁ । 

କାକ ପୁରାଣ


ଜ୍ୟୋତି ନନ୍ଦ


କଫିନ ଆକାରର ନାସଦାନୀ
ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - ୱିକିମିଡ଼ିଆ କମନ୍ସ୍



କାଉର ରଙ୍ଗ ଧଳା । ଆରମ୍ଭର କଥା ଇଏ।

ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବିଭ୍ରାନ୍ତ କରିବା ବୟସରେ ତମେ ଆଉ କ'ଣ ଅଛ ଯେ ଯାହାମନ ତାହା କହି ପାର ପାଇ ଯିବ ସମସ୍ତେ ପରା ସବୁଆଡେ ଯବକାଚ ଧରି ବସିଛନ୍ତି । ସେହି ଯବକାଚର ମେଘନାଦ ପାଚେରୀ ଭିତରେ ତମର ନିୟତି ହେଉଛି ଘେରାବନ୍ଦୀ ହୋଇ ରହିଥିବ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଯିବା ଯାଏଁ ।  ହେଲେ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଯିବା ଭଳି କଥା କାହା ହାତରେ କ'ଣ ଥାଏ ?

ନିଜ ଡେଙ୍ଗୁରା ନିଜେ ପିଟିବା ଭଳି ହେବ । ଏବେ କାହିଁକି କେଜାଣି ତମକୁ ଲାଗୁଛି ଯେ ତମେ ଦେହଠୁ ମୁଣ୍ଡ ଯାଏଁ ଖାଲି ଏକ ଅସଜଡା ଜିଗ୍-ସ ପଜଲ୍ । ଜୀବନରେ ପରିବାର ତମକୁ ସଜାଡି ପାରିଲା ନାହିଁ ବୋଲି ହାଲ ଛାଡିଦେଇସାରିଲାଣି । ଆଉ ଏବେ ତମେ ଆଶା ବାନ୍ଧି ବସିଛ ଯେ, ପଢା ଲେଖା ବୋଲି ଯଦି କିଛି କରୁଥାଅ, ତାହାହେଲେ ସେଥିରେ କିଏ କେଉଁଠୁ ନିଜ ସମୟ ବାହାର କରି ଉଭାନ ହୋଇ ତମକୁ ଖାଲି ସଂଶୋଧନ କରିବ । ଆଉ ତମେ ଗୋଡ ଉପରେ ଗୋଡ ଥୋଇ ଆରାମରେ ବାରଣ ଥିବା ଦୁଧିଆ ଚା କପ୍ ପରେ କପ୍ ପିଇଚାଲିଥିବ । ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ରେ । ତମକୁ ସେଇ ସୁଯୋଗଟି କେହି ଦେବେ ନାହିଁ । ତମକୁ ନିଜ ଅସଜଡା ପଜଲ୍ ମାନଙ୍କୁ,ନିଜ ଅସଂଶୋଧିତ ତୃଟି ସବୁକୁ ବୋହି ଚାଲିବାକୁ ପଡିବ କ୍ରୁଶବିଦ୍ଧ ହେବାଯାଏଁ ।

ହଁଆରମ୍ଭକୁ ଫେରିବା । କାଉ ଯେତେବେଳେ ଧଳା ଥିଲା ସେଇ ସମୟକୁ ।

ସେତେବେଳେ ରଙ୍ଗ କହିଲେ ଥିଲା ଆଉ କ'ଣ କି ଆଗର ସିନେମା ଛବି ଭଳି କଳା ଆଉ ଧଳା । ଦୁଇଟି ବୋଲି ରଙ୍ଗ ।

ସୃଷ୍ଟିର ଆରମ୍ଭର କଥା । ପୁରୁଣାକାଳର କଥା ବୋଲି କାହା କାହାର ସ୍ମରଣରେ ରହିଥାଇ ପାରେ । ସେମିତି ଦେଖିଲେ ଯୁଗଯୁଗର ସ୍ମରଣ ଉପରେ କାହାର ଦଖଲ ଅଛି ଯେ ସେଇଥି ପାଇଁ କଥାଟି ଅବିକା ଅଭିଲା ଦିଶୁଛି । ଶୁଭୁଛି ।

ସେତେବେଳର ଆମର ଏଇ ଧୋବଧାଉଳା କାଉଟି ଆଜିକାଲିର କାଉ ମାନଙ୍କ ଭଳି ବି ଭାରି ଚାଲାକ ଥିଲା । ପହିଲେ ଅନ୍ଧାର ଆଉ ଆଲୁଅକୁ ଭାଗ ଭାଗ କରି ଦେଖାଗଲା କାରଖାନାଟିଏ । ଶୁଭିଲା ଖାଲି ଠକଠକ ଶବ୍ଦ । ଚାରିଆଡ ଶୂନଶାନ୍ ରେ ଲିପାପୋଛା ହୋଇ ଭାରି ପରିଷ୍କାର ବୋଲି ସେତେବେଳେ ଶବ୍ଦଟି ଭାରି ଗହନ ଶୁଭୁଥାଏ ।

ତାହାକୁ ବୁଝିବ ଏଇ ଇଲାକାର ପହିଲା ଶବ୍ଦ ।

'ଣ କିଛି ପାଖରେ ତିଆରି ହେଉଛି ବୋଲି ସିଧା ସଳଖ ନିଜେ ନଦେଖି ଯେମିତି ବିବାକ ଶବ୍ଦରୁ ଅନୁମାନ କରି ହୁଏ,ସେମିତି ଥିଲା ଏଇ ଶବ୍ଦ । ଶବ୍ଦ ଟି ଅବିରାମ । ଚାରିଆଡ ଆଉ ଟିକିଏ ଫର୍ଚ୍ଚା ହେଲାରୁ ଦେଖାଗଲା ନିହାଣ ବାରିସୀରେ କାମ ଚାଲିଛି । କାମଟି ପ୍ରକୃତରେ କେଉଁ ଲୋକଟି କରୁଛି ତାହା ସ୍ପଷ୍ଟ ନୁହଁ । ଆଜିକାଲିର ଜଣେ ବଢେଇ ଭଳି ଲାଗୁଥିବା ଲୋକଟି ଠକଠକ ଶବ୍ଦ ସହିତ ପୂରା ମିଶିଯାଇ ଏଇଲେ ରହିଛି ବୋଲି ପରତେ ହେଉଥିଲେ ବି, ତାହାର ସର୍ବାଙ୍ଗଟି କ'ଣ କାହାକୁ ଦୃଶ୍ୟ ହେଉଥାଏ ସବୁଠୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା, ସେଇ ଲୋକଟାର ମୁହଁ ବୋଲି ଯେଉଁ ଜାଗା ଖଣ୍ଡକ ବୁଝିବ ସେଇଠେ ରହିଛି ମେଞ୍ଚାଏ ବହଳିଆ ଅନ୍ଧାର ।

ଲୋକଟି ପ୍ରଥମରୁ ପୁରାପୁରି ପୋଷା ମନେଇ ରଖିଛି ସେଇ ଦୁଇ ଜଣଙ୍କୁଆମେମାନେ ଆଜି କାଲି ଘରେ ପୋଷିଥିବା କୁକୁର ବିଲେଇ ସହ ଆମର ଯେତେକ ପାପ ଆଉ ହାମବଡା ଭାବ ଭଳି । ସେ ଦୁଇ ଜଣ ହେଲେ ଆଲୁଅ ଓ ଅନ୍ଧାର । ଜଣେ ଧଳା ଆଉ ଜଣେ କଳା ।ସେ ଦୁଇ ଜଣ ଏମିତି ପୋଷା ମାନିଛନ୍ତି ଲୋକଟାର ଯେ, ଲୋକଟି ଯେତେବେଳେ ଯାହାକୁ କୁ ରଙ୍ଗେଇବା ପାଇଁ କହିବ, ସେମାନେ ପଦଟିଏ ଉତ୍ତର ନ ଫେରାଇ ନିଜ ନିଜର ପୋଚରା ଧରି ଆଗୁସାର ହୋଇଯିବେ । କେବଳ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ନୁହଁ, ଲୋକଟା ନିଜକୁ ନିଜେ ବି ତାହାର ମନମୁତାବକ ଆଲୁଅ ଅନ୍ଧାରର ବେଶଭୂଷାରେ ଘଡିକି ଘଡି ସଜାଇ ହେଉଥାଏ।

ଲୋକଟି ପ୍ରକୃତରେ କ'ଣ ବଢେଇ ନା ରଙ୍ଗ ମିସ୍ତ୍ରୀ କିଏ ଜାଣେ ସବୁଠି ତ ଆଲୁଅ ଆଉ ଅନ୍ଧାରର ଖେଳ । କେବଳ ଯାହା ଠକଠକ ଶବ୍ଦ । ନିକଟରେ କିଛି ଗଢା ହେବାର ଶବ୍ଦ। ତାହା ହିଁ ଶୁଭେ । ଶୁଭୁଥାଏ ।

ସେଇ କାରଖାନାରୁବିଚିତ୍ର କହିବପୃଥିବୀ ତିଆରି ହେଲା । ଆକାଶ ତିଆରି ହେଲା । ମଣିଷ ତିଆରି ହେଲା । ସମସ୍ତେ ବଞ୍ଚିଥିବା ଭଳି ଦିଶିବା ପାଇଁ ଯାହା ଯାହା ଦରକାର ପଡିବ ବୋଲି ଲୋକଟି ଭାବିଲାସବୁ ତିଆରି କରି ପକାଇଲା । ଲୋକଟିର ଦୋଷ ଯଦି ଦେଖିବ, ତେବେ ଗୋଟିଏ । ଲୋକଟି ସବୁବେଳେ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ । ଭୋକ ନଥିଲେ ଜଣେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରୁହନ୍ତା । କିନ୍ତୁ ଲୋକଟି ଭିତରେ ଯେ ମାଳମାଳ ଭୋକ । ତେଣୁ ସେ ସବୁ ଜିନିଷକୁ ଦରକାରୀ ଭାବେ ଆଉ ମେହନତ କରି ଗଢେ ।

ସେତେବେଳେ ଚାରିଆଡ ଫର୍ଚ୍ଚା ହୋଇନଥିଲା । ବେଶିଭାଗ ଅନ୍ଧାର । ଲୋକଟି ଆଲୁଅକୁ ପୂରା ନିଜ ଅକ୍ତିଆରରେ ରଖିଥାଏ । ଯେତିକି ଜାଗାକୁ ସେ ଚାହିଁବ, ଠିକ୍ ସେତିକି ଜାଗା ଆଲୁଅ ରେ ପୂରିଯାଏ ।

ମଣିଷମାନେ ଲୋକଟି ପାଖରେ ନେହୁରା ହେଲେ । କହିଲେ,ତମର ଏତେ ପରିଶ୍ରମ ସବୁ କ'ଣ ବେକାର ଯିବ ଜେଜେ ତମେ ମେହେନତ କରି କ'ଣ କ'ଣ ସବୁ ତିଆରିଛ, ତାହା ଆମେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ କରିପାରିଲୁ ନାହିଁ । ସେମାନେ ଆମ ପଛରେ ଅଛନ୍ତି । ଆମ ପିଠିରେ ସେମାନଙ୍କର ନିଶ୍ୱାସ ବାଜୁଛି ଅବିକା । ହେଲେ ମୁହଁ ବୁଲାଇ କାହାକୁ ଜଣକୁ ଚିହ୍ନି ପାରିଲୁ ନାହିଁ । ଟିକିଏ ବିଚାର କର । ଆମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଚିହ୍ନନ୍ତୁଜେଜେ ?

ଲୋକଟି ମଣିଷମାନଙ୍କର କଥା ଠିକ୍ ବୁଝି ପାରିଥିଲା । କାରଣ ସେ ନିଜେ ସବୁଠୁ ବେଶି ବୁଦ୍ଧି ମଣିଷ ମୁଣ୍ଡରେ ଭର୍ତ୍ତି କରି ତାହାକୁ ତିଆରି କରିଛି । ଅବଶ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିର ବସ୍ତାଟିକୁ ରଖି ସାରି ମଣିଷ ମୁଣ୍ଡଟିକୁ ସିଲେଇ କରିବା ପୂର୍ବରୁ, ତାହା ମନରେ ଟିକିଏ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ଉପୁଜି ଥିଲା । କାରଣ ଲୋକଟିକୁ ଲାଗୁଥିଲା ଯେ, ସେ ଏତେ ଦିନ ଖାଲି କଣ୍ଢେଇ ତିଆରି କରିଛି । କଣ୍ଢେଇ ମାନେ ତ କେବଳ ଶିଖିଛନ୍ତି ଆଣ୍ଠୁ ମାଡି ବସିବା ଆଉ ଆଦେଶକୁ ମନ ଦେଇ ଶୁଣିବା । ଏଇ କାମ କରି କରି ଲୋକଟିକୁ ଚିଟା ଲାଗିଗଲାଣି । ତେଣୁ ସୁଖ ଦୁଃଖ ହେବା ପାଇଁନିଜ ବଳକୁ ଥରେ ଅଧେ କଣ୍ଟିନେବା ପାଇଁ, ସେ ସବୁ ବୁଦ୍ଧିକୁ ଏକାଠି କରି ମଣିଷ ମୁଣ୍ଡରେ ଭର୍ତ୍ତି କରିବାକୁ ଚାହିଁଥିଲା ।

ଲୋକଟିର ସବୁ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱକୁ ସେତେବେଳେ ଦୂର କଲାଭଳି କହିଥିଲା କୁଆଟିଏତେ ଭାବିବାର କ'ଣ ଅଛି ଜେଜେ ତମ ପାଖରେ ପରା ସବୁଠୁ ବଡ ହତିଆର ଅଛି । ଖାଲି ଟିକିଏ ଶୋଷିବ । ପବନଟିକିଏ ଶୋଷିବା କ'ଣ ଏତେ ଜଟିଳ କଥା ?

ଲୋକଟି ତାହାପରେ ଖୁସି ହୋଇଯାଇଥିଲା । ଏମିତିରେ ଲୋକଟି ଖୁସି ହୋଇଗଲା ବୋଲି ଜାଣିବ ଚାରିଆଡ ଟିକିଏ ଫର୍ଚ୍ଚା ହୋଇଗଲେ । ସେଇ ଫର୍ଚ୍ଚା କହିଲେ ଗୋଟିଏ ବିଜୁଳି ମାରିଲେ ଚାରିଆଡ ଯେତିକି ଆଲୁଅ ହୁଏ ସେତିକି । ସେତିକି ସମୟ ବି ରହିଥାଏ ଆଲୁଅ । ମଣିଷକୁ ଆଗ ଗୋଟିଏ କଣ୍ଢେଇ ପରି ଗଢିସାରିବା ପରେ ଲୋକଟି ସେଇ କଣ୍ଢେଇର ମୁହଁକୁ ଫୁଙ୍କି ପବନ ଦେଇଥିଲା । ଆଉ ସେଇ ପବନରେ ମଣିଷଟି ଆଉ କଣ୍ଢେଇ ହୋଇ ରହିଲା ନାହିଁ । ହାତଗୋଡ ନାଡି କିରିକିରି ହୋଇ ହସିଉଠିଥିଲା । ତାହା ପରେ ନିଜକୁ ପରୀକ୍ଷା କଲାଭଳି ସେ ଲୋକଟି କିରି କିରି ହସୁଥିବା ମଣିଷର ମୁହଁରୁ ପବନ ଟିକକ ଶୋଷିନେଇଥିଲା । ତାହା ପରେ ମଣିଷ ଆଗ ଭଳି ଯେଉଁ କଣ୍ଢେଇକୁ ସେହି କଣ୍ଢେଇ । ପୂରା ନିଶ୍ଚଳ ।

ସେ ଲୋକଟି ପାଖରେ ନିହାତି ପୋଷା ମାନିଥିବା ଆଲୁଅ ଅନ୍ଧାର ଭଳି ପବନ ବି ବନ୍ଧା । ଆଉ ଲୋକଟି ପାଖରେ ପବନ ବନ୍ଧାଥିବା ଯାଏଁ ଏମିତିରେ ସମସ୍ତେ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ କଣ୍ଢେଇ । ଖୁସୀ ହୋଇଗଲା ସେ । କୁଆଟି ଆହୁରି ଧୋବ ଫରଫର ଦିଶିଥିଲା ତାହା ପରେ ।

