ଦୁଃଖନାଶନ ହେ ସୁଖ ନ ପାଇଲି ଦିନେ
କବି - ବନମାଳୀ ଦାସ
ଗାୟକ - ଭିକାରୀ ବଳ
ଭଜନର ୟୁଟ୍ୟୁବ୍ ଲିଙ୍କ୍ - https://www.youtube.com/watch?v=J19uVidoaXU
 |
| ଫଟୋ କ୍ରେଡିଟ୍ - ୱିକିମିଡିଆ କମନସ୍ |
Saturday, October 31, 2015
Friday, October 30, 2015
କେତେ ଛନ୍ଦ ଜାଣେ ଲୋ ସହି
କବି - ବନମାଳୀ ଦାସ
ୟୁଟ୍ୟୁବ୍ ଲିଙ୍କ୍ - https://www.youtube.com/watch?v=fSdFowoBryI
 |
| ଫଟୋ କ୍ରେଡିଟ୍ - ୱିକିମିଡିଆ କମନସ୍ |
ଜଗନ୍ନାଥ ହେ କିଛି ମାଗୁନାହିଁ ତତେ
କବି - ବନମାଳୀ ଦାସ
ଗାୟକ - ଭିକାରୀ ବଳ
ଭଜନର ୟୁଟ୍ୟୁବ୍ ଲିଙ୍କ୍ - https://www.youtube.com/watch?v=_sn9bfDFu7s
Thursday, October 29, 2015
Monday, October 26, 2015
Saturday, October 24, 2015
ଫକୀର ମୋହନ ସେନାପତି କୃତ ଶ୍ରୀମଦ୍ ଭଗବଦ୍ ଗୀତାର ଓଡିଆ ପଦ୍ୟାନୁବାଦ
 |
| ଫଟୋ କ୍ରେଡିଟ୍ - ୱିକିମିଡିଆ କମନସ୍ |
ପ୍ରଥମ ପ୍ରକାଶ – ୧୮୮୭
ପ୍ରଥମ ଅଧ୍ୟାୟ - ଶ୍ଲୋକ ୨୮- ୩୭
ଦୃଷ୍ଟ୍ୱେମାନ୍
ସ୍ୱଜନାନ୍ କୃଷ୍ଣ ଯୁଯୁତ୍ସୂନ୍ ସମୁପସ୍ଥିତାନ୍ ।
ସୀଦନ୍ତି
ମମ ଗାତ୍ରାଣି ମୁଖଞ୍ଚ ପରିଶୁଷ୍ୟତି । ୨୮ ।
ହେ
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଯୁଦ୍ଧେ ଜ୍ଞାତି ବନ୍ଧୁ ଗଣେ ଦେଖି । ପୋଡୁଛି ମୋ ଦେହ ମୁକ ଯାଉଅଛି ଶୁଖି । ୨୮ ।
ବେପଥୁଶ୍ଚ
ଶରୀରେ ମେ ରୋମହର୍ଷଶ୍ଚ ଜାୟତେ ।
ଗାଣ୍ଡୀବଂ
ସ୍ରଂସତେ ହସ୍ତାତ୍ ତ୍ୱକ୍ ଚୈବ ପରିଦହ୍ୟତେ । ୨୯ ।
କମ୍ପୁଛି
ଶରୀର ହେଉଅଛି ରୋମାଞ୍ଚିତ । ହସ୍ତୁ ମୋର ହେଉଅଛି ଗାଣ୍ଡୀବ ସ୍ଖଳିତ । ୨୯ ।
ନ ଚ
ଶକ୍ନୋମ୍ୟବସ୍ଥାତୁଂ ଭ୍ରମତୀବ ଚ ମେ ମନଃ ।
ନିମିତ୍ତାନି
ଚ ପଶ୍ୟାମି ବିପରୀତାନି କେଶବ । ୩୦ ।
ସ୍ଥିର
ହୋଇ ରହିବାକୁ ନାହିଁ ମନେ ବଳ । ମନ ମୋର ନିରନ୍ତର ହେଉଛି ଚଞ୍ଚଳ ।।
ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗେ
ଦେଖୁଅଛି ଅମଙ୍ଗଳ ଚିହ୍ନ । ବ୍ୟାକୁଳ ହେଉଛି ମନ ହେ ମଧୁସୂଦନ । ୩୦ ।
ନ ଚ
ଶ୍ରେୟୋଽନୁପଶ୍ୟାମି ହତ୍ୱା ସ୍ୱଜନମାହବେ ।
ନ କାଂକ୍ଷେ
ବିଜୟଂ କୃଷ୍ଣ ନ ଚ ରାଜ୍ୟମ୍ ଶୁଖାନି ଚ । ୩୧ ।
ବନ୍ଧୁଗଣେ
ନାଶକରି ଦେଖୁନାହିଁ ଶ୍ରେୟ । ପ୍ରୟୋଜନ ନାହିଁ ମୋର ରାଜ୍ୟ ବା ବିଜୟ । ୩୧ ।
କିଂ ନୋ
ରାଜ୍ୟେନ ଗୋବିଦଂ କିଂ ଭୋଗ୍ୟୈର୍ଜୀବିତେନ ବା ।
ଯେକ୍ଷାମର୍ଥେ
କାଂକ୍ଷିତଂ ନୋ ରାଜ୍ୟଂ ଭୋଗାଃ ସୁଖାନି ଚ । ୩୨ ।
ରାଜ୍ୟ
କିମ୍ବା ଜୀବନରେ ପ୍ରୟୋଜନ ନାହିଁ । ସେହି ସର୍ବ ଭୋଗ ଇଚ୍ଛା ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ । ୩୨ ।
ତ
ଇମେବସ୍ଥିତା ଯୁଦ୍ଧେ ପ୍ରାଣାଂସ୍ତ୍ୟକ୍ତ୍ୱା ଧନାନି ଚ ।
ଆଚାର୍ୟାଃ
ପିତରଃ ପୁତ୍ରାସ୍ତଥୈବ ଚ ପିତାମହଃ । ୩୩ ।
ସେହି
ପିତାମହ ପିତା ଆଚାର୍ଯ୍ୟ କୁମରେ । ପ୍ରାଣ ତେଜିବାକୁ ଆସି ଅଛନ୍ତି ସମରେ । ୩୩ ।
ମାତୁଳାଃ
ଶ୍ୱଶୁରାଃ ପୌତ୍ରାଃ ଶ୍ୟାଳାଃ ସମ୍ବନ୍ଧିନସ୍ତଥା ।
ଏତାନ୍ନ
ହନ୍ତୁମିଚ୍ଛାମି ଘ୍ନତୋଽପି ମଧୁସୂଦନ । ୩୪ ।
ମାତୁଳ
ଶଶୁର ନାତି ଶଳା ସମ୍ବନ୍ଧିନ । ଏମାନେ କଲେହେଁ ନାଶ ଆମ୍ଭର ଜୀବନ ।।
ନକରିବୁଁ
ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ସମର । ହେ ମଧୁସୂଦନ ଏହା କରିଅଛୁ ସ୍ଥିର । ୩୪ ।
ଅପି
ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ-ରାଜ୍ୟସ୍ୟ ହେତାଃ କିଂ ନୁ ମହୀକୃତେ ।
ନିହତ୍ୟ
ଧାର୍ତ୍ତରାଷ୍ଟ୍ରାନ୍ନଃ କାପ୍ରୀତିଃ ସ୍ୟାଜ୍ଜନାର୍ଦ୍ଦନ । ୩୫ ।
ରାଜ୍ୟ
କଥା ପଛେ ଥାଉ ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ରାଜତ୍ତ୍ୱ । ପାଇଲେ ହେଁ ଏମାନଙ୍କୁ ନକରିବି ହତ । ।
ଅତଏବ
ବୋଲୁଅଛି ଆହେ ଚକ୍ରଧାରି । ନ ଜନ୍ମିବ ପ୍ରୀତି
ଧାର୍ତ୍ତରାଷ୍ଟ୍ରେ ବଧ କରି । ୩୫ ।