ସେତେବେଳକୁ ଖାଲି କୁଆ ନୁହଁ, ସବୁ ପକ୍ଷୀ ତିଆରି ହୋଇ ସାରିଥିଲେ । ସମସ୍ତଙ୍କର ଦେଖିବ ଗୋଟିଏ ବୋଲି ରଙ୍ଗ, ତାହା ଧଳା ।ଆକାଶ ତିଆରି ସରିଲା ପରେ ସେଇଠି ଚାଲବୁଲ କରିବା ପାଇଁ ପକ୍ଷୀମାନେ ଆସିଲେ ଯେମିତି ପୃଥିବୀରେ ଚାଲିବା ପାଇଁ ମଣିଷ ଓ ସମୁଦ୍ରରେ ମାଛ । କେହି ଅନ୍ୟ କାହାର ଇଲାକା ମାଡିବେ ନାହିଁ ବୋଲି ବାରଣ କରାଯାଇଥିଲା । ସେ ଲୋକଟିର ଭାରି ସଉକି କିନ୍ତୁ ସେଇ ସବୁ ଧଳାରଙ୍ଗର ପକ୍ଷୀରେ । ସେମାନେ ଚାରିଆଡ ଉଡି ଉଡି ଅନ୍ଧାରରେ ଆତଜାତ ହେଉଥିବା ଲୋକଟିର ହାତ ତିଆରି ଜିନିଷ ସବୁକୁ ତଦାରଖ କରିଥାନ୍ତି । ତାହାର ବିବରଣୀ କହନ୍ତି ସେ ଲୋକକୁ । ଲୋକଟି ଖୁସୀ ହୁଏ ।

ପରେ କାଉ ସମେତ ସମସ୍ତ ପକ୍ଷୀଙ୍କ ରଙ୍ଗ ବଦଳିଗଲା । ପକ୍ଷୀ ମାନେ ନାନା ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଗଲେ । ସେଇ ବିଚିତ୍ର ଘଟଣାଟି ଘଟିଥିଲା ପରେମଣିଷ ଯେତେବେଳେ ସବୁ କିଛିକୁ ଚିହ୍ନିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲାତାହା ପରେ ।

ନ ଚିହ୍ନିବା ଯାଏଁ ତମର ସବୁ କିଛି ସୁରୁଖୁରୁରେ ଚାଲିଥାଏ । ଚିହ୍ନିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲ ମାନେ, ତମର ନିଜ ଅଂଶୁପାରେ ବ୍ୟାପକ ନଈବଢି ।ସେଇଥି ପାଇଁ ମଣିଷ ମାନେ ଯେତେ ନେହୁରା ହେଲେବି ସେମାନଙ୍କର ଏଇ ନିଜ ନିଜକୁ ଚିହ୍ନିବା କଥାଟିକୁ ସେ ଲୋକଟି ନିଜ ମନରେ ଢେର୍ ହେଜୁଥିଲା । ରାଜି ହେଉନଥିଲା । ସବୁ କିଛିକୁ ଚିହ୍ନିବା ମାନେ, କାଳ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯିବ । କାଳ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା ମାନେ, ନିଜ ନିଜ ମରଣକୁ ବି ସେମାନେ ଚିହ୍ନିବେ । ବେଶ୍ ଭଲ କଥା । କିଛି ଅସୁବିଧା ନାହିଁ । ସେ ଲୋକଟି ଭାବେ । ପରସ୍ପରକୁ ଚିହ୍ନିଗଲେ ଖାଲି କାଳ ଯେ ଆସିବ, ଏକେଲା ସେକଥା ନୁହଁ । କାଳ ସହିତ ଆହୁରି ଅନେକ ଜିନିଷ ଆସିବ । ଆସିବ ଦେଶ ସବୁସବୁ ପାତ୍ର ଓ ଯେତେ ସମ୍ଭବ ବିଭେଦ ସବୁ ।

ସେ ଲୋକଟି ଆଉ ଯାହା ହେଉ ପଛକେ, କୌଣସି ବିଭେଦକୁ ପସନ୍ଦ କରେନାହିଁ । ସେଇଥି ପାଇଁ ସେ ଆଲୁଅକୁ ଅନ୍ତତଃ ଛାଡିଦେବ ନାହିଁ ମଣିଷମାନଙ୍କ ଭିତରକୁ । ସେମାନେ ପରସ୍ପରର ଅଚିହ୍ନା ହୋଇ ଏମିତି ଆନନ୍ଦରେ ରହିଥାନ୍ତୁ । ଆଲୁଅ ହୁଳାଟିଏ ପଡିଲେ ସିନା ସେମାନଙ୍କର ଚିହ୍ନିବା କାମଟି ଆରମ୍ଭ ହେବ । ନ ହେଲେ ସେମାନେ ଯେମିତି ଥିଲେ ସେମିତି ।

ସେ ଲୋକଟି ଆଲୁଅକୁ ଗୋଟିଏ ବାକ୍ସରେ ବନ୍ଦ କରି ଅତି ହେପାଜତରେ ରଖିଥିଲା । ବାକ୍ସଟି ଦେଖିବାକୁ ଆମ ପଣ୍ଡିତମାନଙ୍କ ନାସଦାନୀ ଭଳି କୁଟିକମ କରା ଆୟତନରେ ଛୋଟ ବାକ୍ସଟିଏ । ଆଲୁଅକୁ ରଖିବା ପାଇଁ ବଡ ବାକୁସର କ'ଣ ଆଉ ପ୍ରୟୋଜନ ସେ ଲୋକଟି ଆଲୁଅ ରଖା ହୋଇଥିବା ବାକ୍ସ ଉପରେ ସବୁବେଳେ ନଜର ରଖିଥାଏ ।

ସେତେବେଳେ କାଉ ସମେତ ସବୁ ଧଳା ରଙ୍ଗର ପକ୍ଷୀମାନେ ଚାରିଆଡେ ମନଇଚ୍ଛା ବୁଲୁଥିଲେ । ଖବର କହୁଥିଲେ ସେ ଲୋକଟିକୁ ନିୟମିତ । ବୁଲିବୁଲି ଯାହା ମିଳୁଥିଲା ତାହା ଖାଉଥିଲେ ।

ଆଜି ଭଳିକା ଟାଣ ଖରା ଦିନଟିଏ କାଉର ଚତୁରପଣର ଉଦାହାରଣ ହୋଇ ରହିଛି ଆମ ପିଲାଦିନରୁ । କାଉ କିନ୍ତୁ ଚତୁର ଥିଲା ତାହାର ଆରମ୍ଭ ଦିନଠାରୁଧୋବଧାଉଳିଆ ଦିନ ଠାରୁ ।

ସେଦିନ ମଣିଷ ମାନେ ସ୍ପଷ୍ଟ କହିଥିଲେ କାଉକୁଠିକ୍ ମୁଲଚାଲ କଲାଭଳି । ତମେ ଆମ କାମ କରଆମେ ତମ କାମ କରିବୁ । ଆମର ଢେର୍ ସୁଆଦିଆ ଖାଦ୍ୟ ଅଛି, ଫଳମୂଳଠୁ ଆରମ୍ଭ କରି ପିଠା ପାୟସ୍ ଯାଏଁ । ଆମେ ତମକୁ ଆଗ ଦବୁ । ଆମର ସେହି ସୁନ୍ଦର ଆଲୁଅର ବାକ୍ସଟି ଦରକାର ।

ମଣିଷ ମାନେ କାହୁଁ ଜାଣନ୍ତେ ଏଇ କାଉ ହିଁ ମଣିଷମାନଙ୍କୁ କଥା ଲହସରେ କେବେ କହିଦେଇଥିଲା, ଏଇମିତି ଆଲୁଅ ବାକ୍ସର ଗୁମର । ତାହା ପରେ ଅଲୌକିକ ଜାଗତିକ ଦୃଶ୍ୟଟି ଘଟିଲା ଦିନେ ।

ସମଗ୍ର ପୃଥିବୀ ଆଉ ଆକାଶ ବ୍ୟାପୀ ଆଲୋକର ମହୋତ୍ସବ । ସମସ୍ତ ଦୃଶ୍ୟ ଏବେ ରଙ୍ଗୀନ । ସମସ୍ତେ ପରସ୍ପରକୁ ଚିହ୍ନିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲେ । ଦୀର୍ଘଦିନର ନିଦରୁ ଉଠିବା ପରେ ସମସ୍ତେ ଯେମିତି ସତେଜ । ଖୁବ୍ ସତେଜ ।

କାଉର ଥଣ୍ଟରେ ଆସିଥିବା ଆଲୁଅର ବାକ୍ସରୁ ସସାଗରା ଧରାରେ ବିଛାଡି ହୋଇ ପଡିଛି ପ୍ରଥମ ସକାଳ ।

କାଉ ନିଜେ ଏଇ ଦୃଶ୍ୟରେ ବିହ୍ୱଳିତ ହୋଇଗଲା । ସେ ମଣିଷମାନଙ୍କୁ କହିଲାଦେଖକେତେ ସୁନ୍ଦର ଦୃଶ୍ୟ ମୁଁ ତମକୁ ଉପହାର ଦେଲି । ମଣିଷ ମାନେ କିଛି ବୁଝି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କୁ ଖାଲି ଶୁଭିଲା କାଆକାଆ ।

ତାହା ପରେ କାଉ ଦେଖିଲା ତାହାର ନିଜ ଦେହର ରଙ୍ଗ ପୂରାପୁରି ବଦଳି ଯାଇଛି ଏହା ଭିତରେ । ସେ ଏବେ ଗାଢ କଳା । ଅନ୍ଧାରରେ ମିଶିଗଲା ଭଳି କଳା । ସେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୁଃଖରେ କହିଲାତମମାନଙ୍କ ପାଇଁ ମୋର ଏପରି ଦଶା । ମଣିଷକୁ କେହି କେବେ ବିଶ୍ୱାସ କର ନାହିଁ । ମଣିଷମାନେ ଖାଲି ଶୁଣିପାରିଲେକାଆକାଆ । ଖାଇବାକୁ ମାଗୁଛି ବୋଲି ବଳକା ପିଠାକୁ ଛିଡାଇ ଫୋପାଡିଲେ ତାଆଡକୁ । କାଉ ତାହାକୁ ଛୁଇଁ ନଥିଲା।

ସେ ଲୋକଟି କିନ୍ତୁ ଚୁପ୍ ନଥିଲା । ସବୁ କ୍ଷୟକ୍ଷତିର ଆକଳନ କରି ସେ ଉପଯୁକ୍ତ ପଦକ୍ଷେପ ନେଇ ସାରିଥିଲା । ପଦକ୍ଷେପ ଭାରି ସରଳ । ଦିନ ଆଉ ରାତି ତିଆରି କରି ସେ ଦୁଇ ଜଣଙ୍କୁ ସୂର୍ଯ୍ୟ ବୋଲି ଜଣଙ୍କୁ ଗଢି ତାଙ୍କର ଜିମାରେ ଛାଡି ଦେଇଥିଲା । ଆଲୁଅ ଆଉ ଅନ୍ଧାର ଦି ଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ନିର୍ଘଣ୍ଟ ଠିକ୍ କରି ଦେଇଥିଲା ।

ଖାଇବା ଲୋଭରେ ମୁଁ ଭୁଲ କରିଦେଲି ଜେଜେମୋତେ କ୍ଷମାକର । କହିଲା କାଉଟି । ତାହାର ସ୍ୱଚ୍ଛ ଆଖି ଲୁହ ଟଳମଳ । ମୁଁ ଆଉ ଆଗ ଭଳି ଦିଶିବିନି ?

ସେ ଲୋକଟି ଆଉ ଯାହା ହେଉ ପଛକେ କଦାପି ନିଷ୍ଠୁର ନୁହଁ । ବେଶ୍ ମୁଲାୟମ ଗଳାରେ କହିଥିଲା ସେଆଉ ସେପରି ହେବାର ନାହିଁ । ତୋ କୃତ କର୍ମ ପାଇଁ ତୁ ଅବଶିଷ୍ଟ କାଳ କଳା ହୋଇ ରହିବୁ । ରଙ୍ଗରେ ଏମିତିରେ କ'ଣ ଅଛିଯେ ଏଇ ଶୁଣ୍ । ତଳେ ଦଳେ କଳା ହିଁ ସୁନ୍ଦର ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି,ଶୁଣ୍ । ଆଜିଠୁ ତୁ ଆସିଲେ ସକାଳ ହବ ପୃଥିବୀରେ । ତୁ ସେଠାରେ ଯେତେ ଯାହା ଆବର୍ଜନା ଅଛି ତାହାକୁ ସଫା କରିବୁ । ଏହା ତୋହର ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ । ସେଇଥି ପାଇଁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟଲୋକର ମଣିଷମାନେ ତୋତେ ଖାଇବାକୁ ଦେବେ । ଖାଇବାକୁ ଦେବେ କ'ତୁ ହେବୁ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ପିତୃଲୋକର ପ୍ରତିନିଧି । ପିତୃପୁରୁଷଙ୍କୁ ଯେଉଁ ପିଣ୍ଡ ଯେତେବେଳେ ସେମାନେ ଦେବେ, ତୁ ତାହାର ବଳିଭାଗ ପାଇବୁ । ହେଲା ?

କାଉଟି କହିଲାକାଆକାଆ।

ସେ ଲୋକ ଜଣକ କହିଲେପରିଷ୍କାର ଭାବରେ କହ ।

କାଉଟି କହିଥିଲାଜେଜେ ତମକୁ କ'ଣ ଧନ୍ୟବାଦ ଦିଆଯାଏ ?

ଗଛରୁ ସେଉଟିଏ ପଡିବା ମାତ୍ରେ, ତମେ ସେଇ ସେଉଟିକୁ ଆପଣା ପୁତ୍ରର ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଥୋଇ ଯୁକ୍ତିର ସଫଳ ଲକ୍ଷ୍ୟଭେଦ କରିବାକୁ ଚାହଁ । କିନ୍ତୁ କେବଳ ଯୁକ୍ତିରେ ପୃଥିବୀ ଚାଲେନାହିଁ, ଯେମିତି ଏଇ କାକପୁରାଣ କେବଳ ଯୁକ୍ତିରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ମଝିରେ ମଝିରେ ଫାଙ୍କ ଜାଗାରେ ବିଶ୍ୱାସ ଦରକାର ।

ଆଜି ଯେତେବେଳେ ଶ୍ରଦ୍ଧାର ସହ ପିତୃପୁରୁଷଙ୍କୁ ପିଣ୍ଡ ଦାନ ପରେ ତାହାର ବଳିଭାଗ ଧରି ନିଜ ଅଗଣାରେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ଆଡକୁ ଚାହିଁ "କାକାୟ କାକପୁତ୍ରାୟବୋଲି ଉଚ୍ଚକଣ୍ଠରେ ନିବେଦନ କରିବା ମାତ୍ରକେ, ଆକାଶରୁ ଚକ୍କର କାଟି ସେମାନେ ଓହ୍ଲାଇ ଆସନ୍ତି ପୃଥ୍ୱୀକୁ ।

ସେମାନେ ଏବେ କଳାଆଗରୁ ଥିଲେ ପୂରା ଧଳା ।

ଯୁକ୍ତିରେ ସବୁକଥା ନିଧାର୍ଯ୍ୟ କରି କୁହାଯାଇ ପାରେ ନାହିଁ।


ମାଇକ୍ ୟିପ୍ ବୋଲି ଜଣେ ଫଟୋଗ୍ରାଫର୍ ଙ୍କ ପାଖରେ ପକା ଖବର ଥିଲା ସେମାନଙ୍କର ବିଷୟରେ । ସେମାନେ କହିଲେ ଧଳା ରଙ୍ଗର କାଉ।

ଖବର ଶୁଣିବା ପରେ ମାଇକ୍ ୟିପ୍ ବେଶ୍ ଉତ୍ସାହିତ ହୋଇ ପଡିଥିଲେ । ତାଙ୍କର ବନ୍ଧୁ ଜଣକ ମାଇକ୍ ଙ୍କ ଫଟୋ ଉଠାଇବା କଳାର ଜଣେ ନିଷ୍ଠାପର ପ୍ରଶଂସକ । ସେ ୟିପ୍ ଙ୍କୁ କହିଥିଲେଅଲବତ୍ ସେଇଠେ ଧଳା କାଉ ମାନେ ରହୁଛନ୍ତି । ମିଛ ନୁହଁ ।

ସ୍ଥାନଟି ହେଉଛି ଭାଙ୍କୁଭର୍ ଦ୍ୱୀପ,କାନାଡାର ବ୍ରିଟିଶ୍ କଲମ୍ବିଆ ।

ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖିବା ପରେ ମାଇକ୍ ୟିପ୍ ନିଜ ଆଖିକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରିପାରି ନଥିଲେ । ତାଙ୍କୁ ଲାଗିଥିଲା ଯେ, ଏଗୁଡିକ ଅସଲ ଧଳା କାଉ ନୁହଁନ୍ତି । ଛଞ୍ଚାଣ ବା ଅନ୍ୟ କିଛି ଜାତୀୟ ପକ୍ଷୀ । ପରେ ସେ ନିଶ୍ଚିତ ହୋଇଥିଲେ, ଏଗୁଡ଼ିକ ଧଳା କାଉ ବୋଲି । ତାହା ପରେ ତାଙ୍କର କ୍ୟାମେରା କଥା କହିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲା।

ମାଇକ୍ ୟିପ୍ ଙ୍କ ଅନୁସାରେ ଏଇ ଧଳା କାଉଗୁଡିକ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସହଜ ଆଉ ନିର୍ଭୟରେ ତାଙ୍କର ଏହି "ଫଟୋ ସେସନ୍"ରେ ଭାଗନେଇଥିଲେ ।

ସେହି ଫଟୋମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କେତୋଟି ଏଇଠି ।

ଧଳା କାଉ ମାନେ ଧଳା ବାଘ ଭଳି ଏକ ବଂଶାନୁଜନୀତ ବ୍ୟାଧି ପ୍ରକ୍ରିୟାର ଅଂଶବିଶେଷ । ସେହି ପ୍ରକାର ବ୍ୟାଧିକୁ ଇଂରେଜୀରେ "ଆଲବିନୋବୋଲି କହିଥାନ୍ତି ।

ଆମର ଗାଁଗହଳରେ ସେଇମିତି ଅନେକ ଧଳା ରଙ୍ଗର ଲୋକ ଅଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନଙ୍କର ଡାକ ନାଁ ହୋଇଥାଏ ସାହେବ ବା ସାହେବାଣୀ ।ମୋତେ କିଛି ବର୍ଷ ଓଡିଶାର ଗୋଟିଏ ବିଖ୍ୟାତ ମହିଳା ମହାବିଦ୍ୟାଳୟରେ କାମ କରିବାର ସୁଯୋଗ ମିଳିଥିଲା । ବର୍ଷେ ଦି ବର୍ଷ ଅନ୍ତରରେ ସେଇଠେ ଜଣେ ଅଧେ ସେମିତି ସାହେବାଣୀଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ ।

ସେମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ସହ ସେମିତି ମିଶନ୍ତି ନାହିଁ ।

ଅନ୍ୟ ଯେତେ ସାହେବ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ କଥା କହିବି ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଏଇ ସାହେବ ସାହେବାଣୀଙ୍କ ପ୍ରତି ମୋର ଯଥେଷ୍ଟ ଶ୍ରଦ୍ଧା ରହିଛି । ଶେଷରେ ଗୁରୁବଚନ ନୁହଁ ବେନି ନୟନରେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ କରିବା ହୁଅନ୍ତୁ ଏଇ ଧଳା କାଉମାନଙ୍କୁ ।

ଚିତ୍ରୋତ୍ତୋଳକ - ମାଇକ୍ ୟିପ୍
ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - www.reshareworthy.com

Saturday, April 29, 2017

ସେଇ ଦୁଇ "ଶୀର୍ଣ୍ଣ ଛାୟାମୂର୍ତ୍ତିି'ଙ୍କ କଥା


ଅସିତ ମହାନ୍ତି

\
ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - ୱିକିମିଡ଼ିଆ କମନ୍ସ୍

ପାଇକ ବିଦ୍ରୋହର ତୁଙ୍ଗ ନାୟକ କିଏ ? କିଏ ତାଙ୍କର ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ଉପନାୟକ ? ଏହାର ଉତ୍ତର ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜଣା ଯେ ଏଇ ଦୁଇ ଦୁର୍ମଦ ସଙ୍ଗ୍ରାମୀ ହେଉଛନ୍ତି ବକ୍ସି ଜଗବନ୍ଧୁ ଓ ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର । ଓଡ଼ିଶାରେ ଇଂରେଜ ଶାସନ ବିରୋଧୀ ସଙ୍ଗ୍ରାମର ଇତିହାସରେ ଜୟୀ ରାଜଗୁରୁଙ୍କ ପରେ ଏହି ଦୁଇ ବୀର ଓଡ଼ିଅା ହିଁ ସେଦିନ ସବୁଠୁ ଚର୍ଚ୍ଚିତ ଥିଲେ । ସେଇଥିପାଇଁ ଅାଜି ପାଇକ ବିଦ୍ରୋହର ଦ୍ୱିଶତବାର୍ଷିକୀ ପାଳନ ଅବସରରେ ଜୟୀ ରାଜଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ଏହି ଦୁଇ ବିଦ୍ରୋହୀ ହିଁ ଅଧିକ ଚର୍ଚ୍ଚିତ ହେଉଛନ୍ତି । ସେହି ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ କାଳଖଣ୍ଡର ସଙ୍ଗ୍ରାମୀମାନଙ୍କୁ ଯଦି ନକ୍ଷତ୍ର ରୂପେ ନେଇ ଏକ ମାଳା କରାଯାଏ, ତେବେ ଏ ତିନିହେଁ ସେହି ନକ୍ଷତ୍ର-ମାଳାର ତିନି ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଜ୍ୟୋତିଷ୍କ ଭାବରେ ପ୍ରତିଭାତ ହେବେ ।

କିନ୍ତୁ "ଓଡ଼ିଅା ଜାତିର ଜୀବନ ଚିନ୍ତା'ରେ ସ୍ତମ୍ଭକାର ହରପ୍ରସାଦ ଦାସ "ବକ୍ସି' ଓ "ଦେଓ୍ୱାନ୍‍'- ଏହି ଦୁଇ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଜ୍ୟୋତିଷ୍କଙ୍କୁ ଚିତ୍ରିତ କରିଛନ୍ତି "ଦୁଇ ଶୀର୍ଣ୍ଣ ଛାୟାମୂର୍ତ୍ତିି'  ଭାବରେ । ଯଦି ଏହା ତଥ୍ୟ ଓ ସତ୍ୟ ଅାଧାରିତ ହୋଇଥାଅାନ୍ତା, ତାହାକୁ ସ୍ୱୀକାର କରିନେବାରେ କାହାରି କୁଣ୍ଠା ନଥାନ୍ତା । କିନ୍ତୁ ଇତିହାସର ପୁନରାଲୋଚନା ନାମରେ, ଦନ୍ତକଥା ବା କିମ୍ବଦନ୍ତି ନିର୍ମାଣ ନାମରେ ସତ୍ୟ ଓ ତଥ୍ୟର ଅପଳାପ କରି ଯେଭଳି ଭାବରେ ଏହା କୁହାଯାଇଛି, ପାଇକ ବିଦ୍ରୋହର ଏ ଦ୍ୱିଶତବାର୍ଷିକୀ ଅବସରରେ ଏହାର ଅାଲୋଚନା ଅତ୍ୟାବଶ୍ୟକ ମନେହେଉଛି ।

ଓଡ଼ିଶାର ପାଇକ ପରମ୍ପରାକୁ ନେଇ ଓଡ଼ିଅା ଭାଷାରେ ସାହିତ୍ୟକୃତି ଓ ସାହିତ୍ୟିକ ସୂଚନାର ଅଭାବ ନାହିଁ । ଏପରିକି ସଂସ୍କୃତ ଭାଷାରେ ପରମଲକ୍ଷ୍ମୀ ରାଜଗୁରୁଙ୍କ "ବୀର ସପ୍ତପଦୀ' ପରି ଦୃପ୍ତ ପଦାବଳୀ ବି ଅାମର ଅଛି । ପରମଲକ୍ଷ୍ମୀ ରାଜଗୁରୁ ଗଜପତି ପ୍ରତାପରୁଦ୍ର ଦେବଙ୍କ ସଭାକବି ଥିଲେ । ସେ ଚାରିବିଦ୍ୟା, ଚାରିଶାସ୍ତ୍ର ଓ ଅଶ୍ୱାରୋହଣରେ ପାରଙ୍ଗମ ଥିଲେ । ରାଜଗୁରୁ ହେଲେ ହେଁ ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ସଜ୍ଜିତ ହୋଇ ଅଶ୍ୱ ପୃଷ୍ଠରେ ସେ ସାରା ଭାରତ ତୀର୍ଥାଟନ କରିଥିଲେ । 

ପରମଲକ୍ଷ୍ମୀ ରାଜଗୁରୁଙ୍କ "ବୀର ସପ୍ତପଦୀ' ବିଷୟରେ ଗୋଟିଏ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ସୂଚନା ହେଉଛି, ୧୮୦୬ ମସିହାରେ ଯେତେବେଳେ ମେଦିନିପୁରର ବାଘିତୋଟାଠାରେ ଦୁଇଟି ବରଗଛର ଡାଳରେ ଗୋଡ଼ ଦୁଇଟି ବାନ୍ଧିଦେଇ ଜୟୀ ରାଜଗୁରୁଙ୍କୁ ନୃଶଂସ ଭାବରେ ଦୁଇ ଫାଳ କରି ଚିରି ଦିଅାଗଲା, ସେତେବେଳେ ମୃତ୍ୟୁକୁ ଅାଲିଙ୍ଗନ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ସେ ଏହି "ବୀର ସପ୍ତପଦୀ' ଗାଇଥିଲେ ।

"ବୀର ସପ୍ତପଦୀ' ଅଜଣା, କିନ୍ତୁ  ଫାଶିଦିଅା ବରଗଛ ଅାଜି ବି ଓଡ଼ିଅାଙ୍କ ଶ୍ରୁତି ଓ ସ୍ମୃତିରେ ଅଛି । ଯେଉଁ ପଦଟି ଜୟୀ ରାଜଗୁରୁ ଗାଇଗାଇ ଦେଶ ପାଇଁ ପ୍ରାଣବଳି ଦେଲେ ବୋଲି କଥିତ, ସେଇ ପଦଟି ହେଉଛି- "ସୀମାନଂ ତାତଭୂମେ ରକ୍ଷିତଂ... ନିଧୟାପସୁତାନ୍‍ ଭାସୟନ୍ତି ।'' ଏହାର ଅର୍ଥ - ପିତୃଭୂମିର ସୀମାର ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁ ଯେଉଁ ବୀରମାନେ ପ୍ରାଣପାତ ସଙ୍ଗ୍ରାମ କରନ୍ତି, ଜାତି ସେମାନଙ୍କୁ ସକୃତଜ୍ଞ ସ୍ମରଣ କରେ । ସେହି ବୀରମାନଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ କୁଳବଧୂ ତୁଳସୀ ଚଉରା ମୂଳେ ସଞ୍ଜଦୀପ ଜାଳେ ଏବଂ ସେହିମାନଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ଜନସମୂହ ଦୀପ ଜାଳି ବୋଇତ ଭସାନ୍ତି ।

ସେହି "ବୀର ସପ୍ତପଦୀ'ରେ ବୀରଭୂମି ଖୋରଧାର ବର୍ଣ୍ଣନା ବି କିଛି କମ୍‍ ପ୍ରେରଣାପ୍ରଦ ନୁହେ । ତାହାର ""ଖୋର୍ଦ୍ଧା ଯା ବୀରଭୂମିଭୁର୍ବି... ସତତଂ ପ୍ରେରୟନ୍ତୀ''ରେ କୁହାଯାଇଛି - ଯେଉଁ ଖୋର୍ଦ୍ଧା ଧରାପୃଷ୍ଠରେ ବୀରଭୂମି ଭାବେ ଚିରଧନ୍ୟା ତଥା ଶ୍ରୀସମ୍ପନ୍ନା, ସେହି ଭୂମି ଅାମର ପୂର୍ବବର୍ତ୍ତୀ ତେଜସ୍ୱୀ ଓ ବାହୁବଳୀ ପିତୃପୁରୁଷଙ୍କ ବୀର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ୱାରା ଅର୍ଜିତା ହୋଇ ଶୋଭାପାଉଛି । ମହୀ ତଳେ ବହୁଜନ ନିବାସମୟୀ କଳିଙ୍ଗ ମାଟିର ସ୍ୱାତନ୍ତ୍ର୍ୟ ରକ୍ଷାର ଦୀକ୍ଷା ନିମନ୍ତେ ଅାମମାନଙ୍କ ଭଳି ସ୍ଥିତପୁତ୍ରଗଣଙ୍କୁ ତାହା ସର୍ବଦା ପ୍ରେରିତ କରୁଅଛି ।''

ଏହା ହେଉଛି ବୀରଭୂମି ଖୋରଧା ଓ ତାର ବୀରପୁତ୍ରମାନଙ୍କର ଅାମପାଇଁ ଅଫୁରନ୍ତ ପ୍ରେରଣା । ସେହି ରକ୍ତଭିଜା ମାଟିର ନାୟକ ଓ ମହାନାୟକ ଥିଲେ ଜୟୀ ରାଜଗୁରୁ, ବକ୍ସି ଜଗବନ୍ଧୁ ବା କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଦେଓ୍ୱାନଙ୍କ ପରି ଅନେକ ସଙ୍ଗ୍ରାମୀ । ସେମାନେ ଅାମ ପାଇକ ପରମ୍ପରାର ସହସ୍ର ବର୍ଷର ପ୍ରତିଭୂ । ଅଥଚ ନୂଅା "ଦନ୍ତ କଥା' ଓ "ସ୍ଥାନୀୟତାର ରୂପକଳ୍ପ' ନିର୍ମାଣ ନାମରେ ଅାମେ ବକ୍ସି ଜଗବନ୍ଧୁ ଓ ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ କରିଦେଇଛୁ ଅାତ୍ମଗ୍ଳାନିରେ ମ୍ଳାନ "ଦୁଇ ଶୀର୍ଣ୍ଣ ଛାୟାମୂର୍ତ୍ତିି' !

ପ୍ରଥମେ "ସମ୍ୱାଦ' ପୃଷ୍ଠାରେ ପ୍ରକାଶିତ ଏବଂ ପରେ "ଓଡ଼ିଅା ଜାତିର ଜୀବନ ଚିନ୍ତା' ପୁସ୍ତକ (୨୦୧୫)ରେ ସଙ୍କଳିତ, "ବକ୍ସି ବଜାର, ଦେଓ୍ୱାନ ବଜାର' ଲେଖାରେ ହରପ୍ରସାଦ ଲେଖିଛନ୍ତି, ""ପାଇକ ବିଦ୍ରୋହ ଭଳି ଗୋଟିଏ ବିଶାଳ ଉଦ୍‍ବେଳନରେ ଅାନ୍ଦୋଳିତ ଏ ଜାତିର ଲୋକଜୀବନ ବୀର ବିଦ୍ରୋହୀଙ୍କୁ ନେଇ କୌଣସି ରୂପକଳ୍ପ ନିର୍ମାଣ କରିପାରିଲା ନାହିଁ । ଅର୍ଥାତ୍‍ ବକ୍ସି, ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ ଓ ପାଇକ ନାୟକଙ୍କୁ ନେଇ କ୍ଷୀଣତମ କପୋଳକଳ୍ପନା ଓ ଲୋକୋକ୍ତି ନିର୍ମାଣରେ ଏ ସମାଜ ଅକ୍ଷମ ହେଲା । ''

ଏଇଥିପାଇଁ ହିଁ ବକ୍ସି ଓ ଦେଓ୍ୱାନଙ୍କୁ ନେଇ ସେ ଯୋଡ଼ିଦେଇଛନ୍ତି କଟକର "ବକ୍ସି ବଜାର' ଓ "ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ ବଜାର' ସହିତ । କହିଛନ୍ତି, ""ଏ ବକ୍ସି ବଜାର ଓ ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ ବଜାର' ନାଁ ପଡ଼ିଲା କେମିତି ?  ଥିଲେ କି ଜଣେ ବକ୍ସି ବା ଜଣେ ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ ଏ ଇଲାକାରେ ?'' ଏହି ପ୍ରଶ୍ନ ସହିତ ସେ କଳ୍ପ-କାହାଣୀ ରଚନା କରି କହିଛନ୍ତି - ଅାଗରୁ ବକ୍ସି ବଜାର କି ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ ବଜାର ନଥିଲା । ସେ ଦୁଇଟି ଅଞ୍ଚଳ ଥିଲା ମୁସଲମାନ ବସ୍ତି । କମ୍ପାନୀ ଶାସକ ଇଂରେଜ, ଧର୍ମର ଗୋଟି ଚଳାଇ ସେଇ ଦୁଇ ମୁସଲମାନ ଅଞ୍ଚଳରେ ରଖିଲେ ବକ୍ସି ଓ ଦେଓ୍ୱାନଙ୍କୁ । କୁଟୁମ୍ୱହୀନ ହୋଇ ନିର୍ବାସନରେ ସେଇଠି ରହିଲେ ଦୁହେଁ । ସେମାନଙ୍କୁ ନେଇ ବଢ଼ି ଉଠୁଥିବା ଲୋକଙ୍କ କୌତୂହଳ କାଳକ୍ରମେ ସେମାନଙ୍କ ଜୀବଦ୍ଦଶାରେ ତିଅାରି କଲା- ବକ୍ସି ବଜାର ଓ ଦେଓ୍ୱାନ ବଜାର । 