ପାପମେବାଶ୍ରୟେଦସ୍ମାନ୍
ହତ୍ୱୈତାନାତତାୟିନଃ ।
ତସ୍ମାନ୍ନାର୍ହା
ବୟଂ ହନ୍ତୁଂ ଧାର୍ତ୍ତରାଷ୍ଟ୍ରାନ୍ ସ୍ୱବାନ୍ଧବାନ୍ । ୩୬ ।
ଆତତାୟୀ
ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଧାର୍ତ୍ତରାଷ୍ଟ୍ରମାନେ । ଅବଶ୍ୟ ଜନ୍ମିବ ପାପ ବଧ କଲେ ରଣେ ।।
ଅତଏବ
ହେ ମାଧବ ବୋଲୁଅଛି ମୁହିଁ । ବାନ୍ଧବମାନଙ୍କୁ ବଧି ସୁଖ ହେବ ନାହିଁ । ୩୬ ।
ଯଦ୍ୟପେତ୍ୟେ
ନ ପଶ୍ୟନ୍ତି ଲୋଭୋପହତଚେତସଃ ।
କୁଳକ୍ଷୟକୃତଂ
ଦୋଷଂ ମିତ୍ରଦ୍ରୋହେ ଚ ପାତକଂ । ୩୭ ।
କୁଳକ୍ଷୟ
ମିତ୍ରଦ୍ରୋହ ପାପ ଆଚରଣେ । ଲୋଭାସକ୍ତ ହୋଇ ଦେଖୁ ନାହାନ୍ତି ଏମାନେ । ୩୭ ।
Friday, October 23, 2015
ପ୍ରଫେସର୍ କଳବର୍ଗୀଙ୍କର ହତ୍ୟା : ଆମର ମାନବବାଦ ଓ ତାଙ୍କର
ମାନବବାଦ
ଏହି କିଛି ବର୍ଷ ଭିତରେ ଅନେକ ଭାରତୀୟ ମୁକ୍ତ ଚିନ୍ତକମାନଙ୍କର ହତ୍ୟା କରାଯାଇଅଛି
; ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଅନେକ ହେତୁବାଦୀ ବିଚାରଧାରାର ଅନୁଗାମୀ ଥିଲେ। ଏହି ବର୍ଷକ ଭିତରେ ଆମେ ହେତୁବାଦୀ ଚିନ୍ତକ ଓ
ପ୍ରଚାରକ ଶ୍ରୀ ନରେନ୍ଦ୍ର ଦାଭୋଲକର୍ ତଥା ସାମ୍ୟବାଦୀ ନେତା, ଚିନ୍ତକ ଓ ହେତୁବାଦୀ,
ହିନ୍ଦୁତ୍ତ୍ୱ ବିରୋଧି ଶ୍ରୀ ଗୋବିନ୍ଦ ପାନ୍-ସରେ (ସେ ବୃହତ୍ତର ଜନମାନସରେ ଶିବାଜୀଙ୍କର ଏକ
ଲୋକାଭିମୁଖୀ ଜୀବନୀ “ଶିବାଜୀ କୋଣ୍ ହୋତା?’ ର ଲେଖକ ଭାବରେ ପରିଚିତ) ଅନ୍ୟତମ । ପ୍ରଫେସର୍
ମଦେଶପ୍ପା ମଦିବାଲପ୍ପା କଳବର୍ଗୀଙ୍କର ୩୦ ଅଗଷ୍ଟ, ୨୦୧୫ରେ ହତ୍ୟା ଏହି ଘୃଣ୍ୟ ଖଟଣା ଶୃଙ୍ଖଳର ଅନ୍ୟତମ ଓ ସଦ୍ୟତମ ପର୍ଯ୍ୟାୟ
ଅଟେ ।
ମାତ୍ର ଅନେକ
ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଶ୍ରୀ କଳବର୍ଗୀ ଅନ୍ୟ ଦୁଇଜଣଙ୍କଠାରୁ ଭିନ୍ନ ଓ ତାଙ୍କର ଜୀବନ ଓ ମୃତ୍ୟୁ ଆମକୁ
ଭବିଷ୍ୟତର ଅନେକ ବିଭ୍ରାନ୍ତିରୁ ରକ୍ଷାକରିପାରେ ।
ଏହି ସନ୍ଦର୍ଭରେ ଭାରତର ଆଞ୍ଚଳିକ ଓ ଏସୀୟ ପରିପ୍ରେକ୍ଷୀରେ, ଏଇ ନିକଟ