କିନ୍ତୁ ଏ କଳ୍ପ-କାହାଣୀ ବା ସ୍ଥାନୀୟ ରୂପକଳ୍ପ ନିର୍ମାଣର ଅାଧାର କ'ଣ ? ଏ ବାବଦରେ ଅନୁଧ୍ୟାନ କଲେ ଅାମ ଅାଖିରେ ପଡେ଼ କେଦାରନାଥ ମହାପାତ୍ରଙ୍କ "ଖୁରୁଧା ଇତିହାସ - ଖ୍ରୀଷ୍ଟାବ୍ଦ ୧୫୬୮-୧୮୧୭' । ଏହାର ପ୍ରଥମ ମୁଦ୍ରଣର ସମୟ ୧୯୬୯ । କେଦାରନାଥ ତାହାର "ଦ୍ୱାଦଶ ଅଧ୍ୟାୟ', "ଗଜପତି ମୁକୁନ୍ଦଦେବ (୧୭୯୮-୧୮୧୭)' ରେ "ବକ୍ସି ଜଗବନ୍ଧୁଙ୍କ ଶେଷ ଜୀବନ'ର ଅାଲୋଚନା ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ଲେଖିଛନ୍ତି- ""ବକ୍ସି ମାସିକ ୧୫୦ ଟଙ୍କା ପେନ୍‍ସନ ପାଇ କଟକରେ ଅବସ୍ଥାନ କଲେ । କମିସନରଙ୍କ ବିନା ଅନୁମତିରେ ନିଜର ବାସସ୍ଥାନରୁ ଅନ୍ୟତ୍ର ଯିବାପାଇଁ ନିଷିଦ୍ଧ ହୋଇଥିଲା । କଟକରେ ତାଙ୍କର ବାସସ୍ଥାନ ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ "ବକ୍ସି ବଜାର' ଏବଂ ତାଙ୍କର ଗାଧୁଅା ପୋଖରୀ "ବକ୍ସି ପୋଖରୀ' ନାମରେ ଖ୍ୟାତ ।''

ଏଇ ହେଉଛି ହରପ୍ରସାଦ ଦାସଙ୍କର ତଥ୍ୟ-ସୂତ୍ର, ଯାହା ସେ ତାଙ୍କ ଲେଖାରେ ସୂଚିତ କରି ନାହାନ୍ତି । ଏହି ପ୍ରବଣତା ତାଙ୍କର ଚିରାଚରିତ । କିନ୍ତୁ କେଦାରନାଥ ମହାପାତ୍ର ବକ୍ସିଙ୍କର ଶେଷ ଜୀବନ ବାବଦରେ "ଓଡ଼ିଶା ହିଷ୍ଟୋରିକାଲ୍‍ ରିସର୍ଚ୍ଚ ଜର୍ନାଲ୍‍" ପ୍ରଥମ ଖଣ୍ଡ (ଜୁଲାଇ ୧୯୫୨)ରେ ପ୍ରକାଶିତ ସୁଧାକର ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ପ୍ରବନ୍ଧ ଉପରେ ହିଁ ନିର୍ଭର କରିଛନ୍ତି । ସୁଧାକର ପଟ୍ଟନାୟକ ଓ କେଦାରନାଥ ମହାପାତ୍ରଙ୍କର  ସେହି ସୂଚନାହୀନ ଧାଡ଼ିଟି ପରବର୍ତ୍ତୀ କାଳରେ, ବିଶେଷକରି "କଟକ ନଗର'ର "ବରଷ ହଜାର' ପାଳନ ବେଳେ ଅନ୍ୟ ଲେଖକ ଓ ଐତିହାସିକଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଚର୍ଚ୍ଚିତ ହୋଇଛି । 

ତେଣୁ "ଓଡ଼ିଶାର ସ୍ଥାନ ନାମ' ବାବଦରେ ଗବେଷଣା କରି ଉତ୍କଳ ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟରୁ ପି.ଏଚ୍‍.ଡି. ପାଇଥିବା ଡକ୍ଟର ଯଶୋବନ୍ତ ନାରାୟଣ ଧର ତାଙ୍କ "କଟକ ନଗର: ବାଉନ ବଜାର ତେପନ ଗଳି' (୧୯୯୯) ପୁସ୍ତକର "ବକ୍ସି ବଜାର' ଲେଖାରେ କହିଛନ୍ତି, "ବହୁ ବିଶିଷ୍ଟ ଐତିହାସିକ ଏହି ଭ୍ରମାତ୍ମକ କାହାଣୀକୁ ଦୋହରାଇଛନ୍ତି । ଏହାର ସଂଶୋଧନ ତୁରନ୍ତ ହେବା ଅାବଶ୍ୟକ ।'' ଏ ବାବଦରେ ଡକ୍ଟର ଧର ଲେଖିଛନ୍ତି - ଓଡ଼ିଶାର ସଂଜ୍ଞା ଓ ସ୍ଥାନ ନାମରେ ବ୍ୟବହୃତ "ବକ୍ସି' ଏକ ଯାବନିକ ଶବ୍ଦ । ଏହାର ମୂଳ ଫରାସୀ "ବଖ୍‍ସି' । ଏହାର ଅର୍ଥ ସେନାବାହିନୀଙ୍କୁ ଭତ୍ତା ପ୍ରଦାନ ପାଇଁ ନିଯୁକ୍ତ କର୍ମଚାରୀ । ଯାବନିକ ମୂଳ ସତ୍ତ୍ୱେ ଓଡ଼ିଶାରେ ଏହା ହିନ୍ଦୁମାନଙ୍କର ସଂଜ୍ଞା ଓ ଉପାଧି ରୂପେ ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇଅାସିଛି । ବିଶେଷକରି ପାଇକ ବିଦ୍ରୋହ ପରେ ଏହା ଏକ ସମ୍ମାନିତ ଡାକ ନାମରେ ପରିଣତ ହୋଇଛି । ଅାତ୍ମସମର୍ପଣ ପରେ ବକ୍ସି କଟକରେ ରହିଲେ ୧୮୨୫ ମସିହା ମେ ମାସ ୨୭ ତାରିଖ ପରଠାରୁ । ଏହାର ସାତ ବର୍ଷ ପୂର୍ବର (୧୮୧୮ ମସିହାର) ଏକ ମାନଚିତ୍ରରେ "ବକ୍ସି ବଜାର'ର ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି । ଅନ୍ୟ ଏକ ଲେଖାରେ ମଧ୍ୟ ସେ କହିଛନ୍ତି, ବକ୍ସିଙ୍କ ଅାତ୍ମସମର୍ପଣର ୧୧ ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ କଟକର ଅାକ୍ଟିଂ ମାଜିଷ୍ଟ୍ରେଟ୍‍ ମି. ଅାଇନ୍‍ସଲିଙ୍କର ଏକ ପତ୍ରରେ ବକ୍ସି ବଜାରର ନାମ ରହିଛି ।

ସେହିପରି "ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ ବଜାର' । ବକ୍ସିଙ୍କ ପରେ ଦେଓ୍ୱାନ କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଅାତ୍ମସମର୍ପଣ କରିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କୁ କଟକରେ ରଖାଯାଇଥିବାର କୌଣସି ତଥ୍ୟ ବା ପ୍ରମାଣ ମିଳେ ନାହିଁ । ଏ ବାବଦରେ ଡକ୍ଟର ହରେକୃଷ୍ଣ ମହତାବଙ୍କ "ହିଷ୍ଟ୍ରୀ ଅଫ ଓରିଶା ସେକେଣ୍ଡ୍ ଭଲ୍ୟୁମ" (ପୃ-୩୯୫)ରେ ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି - ମୁର୍ଶିଦ୍‍ କୁଲି ଜାଫର ଖାଁ କଟକ ସହରର ଦିଓ୍ୱାନ ବଜାର ମସ୍‍ଜିଦ୍‍ ନିର୍ମାଣ କରିଥିଲେ । ଦିଓ୍ୱାନ୍‍ ବଜାର ନାମକରଣ ମଧ୍ୟ ଏହି ଦିଓ୍ୱାନଙ୍କ ନାମାନୁସାରେ ହୋଇଛି ।''
କିନ୍ତୁ ଏ ବାବଦରେ ଅାଉ ଏକ ତଥ୍ୟ ମିଳେ ରେଭେନ୍‍ସା କଲେଜର ପୂର୍ବତନ ପ୍ରଫେସର ଅାଲତାଫ୍‍ ହୁସେନ୍‍ଙ୍କର "ଓଡ଼ିଶା ହିଷ୍ଟୋରିକାଲ୍‍ ରିସର୍ଚ୍ଚ ଜର୍ନାଲ୍‍"ର ଏକାଦଶ ଖଣ୍ଡରେ ୧୯୬୨ ମସିହାରେ ପ୍ରକାଶିତ ଏକ ଲେଖା "ମନୁମେଣ୍ଟସ୍ ଅଫ୍ ମୁସଲିମ୍ ରୁଲ୍ ଆଟ୍ କଟକ୍"ରୁ । ସେଥିରେ ସେ କହିଛନ୍ତି - ଅାଉରେଙ୍ଗଜେବଙ୍କ ରାଜତ୍ୱ କାଳରେ ରାଜପୁତ୍ର ଅାଜମ ବଙ୍ଗର ସୁବେଦାର ରୂପେ ନିଯୁକ୍ତ ହୋଇଥିଲେ । ଏହି ସମୟରେ ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ ଥିବା ମିର୍‍ ଜାଫର ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ ବଜାର ମସ୍‍ଜିଦ୍‍ର ଭିତ୍ତିପ୍ରସ୍ତର ସ୍ଥାପନ କରିଥିଲେ । ସମ୍ଭବତଃ ତାଙ୍କରି ନାମ ଅନୁସାରେ ଦେଓ୍ୱାନ ବଜାର ନାମିତ । ଏ ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ଉଲ୍ଲେଖନୀୟ ଯେ ଓଡ଼ିଶାରେ ମୋଗଲ-ମରହଟ୍ଟାଙ୍କ ରାଜତ୍ୱର ସମୟ ହେଉଛି - ୧୫୬୮-୧୮୦୩ । ସେଥିମଧ୍ୟରୁ ମୁସଲମାନ ଶାସନ ଥିଲା ୧୭୫୧ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ । ଏଣୁ ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ ବଜାର ମସ୍‍ଜିଦ୍‍ ଓ ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ ବଜାର ନାମ ବକ୍ସି ଓ ଦେଓ୍ୱାନଙ୍କ କଥିତ କଟକ ଅବସ୍ଥାନ ଓ ପାଇକ ବିଦ୍ରୋହର ବହୁ ପୂର୍ବବର୍ତ୍ତୀ । 

ଏ ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ବିଶେଷ ଉଲ୍ଲେଖନୀୟ ଯେ ଓଡ଼ିଅା ଲିପି ଓ ଭାଷାତତ୍ତ୍ୱର ବିଶିଷ୍ଟ ବିଦ୍ୱାନ ଡକ୍ଟର କୁଞ୍ଜବିହାରୀ ତ୍ରିପାଠୀ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ଲେଖା କଟକର ଶିଳାଲେଖରେ ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ ବଜାର ମସ୍‍ଜିଦ୍‍ ବାବଦ ଏହି ତଥ୍ୟକୁ  ଗ୍ରହଣ କରିଛନ୍ତି  । 

ଅନ୍ୟ ସୂତ୍ରର ତଥ୍ୟ କହେ- ବକ୍ସି ଜଗବନ୍ଧୁଙ୍କ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ, ବୀର ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଥିଲେ ଛତ୍ରମାଗଡ଼ର ଅଧିକାରୀ ଏବଂ ମୁକୁନ୍ଦଦେବଙ୍କ ଦେଓ୍‍ାନ୍‍ "ସୁପାତ୍ର ହରିହର'ଙ୍କ ପୁତ୍ର । ଅାତ୍ମସମର୍ପଣ ପରେ ତାଙ୍କୁ କଟକରେ ରଖାଯାଇନଥିଲା । ସେ ୧୦୦ ଟଙ୍କା ପେନ୍‍ସନ୍‍ ପାଇ ଖୋର୍ଦ୍ଧାର କୁରାଢ଼ମଲ୍ଲଠାରେ ରହିଥିଲେ । କୁରାଢ଼ମଲ୍ଲ ନିକଟସ୍ଥ ଅହ୍ମୁଣିଅା ତୋଟାରେ ଏବେ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ତାଙ୍କର ଭଙ୍ଗା ଦୁର୍ଗର ମାଟିସ୍ତୂପ । (ଓଡ଼ିଶା ଓ ଓଡ଼ିଅା, ଡକ୍ଟର ଯଶୋବନ୍ତ ନାରାୟଣ ଧର, ୨୦୧୩, ପୃ-୨୧୪) । ଏଣୁ ବକ୍ସି ଓ ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ଙ୍କ ନାମରେ ବକ୍ସି ବଜାର ଓ ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ ବଜାରର ନାମକରଣ ତଥ୍ୟ ଓ ସତ୍ୟ ସମର୍ଥିତ ନୁହେ- କେବଳ କଳ୍ପ-ଗଳ୍ପ ।
କିନ୍ତୁ "ସ୍ଥାନୀୟତାର ରୂପକଳ୍ପ' ବା ଦନ୍ତକଥା ରଚନା କରିବାର ନିଶାରେ ହରପ୍ରସାଦ ଏ କଳ୍ପ-ଗଳ୍ପ କଥନରେ ଅାଉ ପାଦେ ଅାଗେଇ ଯାଇଛନ୍ତି । "ବକ୍ସି ବଜାର ଓ ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ ବଜାର' ଲେଖାରେ କହିଛନ୍ତି, "ବକ୍ସି ଓ ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ କଟକରେ ନିର୍ବାସନରେ ରହିଲେ ସିନା, କୌତୂହଳୀ ନାଗରିକ ବରାବର ସେହି ମୁସଲମାନ ବସ୍ତି ମୁଣ୍ଡରେ ଘଡ଼ିଏ ଅଟକିଲେ । ଚାପା ସ୍ୱରରେ କିଏ କହିଲା, ଏଠି "ବକ୍ସି ଅଛନ୍ତି' ଏଠି "ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ ଅଛନ୍ତି' । ହୁଏତ କେବେ କେବେ ସେମାନେ ଦେଖିଥାଇ ପାରନ୍ତି ମୁଣ୍ଡ ପୋତି ଅାତ୍ମଗ୍ଳାନିରେ ନିଜକୁ ନ୍ୟୁନରୁ ନ୍ୟୁନତର କରି ଘଡ଼ିଏ ଦାଣ୍ଡକୁ ବାହାରିଥିବା ଯୋଡ଼ିଏ ଶୀର୍ଣ୍ଣ ଛାୟାମୂର୍ତ୍ତି । ହୁଏତ ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖିଥାଇ ପାରନ୍ତି ଲୋକେ, ପାଛୁଡ଼ା କାନିରେ ମୁହଁ ଲୁଚାଇ ତେଜରାତି ଦୋକାନରୁ ସଉଦା କଲାବେଳେ । ... ତାଙ୍କୁ ନେଇ ବଢ଼ିଉଠୁଥିବା କୌତୂହଳ କାଳକ୍ରମେ ସେମାନଙ୍କ ଜୀବଦ୍ଦଶାରେ ତିଅାରି କରିଥିବ ଯୋଡ଼ିଏ ବଜାର- ବକ୍ସି ବଜାର ଓ ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ ବଜାର ।''

ଏଣୁ ଦନ୍ତକଥା ବା ସ୍ଥାନୀୟ ରୂପକଳ୍ପ ନିର୍ମାଣର ନିଶାରେ ଅାମେ ପାଇକ ବିଦ୍ରୋହର ଏଇ ଦୁଇ ଦୁର୍ମଦ ବୀରଙ୍କୁ ଅାଣି କୋଉଠି ପହଞ୍ଚାଇଦେଇଛୁ ? ଅାତ୍ମଗ୍ଳାନିରେ ନ୍ୟୁନରୁ ନ୍ୟୁନତର ହୋଇ, ମୁଣ୍ଡ ପୋତି, ପାଛୁଡ଼ା କାନିରେ ମୁହଁ ଲୁଚାଇ ସଉଦା କରୁଥିବା ତେଜରାତି ଦୋକାନରେ! ଏହା ଏ ଜାତି ପାଇଁ ଘୋର ଲଜ୍ଜାର ଦନ୍ତକଥା ନିର୍ମାଣ କରୁଛି । କାରଣ ହରପ୍ରସାଦ ଯେପରି କହିଛନ୍ତି- ବକ୍ସିଙ୍କୁ ବା ଦେଓ୍ୱାନଙ୍କୁ ଅାତ୍ମସମର୍ପଣ ପାଇଁ ସେପରି ବାଧ୍ୟ କରାଯାଇନଥିଲା, କିମ୍ୱା "ବିଷକ୍ରିୟାରେ ଅସାଡ଼ କରି' ଅାଣି କଟକରେ ଛାଡ଼ି ଦିଅାଯାଇନଥିଲା । ବକ୍ସି ଜଗବନ୍ଧୁଙ୍କ ଅାତ୍ମସମର୍ପଣ ବି ଥିଲା ଦର୍ପୋନ୍ନତ । ତାହା ଥିଲା ଇଂରେଜ କମ୍ପାନୀ ସରକାରର ପରାଜୟ । ବକ୍ସିଙ୍କର ବିଜୟ । କାରଣ ସବୁ ଉଦ୍ୟମରେ ବ୍ୟର୍ଥ ହେବା ପରେ ଇଂରେଜ ସରକାର ବକ୍ସିଙ୍କ ସହିତ ଅାପୋସ ମିଳାମିଶା କରି ତାଙ୍କୁ ପେନ୍‍ସନ୍‍ ଦେବାପାଇଁ ବାଧ୍ୟ ହୋଇଥିଲେ । 