ଅତୀତର କିଛି ଘଟଣାବଳୀ ଆମର ମାର୍ଗଦର୍ଶନ
କରିପାରେ । ଏହି ବର୍ଷର ମଇ ମାସରେ ବଙ୍ଗଳାଦେଶରେ ବ୍ଲଗର୍ ଅନନ୍ତବିଜୟ ଦାସଙ୍କୁ ସିଲହଟ୍ ରେ ଅଜଣା
ଆତତାୟୀମାନେ ହତ୍ୟା କଲେ । ଶ୍ରୀ ଦାସ ‘ଯୁକ୍ତି’ ନାମକ ଗୋଟିଏ ତ୍ରୈମାସିକ ପତ୍ରିକାର ସମ୍ପାଦକ ଓ
ସିଲହଟ୍ ସ୍ଥିତ ‘ବିଜ୍ଞାନ ଓ ତର୍କବାଦୀ ପରିଷଦର’ ମୂଖ୍ୟ ଥିଲେ । ସେ ବଙ୍ଗଳାଦେଶରେ ଧର୍ମନିରପେକ୍ଷତା ଓ ମାନବବାଦର ପ୍ରଚାର ଓ
ପ୍ରସାରରେ ଏକ ମୂଖ୍ୟ ଭୂମିକା ତୁଲାଉଥିଲେ । ସେ ଜଣେ ନାସ୍ତିକ ଥିଲେ ଓ ‘ମୁକ୍ତମନ’ ନାମକ ଏକ ଗୁରୁତ୍ତ୍ୱପୂର୍ଣ
ମୁକ୍ତଚିନ୍ତନ-ଭିତ୍ତିକ ୱେବସାଇଟ୍ ରେ ନିୟମିତ ଲେଖୁଥିଲେ । ଏହି କିଛି ମାସ ତଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହି
ୱେବସାଇଟ୍ ଟି ବଙ୍ଗଳାଦେଶୀ-ଆମେରିକୀୟ କମ୍ପ୍ୟୁଟର ବିଜ୍ଞାନୀ ଓ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଯୁକ୍ତିବାଦୀ ଅଭିଜିତ
ରାୟଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପରିଚାଳିତ ହେଉଥିଲା । ଏହି ବର୍ଷର ଫେବ୍ରୁଆରୀ ମାସରେ ଅଲ୍ କାଏଦାର
ଆତତାୟୀମାନେ ଢାକା ସହରରେ ଅଭିଜିତଙ୍କର ହତ୍ୟା କଲେ । ଏହା ପରେ ପରେ ମାର୍ଚ୍ଚ୍ ମାସରେ ଆଉ ଜଣେ
ନାସ୍ତିକ ବ୍ଲଗର୍ ୱାଶିକୁର୍ ରହମାନ୍ ଙ୍କର
ହତ୍ୟା କରାଗଲା । ଏଥି ପାଇଁ ଦୁଇଜଣ ଗିରଫ୍ ହୋଇସାରିଛନ୍ତି । ୨୦୧୩ ମସିହା ପରଠାରୁ ପାଞ୍ଚ ଜଣ
ବ୍ଲଗର୍ ଙ୍କର ହତ୍ୟା ଇସ୍ଲାମୀୟ ଉଗ୍ରବାଦୀମାନେ ଘଟାଇ ସାରିଲେଣି । ରାଜନୈତିକ ଇସଲାମ୍ ର ବିରୋଧ
କରି ଗଣ ଆନ୍ଦୋଳନର ଆୟୋଜନ କରୁଥିବା ନାସ୍ତିକମାନଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ହେଫାଜତ୍-ଏ-ଇସଲାମ୍ ନାମକ ଏକ
ମୌଳବାଦୀ ସଙ୍ଗଠନ ଖୋଲାଖୋଲି ଭାବରେ ମୃତ୍ୟୁଦଣ୍ଡର ଦାବୀ କରିଛି । ଇସଲାମୀୟ ସ୍କୁଲ୍ ଗୁଡିକର ଶିକ୍ଷକଙ୍କର ନେତୃତ୍ତ୍ୱ ନେଇ ମେ ୨୦୧୩ ରେ