ଜନୈକ ଇଂରେଜ ଅାର୍‍. ହଣ୍ଟର ଏ ବାବଦରେ ଲେଖିଛନ୍ତି, ""ଦେ (ବ୍ରିଟିଶ୍ ଅଥରିଟିଜ୍) ହାଡ଼୍ ଭର୍ଚୁଆଲି ହାଡ଼୍ ଟୁ ଆଡ଼ମିଟ୍ ଡିଫିଟ୍ ବାଏ ଅଫରିଙ୍ଗ୍ ହିମ୍ (ଜଗବନ୍ଧୁ) ପାର୍ଡନ୍ . ଦୋ ଜଗବନ୍ଧୁ ସରେଣ୍ଡର୍ଡ୍ ହିମସେଲ୍ଫ୍,, ହି ୱାଜ୍ ରିଏଲି ଦି ଭିକ୍ଟର୍ ଇନ୍ ଦି ଫାଇଟ୍ ବିଟୁଇନ୍ ହିମ୍ ଆଣ୍ଡ୍ ଦି ବ୍ରିଟିଶ୍ .'' ସେଇଥିପାଇଁ ଅବସରପ୍ରାପ୍ତ ଇତିହାସ ପ୍ରଫେସର ଅତୁଲ ଚନ୍ଦ୍ର ପ୍ରଧାନ ଏକ ଲେଖାରେ ଲେଖିଛନ୍ତି, ""ଜଗବନ୍ଧୁଙ୍କୁ କ୍ଷମା ଦେଇ ଇଂରେଜ କର୍ତ୍ତୃପକ୍ଷ ବାସ୍ତବରେ ପରାଜୟ ସ୍ୱୀକାର କଲେ । ଜଗବନ୍ଧୁ ଅାତ୍ମସମର୍ପଣ କଲେ ବି ଇଂରେଜଙ୍କ ସହ ଲଢେ଼ଇରେ ସେ ବିଜୟୀ ହୋଇଥିଲେ ।''

ଏଣୁ ବକ୍ସି ଓ ଦେଓ୍ୱାନ୍‍ ଅାଦୌ ଅାତ୍ମଗ୍ଳାନିରେ ମ୍ଳାନ ଓ ନ୍ୟୁନ ଦୁଇ ଶୀର୍ଣ୍ଣ ଛାୟାମୂର୍ତ୍ତିି ନୁହନ୍ତି । ସେ ଦୁହେଁ ଓଡ଼ିଶାର ପ୍ରଥମ ସ୍ୱାଧୀନତା ସଙ୍ଗ୍ରାମର ଦୁଇ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଜ୍ୟୋତିଷ୍କ । ପାଇକ ବିଦ୍ରୋହର ଏହି ଦ୍ୱିଶତବର୍ଷ ପାଳନ ଅବସରରେ ସେ ବିଭ୍ରାନ୍ତିରୁ ସମ୍ପୃକ୍ତ ଐତିହାସିକ ଓ ସ୍ତମ୍ଭକାରମାନେ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ନିଜକୁ ସଂଶୋଧନ କରନ୍ତୁ ।

ବି.ଦ୍ର : ଏହି ଲେଖାଟି ଦୈନିକ ସମ୍ବାଦର ୨୪.୦୪.୨୦୧୭ ସଂସ୍କରଣରେ 'ସାହିତ୍ୟର ପାଣିପାଗ' ସ୍ତମ୍ଭର ଅଂଶ ଭାବରେ ପୂର୍ବପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଥିଲା ।

Friday, April 28, 2017


ଓଡ଼ିଶାର ଦଳିତ ଲୋକଗୀତ - ୧


ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - ୱିକିମିଡ଼ିଆ କମନ୍ସ୍

ନାଁକୁ ଭାତ 
ତୋରାଣି କଂସାଏ
ପଶିଲେ ହାତ ।


ନାଁକୁ ଲୁଗା
ଧୋଇ ଶୁଖେଇ 

ପିନ୍ଧି ପକା ।

ନାଁକୁ ଘର
କେତେ ହେଉଥାଏ
ହରବର ।

ନାଁକୁ ଗାଁ
ସବୁ କହୁଥାନ୍ତି 
ଛୁଆଁ ଅଛୁଆଁ  
ପଳେଇ ଯ। ।

ଉତ୍ସ - ଶ୍ରୀ କାର୍ତ୍ତିକ ଚନ୍ଦ୍ର ଜେନା କୃତ 'ଦଳିତ ଲୋକ ଗୀତ। ୨୦୧୩ । ପ୍ରକାଶକ ଇଟାପଡ଼ିଆରଘୁନାଥପୁରରମାହାଙ୍ଗା କଟକର 'ତଫସିଲପ୍ରକାଶନ ସଂସ୍ଥା । 

Thursday, April 27, 2017

ଓଡ଼ିଆ ସିନେମା ଗୀତ - 'ମୟୁରୀ ଗୋ'


ଗୀତର ୟୁଟ୍ୟୁବ ଲିଙ୍କ୍ - https://www.youtube.com/watch?v=QoT1EsN9T9o



ଗୀତର ଗାୟକ ମହମ୍ମଦ ରଫି
ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - ୱିକିମିଡ଼ିଆ କମନ୍ସ୍

ଚଳଚିତ୍ର - ଅରୁନ୍ଧତି (୧୯୬୮)
କଣ୍ଠ - ମହମ୍ମଦ ରଫି

ମୟୁରୀ ଗୋ
ତୁମ ଆକାଶେ ମୁଁ
ଦିନେ ମହ୍ଲାରେ ମେଘ ସାଜିଲି
ଚନ୍ଦ୍ରିକା ତୋଳି ନାଚିଲ ତୁମେ
ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ମୁଁ ଆଙ୍କିଲି
ମୟୁରୀ ଗୋ !

ତୁମ ଛନ୍ଦରେ ଯେବେ ମୋ ସୁର
ହଜାଇ ଦେବି ବୋଲି ଭାବିଲି
ଏତେ ବର୍ଷାରେ ମାଟି ଗନ୍ଧରେ
ଯେବେ ତୁମକୁ ମୁଁ ଭଲ ପାଇଲି
କେଉଁ ସବୁଜ ବନର ମାୟାରେ
କେଉଁ ସବୁଜ ବନର ମାୟାରେ
ତୁମେ ଲୁଚିଗଲ କେତେ ଖୋଜିଲି

ମୟୁରୀ ଗୋ
ତୁମ ଆକାଶେ ମୁଁ
ଦିନେ ମହ୍ଲାରେ ମେଘ ସାଜିଲି
ମୟୁରୀ ଗୋ !



Wednesday, April 26, 2017

ଶନିବାସରୀୟ ଇତିହାସ ଚର୍ଚ୍ଚା


ଜ୍ୟୋତି ନନ୍ଦ


ଓଡ଼ିଶା ରାଜ୍ୟ ନୌବାଣିଜ୍ୟ ସଙ୍ଗ୍ରହାଳୟ
ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - ୱିକିମିଡ଼ିଆ କମନ୍ସ୍


ହର ସାର୍ (ହର ସାର୍ ମାନେ ଓଡିଶାର ବିଶିଷ୍ଟ କବି ହରପ୍ରସାଦ ଦାସ, ରାଇଜର ଏକମାତ୍ର କବି ଯାହାଙ୍କର ସହ ସର୍ବଦା ଚିନ୍ତକ ଶବ୍ଦଟି ସଞ୍ଜୋଜିତ ହୋଇ ରହିଥାଏ । ତେଣୁ ଶ୍ରୀଯୁକ୍ତ ଦାସ ନିଜର ମୌଳିକ ଚିନ୍ତନ ଯୋଗୁ କବି ଓ ଚିନ୍ତକ ଭାବରେ ଓଡିଶାରେ ବିଖ୍ୟାତ । ) ଙ୍କ ଶନିବାରିଆ ଇତିହାସ ପଢିଲି । ଏଇ ବିଶିଷ୍ଟ ସ୍ତମ୍ଭଟି ସମ୍ପର୍କ ରେ ମୋର କିଛି ଗମ୍ଭୀର ତାତ୍ତ୍ଵିକ ଅସହମତି ଅଛି । ସେଇ କଥାକୁ ଲେଖିବାକୁ ଚାହୁଁଛି ।