ହେଫାଜତ୍ ଏକ ବୃହତ୍ ପ୍ରତି-ଆନ୍ଦୋଳନ କଲା । ଏହି ଆନ୍ଦୋଳନ ଜନିତ ହିଂସାରେ ପାଖାପାଖି ୫୦ ଜଣ
ଲୋକ ମଲେ । ଏହା ପରେ ବଙ୍ଗଳାଦେଶରେ ନାସ୍ତିକ ଓ ମୁକ୍ତଚିନ୍ତକମାନଙ୍କର ହତ୍ୟାର ସଂଖ୍ୟା ବଢି
ଚାଲିଛି । ଆମେ ଏଠାରେ ସିରିଆର କଥା ମଧ୍ୟ ଉଠାଇବା ଆବଶ୍ୟକ । ଆଇ.ଏସ୍.ଆଇ.ଏସ୍. ବର୍ତ୍ତମାନ
ତାହାର ନିୟନ୍ତ୍ରଣରେ ଥିବା ଅଞ୍ଚଳରେ ବିରୋଧିମାନଙ୍କର ଗଣହତ୍ୟା ଓ ନାରୀମାନଙ୍କର ଗଣଧର୍ଷଣ ଓ
ଗଣବେଶ୍ୟାକରଣର କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଚଳାଇଛି । କିନ୍ତୁ ଏହି ସବୁ ଘଟଣାବଳୀକୁ ଦେଖି ଆମେ କଣ ଏକଥା
କହିପାରିବା ଯେ ଏସବୁ ପାଇଁ ଇସଲାମ୍ ଧର୍ମ ଓ ପରମ୍ପରା ଦାୟୀ ? କିମ୍ବା ଭାରତରେ ଘଟୁଥିବା
ମୁକ୍ତଚିନ୍ତକ ମାନଙ୍କର ହତ୍ୟା ପାଇଁ ଭାରତୀୟ
ପରମ୍ପରା ଦାୟୀ? ଉଭୟ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଉତ୍ତର ହେବ, ‘ନା’ ।
ଏହି ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେବା ପାଇଁ ଆମେ ପୁଣି ଶ୍ରୀ କଳବର୍ଗୀଙ୍କ
ପାଖକୁ ଫେରି ଯିବା । ଅନ୍ୟ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ପରି ଶ୍ରୀ କଳବର୍ଗୀ ଜଣେ ତର୍କବାଦୀ ଓ ନାସ୍ତିକ ନ ଥିଲେ
। ସେ ଏକ ଲିଙ୍ଗାୟତ ପରିବାରରେ ଜନ୍ମଗ୍ରହଣ କରିଥିଲେ ଓ ନିଜେ ଜଣେ ଧର୍ମନିଷ୍ଠ ଲିଙ୍ଗାୟତ ଥିଲେ । ଲିଙ୍ଗାୟତ ଧର୍ମ ପରମ୍ପରାର ଦର୍ଶନର ଆଲୋଚନାରେ
ତାଙ୍କର ଗୁରୁତ୍ତ୍ୱପୂର୍ଣ ସ୍ଥାନ ଓ ଅବଦାନ ରହିଛି । ମାତ୍ର ଲିଙ୍ଗାୟତ ଧର୍ମ ଧାରଣାର ଐତିହାସିକ
ପରିପ୍ରେକ୍ଷୀ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ତାଙ୍କର ନିଷ୍କର୍ଷଗୁଡିକ ଲିଙ୍ଗାୟତ ଧର୍ମାଧିକାରୀ ଓ ମଠର ମହନ୍ତ
ମାନଙ୍କୁ ୠଚୁ ନ ଥିଲା । ସେ ମୂର୍ତ୍ତି ପୂଜାର ବିରୋଧୀ ଥିଲେ । ନିଜର ଗବେଷଣାର