ଯଦି ଲେଖାଟି ଦୀର୍ଘ ହୋଇଯାଏ ତେବେ ଦୟାକରି ଭାବିବେ ନାହିଁ ଯେ ଆପଣ ମାନଙ୍କର ଧୈର୍ଯ୍ୟର ମୁଁ ଜଣେ ଅବସରକାଳୀନ ପରୀକ୍ଷକ । ଦୟାକରି ସହିନେବେ, ଆପଣମାନଙ୍କର ଉଦାରପଣରେ । ଅତିକଥନ ଦୋଷରେ ମୁଁ ସବୁବେଳେ ଅଭିଯୁକ୍ତ । ଏଠାରେ ଯାହା ଲେଖାଯିବ ତାହା ଜଣେ ପାଠକର ଗୋଟିଏ ଖବରକାଗଜର ସ୍ତମ୍ଭରେ ପ୍ରକାଶିତ ଲେଖ ଉପରେ ଏକ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା । ଏହି ପାଠକୀୟ ପ୍ରତିକ୍ରିୟାଟିକୁ "ଏକାଡେମିକ" ବା ଶିକ୍ଷଣ ସ୍ତରରେ ସିମୀତ ରଖିବାକୁ (ଏହାକୁ ଯଦି କେହି ବନ୍ଧୁ ଦୟାକରି ପଢିବାର କଷ୍ଟ କରୁଥାନ୍ତି) ସେମାନଙ୍କୁ ଅନୁରୋଧ କରୁଛି ।
ଆମେ ଯେଉଁମାନେ ଏଇ ଭାଷାରେ କହୁ, ଲେଖୁ, ଏଇ ପ୍ରଦେଶରେ ଜନ୍ମିଛୁ, ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଉତ୍ତରାଧୀକାର ସୂତ୍ରରେ ଏକ ମହାନ ସଂସ୍କୃତି, ସାହିତ୍ୟ ଓ ଭୂଗୋଳ ମିଳିଛି । ଅତି ସରଳ ଭାବରେ କହିଲେ, ଆମେ ଏଇ ସମସ୍ତ ମହାନତାକୁ ଆମ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ନିର୍ମାଲ୍ୟ ଭଳି ପ୍ରତ୍ୟହ ସେବା କରି ପରମାର୍ଥ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବାର ଆନନ୍ଦକୁ ଭୋଗିଥାଉ । ଆମର ଜଗନ୍ନାଥରେ ବିଶ୍ୱାସ, ନିର୍ମାଲ୍ୟରେ ବିଶ୍ୱାସ, ମହାନଦୀରେ ବିଶ୍ୱାସ, ଶୁକ୍ରୁଜାନୀ ଓ ସରବୁ ସାଓଁତା ରେ ବିଶ୍ୱାସ, ଅକ୍ଷୟ ମହାନ୍ତି ଓ ରଙ୍ଗବତୀରେ ବିଶ୍ୱାସ, ମଣ୍ଡା ପିଠା ଆଉ ପାତଲ୍-ଘଣ୍ଟା ରେ ବିଶ୍ୱାସ, ବମକାଇ ଆଉ ସୋନପୁରୀରେ ବିଶ୍ୱାସ, କର୍ଲାପାଟ ଆଉ ଠାକୁରମୁଣ୍ଡା ରେ ବି ବିଶ୍ୱାସ । ଏଇ ବିଶ୍ୱାସର ବିଶାଳ ପାଟଛତି ଧରି ଆମେ ସିଧା ସଳଖ ଓହ୍ଲାଇ ଆସିଛୁ ଆମ ମାଆର ପେଟରୁ ଏଇ ଜଗନ୍ନାଥ ସଡକକୁ ।
ସେଇ ମହାର୍ଘ ବିଶ୍ୱାସର ପଟୁଆର ସହ ଛାତି ଫୁଲାଇ ଆମେ ଚାଲିଥିବୁ ଆମର ଶେଷ ଯାତ୍ରା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ।
କିନ୍ତୁ ଆମ ଭଳି ରାଜପୁତ୍ରମାନଙ୍କର ପାଟଛତି, ଲାଟଲସ୍କର ଆଉ ଉତ୍ତରାଧୀକାରର ସୁନେଲି ରାଜପଣର ବିଶ୍ୱାସଟିକୁ ଯଦି କେହି କାଠଗଡାରେ ଛିଡାକରି, 'ତମର ସବୁ ତମ୍ବା ସନନ୍ଦକୁ ପେଡିରୁ ବାହାର କରି ନିଜ ଯୋଗ୍ୟତାର ପ୍ରମାଣ ଦେଖାଅ', ବୋଲି କହିଲେ ଆମେ କ୍ଷୁବ୍ଧ ହୋଇଯାଉ । ପ୍ରଶ୍ନ ସହ ସବୁବେଳେ ଅଶ୍ୱସ୍ତି ଜଡିତ । ଆମେ ଭଲ ପ୍ରଶ୍ନ ବୋଲି ତାହାକୁ କହିଥାଉ, ଯେଉଁ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେବାରେ ଆମେ ଅଭ୍ୟସ୍ତ । ଅବା, ଆମେ କହିବା କଥାକୁ କିଏ ଯେମିତି ଆଗତୁରା ଜାଣିପାରି ଆମକୁ ନିସଙ୍କୋଚରେ ସେଇ କଥାଟିକୁ କହିବାର ସୁଯୋଗ ଟିଏ କରି ଦେଉଛି । ଏମିତିରେ କହିଲେ ଭଲ ପ୍ରଶ୍ନ ଆଦୌ ପ୍ରଶ୍ନ ନୁହଁ ।
ଆମେ ଯେତେବେଳେ କାହାର ଇତିହାସ ପଢିଥାଉ, ସେତେବେଳେ ଅସଲରେ ତାହାର ପରିବର୍ତ୍ତନର ଧାରାବାହିକତା କୁ ହିଁ ଦେଖିଥାଉ । ତେଣୁ ଇତିହାସ ମୂଖ୍ୟତଃ ପରିବର୍ତ୍ତନର ସୂଚନା ଦେଇଥାଏ । ଜଣକର ପରିବର୍ତ୍ତନ ସବୁବେଳେ ମନମୁତାବକ ଆଉ ସୁଖକର ହୋଇନଥାଏ । ଆମର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଜୀବନରେ ଦେଖିଲେ, ପରିବର୍ତ୍ତନଗୁଡିକ ପ୍ରାୟତଃ ବାହ୍ୟ କାରଣମାନଙ୍କର ଯୋଗୁ ଘଟିଥାଏ । ବ୍ୟକ୍ତି ପାଇଁ ଆମେ ଇତିହାସକୁ ଯେମିତି ବୁଝିବା, ଗୋଟିଏ ଦେଶ ପାଇଁ ଇତିହାସ ଠିକ୍ ସେମିତି । ଆମ ପ୍ରଦେଶଟି କୌଣସି କାଳ ନିରପେକ୍ଷ ଦ୍ୱୀପଖଣ୍ଡଟିଏ ନୁହେଁ, ଯେ ଏହାର ଇତିହାସ "ସୁଇ ଜେନେରିସ୍" ବା ସ୍ୱୟଂଭୁ ହେବ । ଏହା ପୃଥିବୀର ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଅ଼ଞ୍ଚଳ ପରି ବାହ୍ୟ କାରଣ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଭାବିତ ହେବାକୁ ବାଧ୍ୟ ।
ଆମର ପ୍ରଦେଶର ବିଶ୍ୱାସ ବନାମ ଇତିହାସକୁ ଏକ ସଙ୍କଟ ରୂପରେ ହର ସାର୍ ତାଙ୍କର ଲେଖାରେ ସବୁବେଳେ ତେଜିବା କାମଟି କରିଆସିଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ମୌଳିକ ଚିନ୍ତନକୁ ତାଙ୍କର ଲେଖରୁ ମୁଁ ଯେତିକି ବୁଝିପାରେ (ତାଙ୍କ ଭଳି ଓଡିଶା ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଚିନ୍ତକଙ୍କୁ ସଠିକ ବୁଝିବା ଆମ ଭଳି ଅପୋଗଣ୍ଡମାନଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ସେତେ ସହଜ ନୁହେଁ), ତାହା ହେଉଛି ଯେ, ଓଡିଶାର ଗୌରବାଜ୍ଜଳ ଐତିହାସିକତାର ସଠିକ ଉପସ୍ଥାପନ କରାଯାଇନାହିଁ । ଏହା କେବଳ ଓଡିଆମାନଙ୍କର ଅଳ୍ପକେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଓ ଭଗବତ୍ ପ୍ରେମର ଜୀବନଯାପନ ଯୋଗୁ ଘଟିଅଛି ବୋଲି ହର ସାର୍ ଚରମ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ବାରମ୍ବାର ଲେଖିଛନ୍ତି । 
ହର ସାର୍ ଙ୍କର ଅନ୍ୟ ଏକ କ୍ଷୋଭର କାରଣ ଓଡିଶାର ଐତିହାସିକ ମାନେ । ସେମାନଙ୍କର ହର ସାର୍ ଯେମିତି ଭାବନ୍ତି, ସେମିତି ଭାବିବାରେ ନିର୍ଘାତ ଅନାଗ୍ରହ । ଭାରତର ଇତିହାସରେ ଓଡିଶା ଇତିହାସ ପାଇଁ ଦୁଇ ତିନି ପୃଷ୍ଠାର ବରାଦ ରହିଲେ ସାର୍ ଙ୍କର ଘୋର ଆପତ୍ତି । ସାର୍ କଥା କଥାକେ ସ୍ଥାନୀୟତା ଆଉ କେନ୍ଦ୍ର କଥା ଉଠାନ୍ତି । ଅବଶ୍ୟ ଏଇ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ କଥାକୁ ସାର୍ ଯଦି ଦୟାପରବଶ ହୋଇ ସରଳ ଭାବରେ ବୁଝାଇଦେବେ, ତେବେ ଆମେ ଉପକୃତ ହୋଇପାରିବୁ । କିଏ କେନ୍ଦ୍ର ଆଉ କିଏ ସ୍ଥାନୀୟ ? ଏହାର ବହି ଆକାରରେ ଐତିହାସିକ ଭାଗମାପଟି କେମିତି ସ୍ଥିର କରାଯିବ ? 
ଆମର ରାଜାକୈନ୍ଦ୍ରିକ ଇତିହାସରେ ଭୂ-ନିରୁପିତ ରାଜ୍ୟ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ଆରମ୍ଭ ଖ୍ରୀଷ୍ଟପୂର୍ବ ଷଷ୍ଠ ଶତାବ୍ଦୀରୁ । ଷୋଡଶ ମହାଜନପଦରୁ ଆରମ୍ଭ ଏଇ ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ପାରସ୍ପରିକ ସନ୍ଧିବିଗ୍ରହ ଫଳରେ ରାଜ୍ୟର ଉତ୍ପତ୍ତି ଘଟିଲା । ନିଜକୁ ବେଶ୍ ନିରାପଦରେ ରଖି ହେବ ବୋଲି ସର୍ବସାଧାରଣ ବଡ ଭୂ-ନିରୂପିତ ରାଜ୍ୟର ବଶ୍ୟତା ସ୍ୱୀକାର କରିନେଲେ । ସେଇଠୁ ଭାରତବର୍ଷ କହିଲେ ଯେଉଁ ଧାରଣାଟି ଲୋକଙ୍କ ଭିତରେ ଥିଲା, ତାହା ପ୍ରକୃତ ଭୌଗୋଳିକ ରୂପ ନେଲା  ପାଟଳିପୁତ୍ରକୁ କେନ୍ଦ୍ର କରି, ଆଗ୍ରାକୁ କେନ୍ଦ୍ରକରି, ଦିଲ୍ଲୀକୁ କେନ୍ଦ୍ର କରି, କଲିକତାକୁ କେନ୍ଦ୍ର କରି, ଆଉ ଶେଷରେ, ପୁଣି ଦିଲ୍ଲୀକୁ କେନ୍ଦ୍ର କରି । ହର ସାର୍ ଯେତେ ଚକ୍ରାନ୍ତ ତତ୍ତ୍ୱ ଦେଖିଲେ ବି, ଖାରବେଳଙ୍କ ମହାନତାକୁ କାଶ୍ମୀରର ଲୋକେ ବା କନ୍ୟାକୁମାରୀର ଲୋକେ ଆଦୌ ପଢିବେ ନାହିଁ । ରଜାର ଯେଉଁ ଭୌଗଳିକ ଅଂଶବିଶେଷ ଉପରେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ବା ଅପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ପ୍ରଭାବ ଥାଏ, ସେ ସେହି ଅଞ୍ଚଳର ଇତିହାସରେ ହିଁ କେବଳ ପ୍ରାସଙ୍ଗିକ । ହର ସାର୍ ତାଙ୍କର ସ୍ଥାନୀୟତାର ଗୋଳିଆ ଅବଧାରଣାରେ ଏଇ ପ୍ରାସଙ୍ଗିକତା କୁ ବି ଅସ୍ୱଚ୍ଛ କରିଦିଅନ୍ତି।
ଇତିହାସ ସବୁବେଳେ ହର ସାର୍ ଙ୍କ ଭଳି ଭଲ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରେ ନାହିଁ । ଅତୀତ ସବୁ ସମୟରେ ଗୌରବାଜ୍ଜଳ ହୋଇ ରହିଥିବ, ସେମିତି ଧାରଣା ଠିକ୍ ନୁହଁ । ମୋର ବୃଦ୍ଧ ପ୍ରପିତାମହ ଯଦି ଜଣେ ଡକେଇତ ହୋଇ ଥାଆନ୍ତି, ତେବେ ସେଇଭଳି ଏକ ଐତିହାସିକ ସତ୍ୟ ସହ ମୋତେ ବଞ୍ଚିବାକୁ ପଡିବ ।ମିର୍ ଜାଫର୍ ମାନଙ୍କ ସହ ବଞ୍ଚିବା ବା ମନ୍ଦ ସହ "ନେଗୋସିଏଟ" କରିବାକୁ ହର ସାର୍ ତାଙ୍କ ଲେଖାରେ କେବେହେଲେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନୁହଁନ୍ତି । ତାଙ୍କ ପାଇଁ ସବୁ ରାସ୍ତା ଉଜ୍ଜଳ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ । ସେଇଥିପାଇଁ ସାର୍ ବେଳେବେଳେ ଟର୍ଚ୍ଚଲାଇଟି ଚିପି ରାସ୍ତାକୁ ଉଜ୍ଜଳ କରିବାକୁ ଚାହାନ୍ତି । ଯଦି ସାର୍ ଦେଖିଲେ ଟର୍ଚ୍ଚଲାଇଟିରେ ବେଟେରି ନାହିଁ, ତେବେ ସାର୍ ରୋକଠୋକ କହିଦେବେ, ଏହା ଟର୍ଚ୍ଚଲାଇଟି ନିର୍ମାଣକାରୀର ଚକ୍ରାନ୍ତ, ଆମ ରାସ୍ତାକୁ ଅନ୍ଧାରରେ ରଖିବା ପାଇଁ। ଚକ୍ରାନ୍ତକାରୀ ମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଆମର ଗୌରବାଜ୍ଜଳ ଅତୀତକୁ ମ୍ଳାନ କରିଦିଆଯାଇଛି ବୋଲି ଏକ ନିପୀଡନର ଅବବୋଧ ବା "ପରସିକ୍ୟୁସନ୍ କମ୍ପ୍ଲେକ୍ସ୍" ହର ସାର୍ ଙ୍କ ଲେଖାରେ ସୁସ୍ପଷ୍ଟ ।
ମୋଟ ଉପରେ କହିଲେ ଓଡିଶାର ଉଜ୍ଜଳ ଅତୀତ ଆଉ ତାହାକୁ ନିଷ୍ପ୍ରଭ କରିଦେବାର ଆନୁସଙ୍ଗିକ ଚକ୍ରାନ୍ତ ଏଇ ଦୂଇଟି ମୂଖ୍ୟ ବିନ୍ଦୁ ଉପରେ ହର ସାର୍ ଙ୍କର ପଚିଶ ବର୍ଷରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱକାଳର ସମ୍ବାଦ ପତ୍ରର ଲେଖ ସମୂହ ପର୍ଯ୍ୟବେସିତ ।
ଚିନ୍ତକ ସାର୍ ଓଡିଆ ଜାତିର ଜୀବନର "ଗାଥା" ଆଉ "ଚିନ୍ତା" ବୋଲି ଶୀର୍ଷକ ଗୁଡ଼ିକରେ ଗତ ପଚିଶ ବର୍ଷ ରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱ କାଳ ଧରି ଓଡିଶାର ଏକ ନମ୍ବର ସମ୍ବାଦପତ୍ରର ଶନିବାର ସଂସ୍କରଣ ରେ ଲେଖିଆସୁଛନ୍ତି । ଚିନ୍ତକ ମହାଶୟ ଅବଶ୍ୟ ଏହାକୁ ଇତିହାସର ପୁନର୍ଲିଖନ ଆଉ "ପ୍ରଥମ ପାଠ" ବୋଲି ତାଙ୍କର ସ୍ତମ୍ଭରେ କହୁଛନ୍ତି । ଯେହେତୁ ଓଡିଶା ଇତିହାସର ଧାରାବାହିକ ଘଟଣାକ୍ରମକୁ ନେଇ ସାର୍ ଟିପ୍ପଣି ଦିଅନ୍ତି ବୋଲି ଏହାକୁ ଇତିହାସ ରଚନାର ପର୍ଯ୍ୟାୟଭୁକ୍ତ କରାଯାଇଛି, କିନ୍ତୁ ଏହାକୁ ଓଡିଆ ଜାତିର ଜୀବନୀ ଗ୍ରନ୍ଥ ବୋଲି କହିଲେ ହୁଏତ ଅଧିକ ଠିକ୍ ହେବ । କାରଣ ଜୀବନୀରେ ଇତିହାସ ଭଳି କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ଘଟଣା ପ୍ରବାହ ଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଇତିହାସର ପ୍ରାମାଣିକତାକୁ କୌଣସି ଜୀବନୀ ବା ଆତ୍ମଜୀବନୀରେ କେହି ଖୋଜନ୍ତି ନାହିଁ । 
ଇତିହାସରେ ରାଜା ମହାରାଜା ମାନେ ଥାଆନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ଶାସନ କାଳକୁ ନେଇ ଇତିହାସର ଆବର୍ତ୍ତନ ସାଧାରଣତଃ ହୋଇଥାଏ । ଆଧୁନିକ କାଳର ଇତିହାସବିତ୍ ମାନେ ଶାସକ ଠାରୁ ଶାସନକୁ ଅଲଗା କରି ସମୟକୁ ତର୍ଜମା କରିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଛନ୍ତି । ମାତ୍ର ଜୀବନୀରେ ଯେଉଁ ଚରିତ୍ରଟିର ଜୀବନୀ ଲେଖାହେଉଛି, ବା ଯେଉଁ ଚରିତ୍ରଟି ନିଜେ ନିଜର ଜୀବନୀ ଲେଖୁଛି, ସେ କେବଳ ନିଜକୁ ବା ସେଇ ଚରିତ୍ରକୁ "ଜଷ୍ଟିଫାଇ" କରିବାରେ ଲାଗିଥାଏ । ହର ସାର୍ ଯେଉଁ ଇତିହାସ ଲେଖନ୍ତି ସେଥିରେ କେବଳ ଗୋଟିଏ ଲକ୍ଷ୍ୟ, ଓଡିଆ ଜାତିର ଅତୀତର ଜୟଗାନ । ଇତିହାସକୁ ନେଇ କେବଳ ଗର୍ବ କରାଯିବା କଥା ବୋଲି ସେ ଅନେକଥର ଏଇ ଲେଖଗୁଡିକରେ ଐକାନ୍ତିକ ଆବେଗର ସହ କହିଛନ୍ତି ।
ହର ସାର୍ ସମ୍ବାଦପତ୍ରରେ ଏହିଭଳି ଲେଖୁଥିବା ଇତିହାସ ସହ ମୋର ବୈଚାରିକ ଅସହମତି କଥା ଯାହା ଏଯାଏଁ କହିଲି, ତାହାକୁ ଆପଣମାନଙ୍କର ନିକଟରେ ଠିକ୍ ରେ କହିପାରିଛିକି ନାହିଁ ଜାଣି ନାହିଁ । ତାହା ଆପଣମାନେ ବିଚାର କରିବାର କଥା ।
ଏଇ ପ୍ରକାର ଲେଖ ସମୂହରେ ହର ସାର୍ ଯେଉଁ ଭଳି ଜଟିଳ ବାକ୍ୟ ବ୍ୟବହାର କରିଥାନ୍ତି, ତାହା ଆଉ ଯାହା ହେଉ ପଛକେ ଆଦୌ ପଠନୀୟ ନୁହଁ । ଏଥିରେ ସେ ଯେଉଁ ଜଟିଳ କଥାଗୁଡ଼ିକୁ କହିବାକୁ ଚାହିଁଥାନ୍ତି, ତାହା ଅଧିକତର ଜଟିଳ ଭାବରେ ଲେଖା ହୋଇଥାଏ ।ଫଳରେ "ଏବଭ ଦି ହେଡ୍" । କେତେଥର ସାର୍ ଜନପଦ/ଜନପଦୀୟ ବୋଲି ଲେଖିଥିବାର ଦେଖିଛି । ଓଡିଶାର ଅତୀତ ଇତିହାସ ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ଜନପଦ ବୋଲି ସାର୍ ଯାହା ବାରମ୍ବାର ଲେଖିଛନ୍ତି, ତାହା ମୋ ପାଇଁ ସ୍ୱଚ୍ଛ ନୁହଁ । 
କୌଣସି ପ୍ରବନ୍ଧରେ ପାରାଗ୍ରାଫ୍ ରହିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି, ପାଠକକୁ ଟିକିଏ ଅଟକିଯାଇ ପ୍ରସଙ୍ଗକୁ ଭାବିବା ପାଇଁ ସୁଯୋଗ ଦେବା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୱରେ, ଯେପରି ବିଚରା ଟିକେ ଦମ ମାରିପାରିବ । ହର ସାର୍ କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ଲେଖ ସମୂହରେ ପାରାଗ୍ରାଫ୍ ଦେବାପାଇଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ କୁଣ୍ଠିତ । ତେଣୁ ଏହାକୁ ପଢିବା "ନାରଦର ଟାଣ ଚଣା ଚର୍ବଣ କରିବା" ଭଳି କଥା । ଏହି ଭଳି ଲେଖୁଥିବାରୁ, ବାକ୍ୟ ମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଅସଂଲଗ୍ନତା ଦେଖାଯାଏ । ଏହା ଛଡା ସାର୍ ଜଣେ ଉଚ୍ଚମାନର କବି ହୋଇଥିବାରୁ, ତାଙ୍କର ବାକ୍ୟରେ ମାତ୍ରାଧିକ ପ୍ରତୀକ ଆଉ ରୂପକର ପ୍ରୟୋଗ ଦେଖାଯାଏ । 
ପ୍ରବନ୍ଧ କେବଳ ନୁହେଁ, ସମସ୍ତ ସାହିତ୍ୟ କର୍ମ ଯୁକ୍ତି ଉପରେ ଆଧାରିତ । ସାହିତ୍ୟରେ ଯୁକ୍ତିହୀନତା କୌଣସି ପାଗଳର ପ୍ରଳାପ ଭଳି କଥା ନୁହଁ, ଏଇଠେ ଯୁକ୍ତିହୀନତାରେ ବି କିଛି ଯୁକ୍ତି ରହିଥାଏ । ପ୍ରବନ୍ଧ ରେ ଯେଉଁକଥା କୁହାଯିବ ତାହାପାଇଁ ସଠିକ ତର୍କଟି ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିବା ଦରକାର । ସେଇ ତର୍କଟିକୁ କେହି ଗ୍ରହଣ କରିପାରନ୍ତି, ନ କରିପାରନ୍ତି ମଧ୍ୟ । କିନ୍ତୁ ପ୍ରବନ୍ଧର ଭାଷା ଯେ ପ୍ରତୀକ ଓ ଉପମା ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ତର୍କକୁ କୁହୁଡିଆ କରି ରଖିବ, ସେଇମିତି ଲେଖାକୁ ମୁଁ ଇତିହାସ ବା ପ୍ରବନ୍ଧ କହିବି ନାହିଁ ।
ହର ସାର୍ ବଳରାମ ଦାସ (୧୪୯୭-୧୫୩୪)ଙ୍କର "ଲକ୍ଷ୍ମୀପୁରାଣ" ସମ୍ପର୍କରେ ଅନେକ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ କଥା କହିଛନ୍ତି । ଏହି ଛୋଟ ବହିଟି ସେ ସମୟରେ ଅସ୍ପୃଶ୍ୟତା ବିରୁଦ୍ଧରେ ସ୍ୱର ଉତ୍ତୋଳନ କରିଥିବା ଏକ ମୂଲ୍ୟବାନ ଗ୍ରନ୍ଥ । ଏହି ବହିର ଧାର୍ମିକ ସଂରଚନାର ମହନୀୟତାକୁ ଯେତେବେଳେ ଐତିହାସିକ ପୃଷ୍ଟଭୂମିରେ ମହିମାମଣ୍ଡିତ କରାଯାଏ, ସେତେବେଳେ ଏହାର ଏକ ସାହିତ୍ୟ ସଂରଚନା ଜନିତ ତୃଟି ଆହୁରି ଅନେକ ପ୍ରମାଦକୁ ପରବର୍ତ୍ତି କାଳରେ ଜନ୍ମ ଦେଇପାରେ । 
କହିବାର କଥା ହେଉଛି, ମତ୍ତ ବଳରାମ ଦାସ ଗଜପତି ପ୍ରତାପରୁଦ୍ରଦେବଙ୍କ ସମସାମୟିକ । ବାଲିରେ ତିନିରଥ ଗଢିଥିଲେ ସେ । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର "ଲକ୍ଷ୍ମୀପୁରାଣ" ରେ ସୁଭଦ୍ରା ଚରିତ୍ରଟି କେଉଁଠି ? ବଡ ଦେଉଳରେ ଜଗନ୍ନାଥ ଓ ବଡ ଠାକୁରଙ୍କ ସହିତ ସୁଭଦ୍ରାଙ୍କ ଏକତ୍ର ସହାବସ୍ଥାନ ଆରମ୍ଭରୁ । ଜଗନ୍ନାଥ ଓ ବଡ ଠାକୁର ଲକ୍ଷ୍ମୀଛଡା ହୋଇ ବାହାରେ ଭିକ୍ଷା କରି ବୁଲିଲା ବେଳେ, ସ୍ୱତଃ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠିବ ଅଲିଅଳି ଭଉଣୀ ସୁଭଦ୍ରାର କଥା । ବଳରାମ ଦାସ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭୂଲି ଯାଇଛନ୍ତି ସୁଭଦ୍ରାକୁ ।ଏହାକୁ ମୁଁ ଏକ ସାହିତ୍ୟିକର ରଚନାତ୍ମକ ତୃଟି ବୋଲି ବିଚାର କରେ । ଯଦି ଏଇ ଗ୍ରନ୍ଥଟିକୁ ଆଧାର କରି ଜଣେ କେହି କେବେ କହେ ଯେ, ସେଇ ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ସମୟରେ ବଡ ଦେଉଳରେ ଦୁଇ ମୂର୍ତ୍ତି ରହୁଥିଲେ ଜଗନ୍ନାଥ ଓ ବଳଭଦ୍ର, ସୁଭଦ୍ରା ପରେ ସଞ୍ଜୋଜିତ ହେଲେ, ତେବେ ସେହିଭଳି କଳ୍ପିତ ଇତିହାସକୁ ଆମେ କ'ଣ କହିବା ?
କେବଳ ଗୋଟିଏ ତଥ୍ୟକୁ ଆଧାର କରି ଐତିହାସିକ ସତ୍ୟ ବୋଲି ଏକ ନିଷ୍କର୍ଷ ରେ ପହଞ୍ଚିଯିବାର ଦୃଢତା ଭ୍ରମାତ୍ମକ ନିଶ୍ଚୟ । ଗୋଟିଏ ତଥ୍ୟ ସହିତ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ପାରିପାର୍ଶ୍ୱିକ ତଥ୍ୟର ଆବଶ୍ୟକତା ଥାଏ, ଗୋଟିଏ ସମୟକୁ ସଠିକ ଭାବରେ ବୁଝିବା ପାଇଁ । ହର ସାର୍ କିନ୍ତୁ ଗୋଟିଏ ତଥ୍ୟ ପାଇଗଲେ ବିହ୍ୱଳ । ଲିଖିତ ଇତିହାସ ଆରମ୍ଭ ହେବା ପରଠାରୁ ପୃଥିବୀ ସାରା ଆମେ ଅନେକ ଆତ୍ମପ୍ରଚାରର ହାଣ୍ଡବିଲ୍ ମାନ ଦେଖିଥାଉ । ଏଥିରେ ନିଜକୁ ପଚାଶ ବୋଲି କହୁଥିବା ଲୋକଟି ପ୍ରକୃତରେ କେତେ ହେବ ତାହା ଠିକ୍ କରିବା କଷ୍ଟକର ।
ହର ସାର୍ ଙ୍କ ଏଇ ଲେଖ ସମୂହକୁ "କ୍ରିଏଟିଭ୍ ନନ୍ ଫିକସନ୍" ବୋଲି କୁହାଯାଇପାରେ । କାରଣ ଏହା ନିଜର ପ୍ରାମାଣିକତା ପାଇଁ କୌଣସି ସହାୟକ ଗ୍ରନ୍ଥସୂଚୀ ବା ଉତ୍ସର ତାଲିକା ଏହା ଦେବାର ଆବଶ୍ୟକତା ମନେକରେ ନାହିଁ । ଏହା ଇତିହାସକୁ ନେଇ ଏକ ପ୍ରକାର ମୁକ୍ତ ଲେଖନ । ଯେହେତୁ ସାର୍ ଜଣେ ଚିନ୍ତକ, ତେଣୁ ସେ ଯାହା ଦେଖିଲେ ବା ପଢିଲେ, ତାହା ଉପରେ ସେ ମୌଳିକ ଭାବରେ ଚିନ୍ତା କଲେ ଓ ନିଜର ଚିନ୍ତାକୁ ସମ୍ବାଦପତ୍ରରେ ନିରବଚ୍ଛିନ୍ନ ଭାବରେ ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ଲିପିବଦ୍ଧ କଲେ । ସାର୍ ଙ୍କର ଏହିଭଳି ଚିନ୍ତନ ସୃଜନଶୀଳ ସାହିତ୍ୟ ପାଇଁ ଅନୁକୂଳ । ସାହିତ୍ୟର କଳ୍ପନା ଓ ଇତିହାସର କଳ୍ପନା ଏକା କଥା ନୁହଁ । ଇତିହାସର କଳ୍ପନାରେ ବିମ୍ବ ନଥାଏ, ଥାଏ ବିଭିନ୍ନ ବାସ୍ତବ ସ୍ଥିତିର ତୁଳନାତ୍ମକ ଆକଳନ । ହର ସାର୍ ଙ୍କ ର ଲେଖ ସମୂହରେ କାହାକୁ କାହା ସହ ତୁଳନା କରିବା ପାଇଁ ଅନାଗ୍ରହ ରହିଛି ।
ସାର୍ ଏଇ ଜାତୀୟ ଲେଖ ଓଡିଶାର ବହୁଳ ପ୍ରସାରିତ ଏକ ସମ୍ବାଦପତ୍ରରେ ଗତ ପଚିଶ ବର୍ଷ ହେଲା ଲେଖି ଆସୁଛନ୍ତି । ଅଧିକାଂଶ ସମୟରେ ସାର୍ ଐତିହାସିକମାନଙ୍କୁ ଗାଳି ଦେବାକୁ ଭୂଲନ୍ତି ନାହିଁ । ତାଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟିରେ ଓଡିଶା ଇତିହାସକୁ ନେଇ ଯେଉଁମାନେ କାମ କରନ୍ତି, ସେମାନେ ନିହାତି ନିଷ୍କର୍ମା ଓ ଅପଦାର୍ଥ । ଓଡିଶାରେ କିଛି ହୋଇନି ହୋଇନି ବୋଲି କହି ହର ସାର୍ ତାଙ୍କର ଶନିବାରର ଇତିହାସରେ ଗତ ପଚିଶ ବର୍ଷ ନେଲେଣି । 
ଏଇ ପଚିଶ ବର୍ଷର ସାରଙ୍କ ଇତିହାସ ବି ସୁଦୃଶ୍ୟ ହୋଇ ପ୍ରକାଶିତ । ଏହି ପୁସ୍ତକ ସବୁ ଓଡିଶା ଇତିହାସର କେଉଁ ସର୍ବନିମ୍ନ ମୌଳିକ ଆବଶ୍ୟକତାକୁ ପୂରଣ କରିଛି ସେ ବିଷୟରେ ମୋର ଆଦୌ ଧାରଣା ନାହିଁ । ମୁଁ ଏ ବିଷୟରେ ନିଶ୍ଚୟ ଜାଣିବାକୁ ଚାହିଁବି । କହିବାର କଥା ହେଉଛି, ଆମ ରାଜ୍ୟରେ ଇତିହାସ ଚର୍ଚ୍ଚା କରିବ କିଏ ? ଆମ ଭଳି କିଛି କର୍ମହୀନ ପେନସନଜୀବିଙ୍କୁ ବାଦ ଦେଲେ, ଇତିହାସର କେହେକେହି ଛାତ୍ର ବା ଇତିହାସ ଅଧ୍ୟାପନା ସହ ସମ୍ପୃକ୍ତ ବ୍ୟକ୍ତି ବିଶେଷ ଇତିହାସ ଚର୍ଚ୍ଚା କରନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ବୃତ୍ତିଗତ ଅସୁରକ୍ଷା ସେମାନଙ୍କୁ ଯଥାଯୋଗ୍ୟ ଗବେଷଣାର କ୍ଷେତ୍ର ଟି ଯୋଗାଇ ଦେଇ ପାରୁନାହିଁ । ତାହାଛଡା ହର ସାର୍ ଙ୍କ ବ୍ରାଣ୍ଡ ଭାଲ୍ୟୁ, କୌଣସି ବାଙ୍କୋଇ କଲେଜର ଇତିହାସ ଅଧ୍ୟାପକ ପାଇଁ ସ୍ୱପ୍ନ ଠୁ ଅଧିକ ସ୍ୱପ୍ନ ବୋଲି ଯଦି କିଛି ଥାଏ, ତାହା ।
ହର ସାର୍ ଏଇ ଲେଖ ସମୂହରେ ବା ତାଙ୍କର ଶନିବାରର ଇତିହାସ ଚର୍ଚ୍ଚାରେ ଗୋଟିଏ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ପଦ୍ଧତିର ଅନୁସରଣ କରୁଥିବାର ମନେ ହୁଏ । ସାର୍ ପ୍ରଥମେ ଗୋଟିଏ ପରିକଳ୍ପନା ବା ହାଇପୋଥେସିସ୍ ଇତିହାସକୁ ନେଇ ତିଆରି କରି ପକାନ୍ତି । ପରିକଳ୍ପନାଟିଏ ସାଧାରଣତଃ ଯେ କୌଣସି ଗବେଷଣା ପାଇଁ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ । ଜଣେ ଗବେଷକ ଏଇ ଭଳି ପରିକଳ୍ପନାରୁ ତାହାର ଗବେଷଣା ଆରମ୍ଭ କରିଥାଏ । ଗବେଷଣା ପରେ ଗବେଷକଟି ସିଦ୍ଧାନ୍ତରେ ପହଞ୍ଚେ ଯେ ତାହାର ପରିକଳ୍ପନାଟି ଠିକ୍ ନା ଭୁଲ୍ । ହର ସାର୍ ଙ୍କ ପରିକଳ୍ପନା ଗୁଡିକ ଆକସ୍ମିକ ଓ ନିରୁଦ୍ଦେଶ, ଅର୍ଥାତ ରାଣ୍ଡମ୍ । ଆଉ ତାହାକୁ ତାହାକୁ ସେ ନିଜେ ତତକ୍ଷଣାତ୍ ପ୍ରଶ୍ନ କରନ୍ତି ଏହିଭଳି ପରିକଳ୍ପନା କାହିଁକି କରାଗଲା ବୋଲି । 
କହିବାର କଥା ହେଉଛି ହର ସାର୍ ଙ୍କ ପରିକଳ୍ପନା ନିଜେ ହର ସାର୍ ଙ୍କ ତିଆରି । ଏହାର ସତ୍ୟତା ଉପରେ ଅନ୍ୟ କାହାରି କିଛି ଯାଏ ଆସେ ନାହିଁ । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ର ଆଗ୍ରହ ନିଷ୍କର୍ଷଟି କ'ଣ, ସେଥିରେ ହର ସାର୍ ପରିକଳ୍ପନା କଲେ, ଆଉ ତାହା ପରେ ତାହାକୁ ଅତୀତଉ-ଜ୍ଜଳତା ଓ ନିପୀଡନ-ଅବବୋଧର ପ୍ରକୃଷ୍ଟସ୍ ର ଶେଜରେ ଶୁଆଇ, ଛୋଟ ହୋଇଥିଲେ ଭିଡନ୍ତି, ଆଉ ବଡ ହୋଇଥିଲେ ଛେଦନ୍ତି । ହର ସାର୍ ଙ୍କ ନିଜ ପରିକଳ୍ପନା ଓ ସେହି ପରିକଳ୍ପନାକୁ ବେଶି ଭାଗ ଅସ୍ୱୀକାର କରିବାର "ରାଣ୍ଡମ" ଆବେଗକୁ ତାଙ୍କ ଲେଖରେ ଲେଖନ୍ତି, କୌଣସି ପ୍ରଶ୍ନକୁ ଖାତିର୍ ନକରି । ଏପରି ବେପରୁଆ ଭାବରେ ଅନେକ କିଛି ସଫଳତାର ସହ ଲେଖାଯାଇ ପାରେ, ମାତ୍ର ଇତିହାସ ଅନେକ ବେପରୁଆ ମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ ଲେଖିଲେ ବି ସବୁବେଳେ ସତର୍କ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ।
ହର ସାର୍ ପ୍ରଖ୍ୟାତ କବି ଓ ଚିନ୍ତକ ବୋଲି ଆଗରୁ କହିଛି । ଏହା ସହିତ ସାର୍ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟର ଓଡିଶାର ଜଣେ ବାଗ୍ମୀ । ଇଂରେଜୀରେ ହେଉ କି ଓଡିଆରେ ହେଉ, ସାର୍ ଙ୍କୁ ଶୁଣିବା ଏକ ବିରଳ ଅନୁଭବ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ବାଗ୍ମୀର କସ୍ତୁରୀ ମୃଗ ଭଳି ଆତ୍ମମୁଗ୍ଧତା ରହିବାର ସମ୍ଭାବନା ରହିଛି । ବାଗ୍ମୀଟିଏ ନିଜର କହିବା ଚାତୁରିରେ ଅନ୍ୟକୁ ଯେତିକି ପ୍ରଭାବିତ କରେ, ନିଜେ ମଧ୍ୟ ତାହାଠାରୁ ଅଧିକ ପରିମାଣରେ ପ୍ରଭାବିତ ହୋଇଥାଇପାରେ । ସେ ନିଜର କହିବାର ଚାତୁରୀକୁ ଅଧିକ ସୁନ୍ଦର କରିବାକୁ ଲାଗେ । ଶବ୍ଦ ଚୟନ କରେ ।ଶ୍ରାବ୍ୟ-କଳ୍ପନା ବା "ଅଡିଟୋରୀ ଇମାଜିନେସନ" ତାହାପାଇଁ ମୂଖ୍ୟ । ଏଇ କ୍ଷେତ୍ରରେ କ'ଣ କୁହାଯିବ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ନହୋଇ, କେମିତି କୁହାଯିବ ତାହା ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଗୁରୂତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଥାଏ । ସେଇଥି ପାଇଁ ହର ସାର୍ ଙ୍କର ଏଇ ଜାତୀୟ ଲେଖାରେ କବିତା ଲେଖିବାର ବହୁଳ ସାମଗ୍ରୀ ରହିଥାଏ ।