ଭିତ୍ତିରେ ସେ ଦାବୀ କରୁଥିଲେ ଯେ ଲିଙ୍ଗାୟତମାନେ ଆମେ ଏବେ ହିନ୍ଦୁ କହିଲେ ଯାହା ବୁଝୁଛୁ ସେହି
ଅର୍ଥରେ ହିନ୍ଦୁ ନୁହନ୍ତି । ମାତ୍ର ଏଠାରେ କହି
ରଖିବା ଉଚିତ ହେବ ଯେ ଅନେକ ଶାସ୍ତ୍ରୀୟ ହିନ୍ଦୁ ପରମ୍ପରା ମଧ୍ୟ ମୂର୍ତ୍ତି ପୂଜା ପ୍ରତି ଉଦାସୀନ
।
ଶ୍ରୀ କଳବର୍ଗୀ ଜଣେ ସାମାଜିକ ବା ରାଜନୈତିକ କର୍ମୀ ନଥିଲେ । ସେ
କନ୍ନଡ ଭାଷା, ସାହିତ୍ୟ ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ ଇତିହାସର ଜଣେ ଦରଦୀ ବ୍ୟାଖାକାର ଥିଲେ । ସେ
ଭାଷାବିଜ୍ଞାନ, ଇତିହାସ ଓ ସାହିତ୍ୟର ସନ୍ଧି କ୍ଷେତ୍ରରେ, କନ୍ନଡ ଭାଷାରେ ହିଁ, ଅନେକ ଗୁରୁତ୍ତ୍ୱପୂର୍ଣ
କାମ କରିଯାଇଛନ୍ତି ।
ପ୍ରାଚୀନ କନ୍ନଡ
ସାହିତ୍ୟର ଆଲୋଚନାରେ ତାଙ୍କର ନାମ ଆଗ ଧାଡିର ଗବେଷକ ଯଥା ଏ.କେ. ରାମାନୁଜନ୍ ଓ ଡି. ନାଗରାଜ୍
ଇତ୍ୟାଦି ମାନଙ୍କ ସହିତ ନିଆଯାଏ । ମାତ୍ର ଏହି
ଦୁଇଜଣଙ୍କ ପରି, ତାଙ୍କର ବିଦେଶୀ ଅନୁଷ୍ଠାନମାନଙ୍କ ସହିତ ବେଶୀ ଘନିଷ୍ଠ ସମ୍ପର୍କ ନ ଥିଲା । ପୁରାପୁରି
ଦେଶୀ ଶିକ୍ଷା ଲାଭ କରି, ଦେଶୀ ଅନୁଷ୍ଠାନ ମାନଙ୍କରେ କାମ କରି, ଦେଶୀ ଭାଷାରେ ସେ ଆନ୍ତର୍ଜାତୀୟ
ସ୍ତରର କାମ କରିଯାଇଛନ୍ତି । ଯଦି ସେ ଏହି କାମକୁ ଏକ ବିଦେଶୀ ଭାଷାରେ କରି ଥାଆନ୍ତେ, ତାହା
ହେଲେ, ତାଙ୍କୁ ବୋଧେ ହୁଏ ଆତତାୟୀ ହାତରେ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରିବାକୁ ପଡି ନ ଥାଆନ୍ତା । କନ୍ନଡ
ଭାଷାରେ ‘ମାର୍ଗ’ ନାମରେ ଚାରି ଖଣ୍ଡରେ ବାହାରିଥିବା ତାଙ୍କର ପ୍ରବନ୍ଧ ସଙ୍କଳନ କନ୍ନଡ ବିଚାର ଜଗତ
ପ୍ରତି ଏକ ଗୁରୁତ୍ତ୍ୱପୂର୍ଣ ଅବଦାନ ଅଟେ । ଏହି ସଙ୍କଳନର ଚତୁର୍ଥ ଖଣ୍ଡ ସାହିତ୍ୟ ଏକାଡେମୀ
ଦ୍ୱାରା ୨୦୦୬ ମସିହାରେ ପୁରସ୍କୃତ ମଧ୍ୟ ହୋଇଛି ।
ବଚନ ସାହିତ୍ୟ କନ୍ନଡ ସାହିତ୍ୟ ଓ ସଂସ୍କୃତିକୁ ଲିଙ୍ଗାୟତ ଧାର୍ମିକ ପରମ୍ପରାର ଏକ ବଳିଷ୍ଠ ଅବଦାନ । ଶ୍ରୀ କଳବର୍ଗୀ ହମ୍ପି ସ୍ଥିତ କନ୍ନଡ
ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟର ଉପ-କୁଳପତି ଥିବା ସମୟରେ (ଓ ତାହା ପରେ
ମଧ୍ୟ) କନ୍ନଡ ପୁସ୍ତକ ପ୍ରାଧିକରଣ ପାଇଁ ବଚନ ସାହିତ୍ୟର ଏକ ପନ୍ଦର ଖଣ୍ଡର ସଙ୍କଳନର
ସମ୍ପାଦନା କରିଥିଲେ । ବଡ ବଡ
କେନ୍ଦ୍ରୀୟ ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟର ବାହାରେ ରହି (ସେ ପ୍ରାୟତଃ ଧାର୍ୱାଡ୍ ସ୍ଥିତ କର୍ଣାଟକ
ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟଠାରେ ଅବସ୍ଥିତ ଥିଲେ), ଅଧ୍ୟାପନା କରି, ଗବେଷଣା ପାଇଁ ଅନ୍ୟର ଅର୍ଥ ଉପରେ
ନିର୍ଭର ନ କରି ଓ ଭଲ ପାଠାଗାର ଇତ୍ୟାଦି ଆନୁଷଙ୍ଗିକ ସୁବିଧା ନ ଥାଇ ମଧ୍ୟ ନିଜର ଭାଷା ଓ
ପରମ୍ପରା ପାଇଁ ଶୁଦ୍ଧ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଦ୍ୱାରା ଅନୁପ୍ରାଣିତ ହୋଇ ସେ ଗବେଷଣାର ମହାନ କୃତିଟିମାନ ଛାଡି
ଯାଇଛନ୍ତି ।
ଏପରି ଜଣେ ଗବେଷକଙ୍କର ହତ୍ୟା ଆମକୁ ଏହି ବିଷୟରେ ଚେତାଉଛି ଯେ ଭାରତରେ
ମାନବବାଦର ସଙ୍କଟ ମାନବ ବିଜ୍ଞାନର ମଧ୍ୟ ଏକ ସଙ୍କଟ । ବର୍ତ୍ତମାନ ପ୍ରାକ୍-ଆଧୁନିକ କାଳର
ଆଲୋଚନା ନିମନ୍ତେ ଆମ ପାଖରେ ଦକ୍ଷତାର ଘୋର ଅଭାବ । ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ, ଓଡିଆ ଭାଷାରେ ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ
ଗ୍ରନ୍ଥର ପୋଥି ପଢି, ପାଠ ଉଦ୍ଧାର ସାରି ତର୍ଜମା କଲା ଭଳି ପାଣ୍ଡିତ୍ୟ ଚାଳିଶି ବର୍ଷ ବୟସରୁ
କମ୍ ବର୍ଷ ବୟସର ବହୁତ କମ ଲୋକଙ୍କ ପାଖରେ ଅଛି । ଭାରତର ମଧ୍ୟଯୁଗ ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପୁରାପୁରି
ଇତିହାସ ପାଲଟି ନାହିଁ । ଆମର ବର୍ତ୍ତମାନର ରାଜନୈତିକ ଓ ସାମାଜିକ ଜୀବନର ଅନେକ