ହର ସାର୍ ଏଇ ଶନିବାର ଏପ୍ରିଲ୍ ତା୨୨ରିଖ ଦିନ ତାଙ୍କର ଇତିହାସରେ ଜନୈକ ବିଜୟ ଚନ୍ଦ୍ର ମଜୁମଦାର୍ ଙ୍କର "ଟିପିକାଲ୍ ସିଲେକ୍ସନସ୍ ଫ୍ରମ୍ ଓରିୟା ଲିଟେରେଚର୍" ବହିକୁ ଉପାଦାନ ହିସାବରେ ଗ୍ରହଣ କରି ତାଙ୍କର ପ୍ରିୟ ନିପୀଡନ-ଅବବୋଧ ବା ପରସିକ୍ୟୁସନ-କମ୍ପ୍ଲେକ୍ସକୁ ଦୋହରାଇଛନ୍ତି । ସାର୍ ଙ୍କ କହିବା କଥା ହେଲା, ବିଜୟ ଚନ୍ଦ୍ର ତାଙ୍କର ଏହି ବହିଟି ମାଧ୍ୟମରେ ଓଡିଆ ଭାଷାକୁ ତଳିତଳାନ୍ତ କରିଦେବାର ଚକ୍ରାନ୍ତ କରିଥିଲେ । ବିଜୟ ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ସମୟ କାଳ ହେଉଛି ୧୮୬୧ ରୁ ୧୯୪୨ । ଆଉ ତାଙ୍କର ଏଇ "ଟିପିକାଲ୍ ସିଲେକସନ୍ସ ଫ୍ରମ୍ ଓରିୟା ଲିଟେରେଚର" ବହିଟି ବାହାରି ଥିଲା ତିନି ଖଣ୍ଡ ହିସାବରେ - ୧୯୨୧, ୧୯୨୩ ଓ ୧୯୨୫ ମସିହାରେ । ଏଇ ବହିଗୁଡିକ ସ୍ନାତକୋତ୍ତର ଓଡିଆ ପାଠ୍ୟକ୍ରମ ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଥିଲା ।
ଜଣେ ଅନ୍ୟଭାଷୀ କୌଣସି ଏକ ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ଭାଷାର ପାଠ୍ୟକ୍ରମଟିକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରି ପ୍ରଚଳନ କରି ତାହା ଦ୍ୱାରା ସେହି ଭାଷାକୁ ତଳିତଳାନ୍ତ କରିବାର ଚକ୍ରାନ୍ତ ଭଳି ଏକ ସନ୍ତ୍ରାସର ବିରଳ ଉଦାହାରଣ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିଛନ୍ତି ହର ସାର୍ ତାଙ୍କର ଲେଖରେ, ଗଲା ଏପ୍ରିଲ୍ ୨୨ ତାରିଖ ଶନିବାର ଦିନ। ଏହି ଚକ୍ରାନ୍ତ-ତତ୍ତ୍ୱ ଉପରେ ମୋର କିଛି କହିବାର ଅଛି ।
ବିଜୟ ଚନ୍ଦ୍ର ମଜୁମଦାର "ଟିପିକାଲ୍ ସିଲେକସନ୍ସ୍ ଫ୍ରମ୍ ଓରିୟା ଲିଟେରେଚର" ର ତିନୋଟି ଖଣ୍ଡ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିଥିଲେ କଲିକତା ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟର ସ୍ନାତକୋତ୍ତର ଓଡିଆ ପାଠ୍ୟକ୍ରମ ପାଇଁ । ଏଥିରେ କ'ଣ ଲେଖା ସବୁ ସ୍ଥାନିତ ହୋଇଛି ମୁଁ ଜାଣେ ନାହିଁ । ହର ସାର୍ ଯେହେତୁ ଉପେନ୍ଦ୍ର ଭଞ୍ଜଙ୍କ ଲେଖା ରହିଛି ବୋଲି କହିଛନ୍ତି, ତେଣୁ ମୁଁ ଭାବୁଛି ଯେ ଏଥିରେ ଯାହା ଯାହା ଲେଖା ସଙ୍କଳିତ ହୋଇଥିବ, ତାହା ନିଶ୍ଚୟ ଓଡିଆ ମାନଙ୍କର ଦ୍ୱାରା ଲେଖାଯାଇଥିବ । ଓଡିଆ ଲେଖକ ମାନଙ୍କର କାଳ ଅନୁସାରେ ହୁଏତ ଏହା ସଜା ଯାଇଥାଇପାରେ । ଯଦି ଏଥିରେ ବଙ୍ଗଳା ଲେଖକଙ୍କର ଲେଖାର ଓଡିଆ ଅନୁବାଦ କରି ଦିଆଯାଇଥାନ୍ତା ପିଲାଙ୍କ ପଢିବା ପାଇଁ, ତେବେ ଆମେ ଏଥିରେ ସଙ୍କଳକଙ୍କର ମନ୍ଦ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଦେଖିବାର କିଛି ଯଥାର୍ଥ୍ୟ ଥାଇ ପାରେ । ଏହା ଏମ୍ଏ ଶ୍ରେଣୀର ପାଠ୍ୟ ହୋଇଥିବାରୁ, ଯଦି ଏଥିରେ "ଟୁଉକୁ ମୂଷି" ଜାତୀୟ ପାଠ୍ୟ ରହିଥାଏ, ତେବେ ତାହା ନିଶ୍ଚୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ମନ୍ଦ । କିନ୍ତୁ ସେ ବିଷୟରେ ହର ସାର୍ କିଛି ନ ଲେଖିଥିବାରୁ ଆମେ ଭାବୁଛୁ ଯେ ଯାହା ପାଠ୍ୟ ଏଥିରେ ସନ୍ନିବେଶିତ କରାଯାଇଛି, ତାହା ଯଥାଯୋଗ୍ୟ । 
ହର ସାର୍ ଉଲ୍ଲେଖ କରାଯାଇଥିବା ସଙ୍କଳନ ଟିରେ ଯାହା କିଛି ମନ୍ଦ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଆଉ ଚକ୍ରାନ୍ତ ଦେଖିଛନ୍ତି, ତାହା କେବଳ ବିଜୟ ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କର ଅଗ୍ରଲେଖରେ । ହୋଇପାରେ ସେ ମହାଶୟ କିଛି ବିବଦମାନ ପ୍ରସଙ୍ଗ କହିଛନ୍ତି, କିଛି ଅନୃତଭାଷଣ କରିଛନ୍ତି ଓଡିଆ ସାହିତ୍ୟ ସମ୍ପର୍କରେ । କିନ୍ତୁ ତାହାକୁ ନେଇ ମାତ୍ରାତିରିକ୍ତ ସମ୍ବେଦନଶୀଳତାର ଯବକାଚ ପକାଇ ବିଦ୍ୱେଷକୁ ଖୋଜିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । କାରଣ ଏମ୍ଏ ଶ୍ରେଣୀର ଛାତ୍ର ମାନେ ଆଦୌ ଦୁଗ୍ଧପୋଷ୍ୟ ଶିଶୁ ନୁହଁନ୍ତି, ଯେ ଯିଏ ଯାହା କହିବ ତାହାକୁ ମାନିନେବେ ।
ବିଜୟ ଚନ୍ଦ୍ର ଏହି ସଙ୍କଳନଟି କରିବା ବେଳକୁ, ଅର୍ଥାତ୍ ୧୯୨୧ ସମୟକୁ, କାନ୍ତି ଭଟ୍ଟାଚାର୍ଯ୍ୟଙ୍କର "ଓଡିଆ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଭାଷା ନୁହେଁ " ବୋଲି ଯେଉଁ ଓଡିିଆ ଭାଷା ବିଦ୍ୱେଷୀ ଆନ୍ଦୋଳନଟି ୧୮୪୦ ରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା, ତାହାର ଉପସମାପ୍ତି ୧୮୭୦-୭୨ରେ ହୋଇସାରିଥିଲା । ଓଡିଆ ଭାଷାର ସ୍ଵାତନ୍ତ୍ର୍ୟକୁ ପ୍ରତିବେଶୀ ବଙ୍ଗାଳୀମାନେ ତଥା ବ୍ରିଟିଶ ଶାସକମାନେ ଗ୍ରହଣ କରି ସାରିଥିଲେ । ତାହାଛଡା ୧୮୭୦ରୁ ୧୯୨୧ ମଧ୍ୟରେ ରାଧାନାଥ ଓ ଫକୀରମୋହନ ପ୍ରଭୃତି ଯଥେଷ୍ଟ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଲେଖାରେ ଓଡିଆ ସାହିତ୍ୟକୁ ସମୃଦ୍ଧ କରି ସାରିଥିଲେ ।ଏହା ଏମିତି ଏକ ସମୟ ଯେତେବେଳେ କି ଲୋକେ ଚୁଡାଚାଉଳ ବାନ୍ଧି କଟକର ହାଇକୋର୍ଟ ସାମ୍ନାରେ ପହଞ୍ଚିଥିଲେ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ମଙ୍ଗରାଜର ଅଦାଲତି-ଭବିଷ୍ୟତ ଜାଣିବା ପାଇଁ । ଓଡିଆ ସାହିତ୍ୟର ଏହିଭଳି ପାଠକୀୟ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଯୁଗରେ ଏମ୍ଏ ପଢୁଥିବା ଛାତ୍ରମାନେ ଗୋଟିଏ ସାମାନ୍ୟ ଅଗ୍ରଲେଖ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଭାବିତ ହୋଇଯିବେ ବୋଲି ଭାବିବା ହାସ୍ୟାସ୍ପଦ ଲାଗେ । ହର ସାର୍ ବୃତ୍ତିରେ ଭାରତ ସରକାକଙ୍କର ବଡ ଉଚ୍ଚ ପଦବୀର ଅଧିକାରୀ ଥିଲେ । ଏଣୁ ଆମ ସାମାନ୍ୟ ଶିକ୍ଷକମାନଙ୍କ ଭଳି ପାଠପଢ଼ୁଆ ପିଲାଙ୍କ ସହ ତାଙ୍କର ବେଶୀ ସମ୍ପର୍କରେ ଆସିବାର ସୁଯୋଗ ଥାଇନପାରେ । ହେଲେ ଆମେ ବିଚରା ଶିକ୍ଷକମାନେ ଜାଣୁ ଯେ, ପିଲାଏ ତାଙ୍କର ପାଠ୍ୟପୁସ୍ତକର ଅଗ୍ରଲେଖକୁ କେତେ ପରିମାଣରେ ଗୁରୁତ୍ୟ ଦେଇଥାଆନ୍ତି ଓ ଏଗୁଡ଼ିକ ସେମାନଙ୍କୁ କେତେ ପରିମାଣରେ ପ୍ରଭାବିତ କରିଥାଏ ।
୧୯୨୧ ରେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଗୋଟିଏ ପାଠ୍ୟକ୍ରମ ଭିତରେ ହର ସାର୍ ଯେତିକି ଚକ୍ରାନ୍ତ ଖୋଜି ବିଚଳିତ ହୋଇଛନ୍ତି, ସମସାମୟିକ କୌଣସି ଓଡିଆ ସାହିତ୍ୟର ପାଠ୍ୟକ୍ରମକୁ ନେଇ ତାହାଠାରୁ ଅଧିକ ପରିମାଣରେ ସେ ନୀରବ । କୌଣସି ସାମାନ୍ୟତମ ବିବୃତି ତାଙ୍କର ନାହିଁ ଏ ବିଷୟରେ । କହିବାର କଥା ହେଉଛି, ଆଜିଠାରୁ ଶହେ ଦୁଇ ଶହ ବର୍ଷ ପରେ ଜଣେ ଯଦି ଆମ ସାହିତ୍ୟର ପାଠ୍ୟକ୍ରମକୁ ଦେଖେ, ପ୍ରାକ୍-ସ୍ନାତକ ସ୍ତର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସାହିତ୍ୟରେ ସେ ଦେଖିବ ଐତିହାସିକ ଧାରାବାହିକତାର ଘୋର ଅଭାବ । ଆମ ପିଲାଏ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ କେଉଁ ଲେଖକଟି ଆଗ, କିଏ ପଛ । ବିଜୟ ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ଝିଙ୍ଗାସିଲା ବେଳେ, ବର୍ତ୍ତମାନର ଐତିହାସିକ ଅବବୋଧର ଅଭାବ ତିଆରି କରିବା ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ବି ଏକ ଚକ୍ରାନ୍ତ ବୋଲି କହିବା ଦରକାର।
ପାଠ୍ୟକ୍ରମରେ ଚକ୍ରାନ୍ତ ପରିପ୍ରେକ୍ଷୀରେ ମୁଁ ଆଉ ଗୋଟିଏ "ସିଲେକସନ୍" ପ୍ରତି ହର ସାର୍ ଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି ଆକର୍ଷଣ କରିବାକୁ ଚାହିଁବି । ବହିଟି ଇଂରେଜୀରେ ଲେଖା । ମୁଖବନ୍ଧରେ ମସିହା ଲେଖାହୋଇଛି ୧୮୭୨ । କିନ୍ତୁ ବହିଟି ଛପା ହୋଇଛି କଲିକତାର ବାପଟିଷ୍ଟ୍ ମିଶନ୍ ପ୍ରେସ୍ ଦ୍ୱାରା ୧୮୭୪ ମସିହାରେ । ବହିଟିର ଲେଖକ ହେଉଛନ୍ତି ଇସିବି ହାଲାମ୍ । ବହିର ନାଆଁ ହେଉଛି "ଓରିୟା ଗ୍ରାମାର୍ ଫର୍ ଇଂଲିଶ୍ ଷ୍ଟୁଡେଣ୍ଟସ୍ " । ଏଥିରେ କିଛି ନମୁନା ଓଡିଆ ଲେଖାର ସଞ୍ଜୋଜନ କରାଯାଇଛି । ଏହି ନମୁନା ଲେଖାରେ କିଛି ଅନୁବାଦ ଗପ ସହ ମୌଳିକ ଗପ ଅଛି । ପୟାର ଛନ୍ଦରେ ଓ ନବାକ୍ଷରୀ ଛନ୍ଦରେ ବିଭୂ ବନ୍ଦନା ସହ ଯୀଶୁ ବନ୍ଦନା ଟିଏ ଅଛି । ଏଥିରେ "ଚତୁର ବିନୋଦ" କି" ରୁଦ୍ରସୁଧାନିଧି", କି କୌଣସି ଓଡିଆ ଲେଖକର ନାଆଁ ନାହିଁ । ହାଲାମ୍ ଙ୍କ ମୁଖବନ୍ଧ ଅନୁସାରେ ଏଇ ନମୁନା ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିଛନ୍ତି ଜନୈକ ବାବୁ ଗୋପାଳ ଚନ୍ଦ୍ର ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ସହ ଶ୍ରୀଯୁକ୍ତ ଫକୀର ମୋହନ ସେନାପତି ।
ବାହାର ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଆମେ ନମୁନାଟିଏ ପ୍ରସ୍ତୁତ କଲା ବେଳେ, ଏହା ସବୁଠାରୁ ଉତ୍କୃଷ୍ଟ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ । ଏଥିରେ ହର ସାର୍ କ'ଣ ବିଦ୍ୱେଷ ବା ଚକ୍ରାନ୍ତ ଦେଖିବେ ? କୌଣସି ପାଠ୍ୟକ୍ରମ ଓ ପାଠ୍ୟପୁସ୍ତକ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ନୁହଁ,  ତୃଟିଶୂନ୍ୟ ନୁହଁ । ଆଉ ସେଇଥି ପାଇଁ ତାହା ବାରମ୍ବାର ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହେଉଥାଏ ।
ଶେଷରେ ଶନିବାର ଇତିହାସରେ ବିଜୟ ଚନ୍ଦ୍ର ଉପେନ୍ଦ୍ର ଭଞ୍ଜଙ୍କର ଲାବଣ୍ୟବତୀର ନାୟକ ସିଂହଳ ଯାତ୍ରା ବିଷୟରେ ଉଠାଇଥିବା ପ୍ରଶ୍ନକୁ ହର ସାର୍ ଅସହିଷ୍ଣୁତା ଓ ବିଦ୍ୱେଷ କହି ଏଡାଇ ଯାଇଛନ୍ତି । ମୁଁ ସେହି ପ୍ରଶ୍ନଟିକୁ ଆଉଥରେ ଉଠାଇବାକୁ ଚାହିଁବି । ଭଞ୍ଜଙ୍କ ଲାବଣ୍ୟବତୀରେ ବୋଇତ ସିଂହଳ ଦ୍ୱୀପରେ ଲାଗିଲା, ସେଠାରେ ଥିବା ସାଧବ (?) ଯୁବତୀ ମାନେ ବୋଇତ ବନ୍ଦାଇ ଯିବାର ବର୍ଣ୍ଣନା ରହିଛି । ଏଇ ବର୍ଣ୍ଣନାର ଉଦାହାରଣ ଦେଇ ଆମେ ଆମର ନୌବାଣିଜ୍ୟ ଯଥେଷ୍ଟ ପ୍ରାଚୀନ ବୋଲି କହୁଛୁ । ଏଇ ବର୍ଣ୍ଣନା ବ୍ୟତିତ ହର ସାର୍ ଙ୍କ ଭଳି ଯେଉଁ ବିଶେଷଜ୍ଞମାନେ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନେ ଭଞ୍ଜଙ୍କ ସିଂହଳ ଯାତ୍ରା ସମ୍ପର୍କିତ ଅଧିକ ତଥ୍ୟ ପ୍ରାମାଣିକତା ସହ ପ୍ରଦାନ କଲେ ଆମର ନୌବାଣିଜ୍ୟ ଇତିହାସର ପ୍ରାଚୀନତା ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ହୋଇ ପାରିବ । ନୌବାଣିଜ୍ୟ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଦେଖବାକୁ ପଡିବ ଆମର ପଣ୍ୟଦ୍ରବ୍ୟ କ'ଣ ଥିଲା, ପୁଞ୍ଜି କ'ଣ ଥିଲା, ଆଉ କେଉଁ ଦ୍ରବ୍ୟ ଆମେମାନେ ଆଣି ଏଠାରେ ବଣିଜ କରୁଥିଲୁ । ଖାଲି ସିଂହଳ ଦ୍ୱୀପ ଲେଖିଦେଲେ ଯେମିତି ନୌଯାତ୍ରା ପ୍ରାମଣିକ ହେବନାହିଁ, ସେମିତି କୁହୁକ ମଣ୍ଡଳ ଚଡେଇ ଟିଏ ପ୍ରିୟତମା ପାଇଁ ପଂଜୁରୀରେ ଧରି ଆଣିଲେ ବଣିଜ କଥା ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ହେବନାହିଁ।ଏଇ ଇତିହାସ ସବୁବେଳେ ତଥ୍ୟାଶ୍ରୟୀ ଓ ସତ୍ୟାଶ୍ରୟୀ।
ହର ସାର୍ ଗୌରବାଜ୍ଜଳ ଇତିହାସ ବଖାଣ କଲାବେଳେ ଯେଉଁ ପାରସ୍ପରିକ ବିଦ୍ୱେଷଟି ସେଥିରୁ ଉପଜ ହିସାବରେ ବାହାରେ, ମୁଁ ତାହାର ପକ୍ଷଧର ନୁହଁ । ମୋ ରାଜ୍ୟର ଯେତିକି ଦୃଶ୍ୟମାନ ଇତିହାସ ମୁଁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପରି ଦେଖିପାରେ, ଯେତିକି ଅଦୃଶ୍ୟ ଇତିହାସ ମୁଁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପରି ଜାଣେ, ସେତିକି ମୋ ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ, ମୋର ଶେଷ ନିଃଶ୍ୱାସ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ । 
ମୋର ଅଧିକ ଅତୀତରେ ପ୍ରୟୋଜନ ନାହିଁ ।