ଗୁରୁତ୍ତ୍ୱୁପୂର୍ଣ ବିଭାବର ମୂଳ ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ । ତାହା ହେଲେ, ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ଶାସ୍ତ୍ର ଆଲୋଚନା
ନିମନ୍ତେ ଆବଶ୍ୟକୀୟ ମାନବ ବିଜ୍ଞାନର କୌଶଳରେ ଦକ୍ଷତା ବିନା ଆମେ ଆମର ପରମ୍ପରାକୁ ଓ ଇତିହାସକୁ ନେଇ
ଘୃଣା ଓ ଭୟର ରାଜନୀତି କରୁଥିବା ବଦମାସ ଅର୍ଧ-ଶିକ୍ଷିତ ଗୁଣ୍ଡାମାନଙ୍କ ସହିତ ଲଢିବା କେଉଁ
ଭିତ୍ତିରେ ।
ଭାରତରେ ମାନବବାଦର ସଙ୍କଟର ଆଉ ଏକ ଦିଗ ହେଲା ଜ୍ଞାନ ଚର୍ଚ୍ଚା ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ
କର୍ମକୁ ନିଜର ସ୍ୱଜାତୀୟ ମାନବବାଦର ପରମ୍ପରାର ପରିପ୍ରେକ୍ଷୀରେ ନ ଦେଖି ପାଶ୍ଚାତ୍ୟମୁଖୀ ହେବା
। ପାଶ୍ଚାତ୍ୟରେ ମାନବବାଦର ଉଦ୍ଭବ ଏକ
ନିର୍ଦିଷ୍ଟ ସାମାଜିକ ପରିପ୍ରେକ୍ଷୀରେ ହୋଇଥିଲା । ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶରୁ ସପ୍ତଦଶ ଶତାବ୍ଦୀ ମଧ୍ୟରେ
ଧର୍ମ ସହିତ ରାଷ୍ଟ୍ରର ଯେଉଁ ସଙ୍ଘର୍ଷ ହେଲା, ସେଥିରେ ବ୍ୟକ୍ତି ସ୍ୱାଧୀନତାର ପକ୍ଷ ନେଉଥିବା
ଲୋକେ ରାଷ୍ଚ୍ର ସପକ୍ଷରେ ଥିଲେ । ମାତ୍ର ଭାରତୀୟ ଉପମହାଦେଶରେ ମାନବବାଦର ଆଧୁନିକ ରୂପ, ନିଜର
ଔପନିବେଶିକ ବିରୋଧି ଚରିତ୍ର ଯୋଗୁଁ, ରାଷ୍ଟ୍ର ବିରୋଧି ।
ଏହି କାରଣରୁ, ଭାରତୀୟ ମାନବବାଦ ଧର୍ମ କିମ୍ବା ପରମ୍ପରା ବିରୋଧୀ ନୁହେଁ । ବିବେକାନନ୍ଦ ଓ
ଗାନ୍ଧୀ ଏହାର ବଳିଷ୍ଠ ଉଦାହରଣ । ତେଣୁ ଭାରତୀୟ ମାନବବାଦୀ ଧର୍ମବିରୋଧୀ ହେବା ପାଇଁ ବାଧ୍ୟ
ନୁହେଁ । ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ସମାଜଶାସ୍ତ୍ରର ଆଲୋଚନାରେ ଅର୍ଥୋପ୍ରାକ୍ସି ଓ ଅର୍ଥୋଡକ୍ସୀ ଭିତରେ ଏକ ତଫାତ୍
କରାଯାଏ। ଅର୍ଥୋଡୋକ୍ସି ବୋଇଲେ ଡକ୍ସା
(ବିଶ୍ୱାସ ବା ଚିନ୍ତା) କୁ ନେଇ ରକ୍ଷଣଶୀଳତା । ଅର୍ଥୋପ୍ରାକ୍ସି ବୋଇଲେ ନିର୍ଦିଷ୍ଟ ଆଚରଣ ବା
ଅଭ୍ୟାସର ପରମ୍ପରାକୁ ରକ୍ଷଣଶୀଳ ଭାବରେ ବଜାୟ ରଖିବାକୁ ବୁଝାଏ । ଭାରତୀୟ ଜୀବନଚର୍ଯ୍ୟା ଓ
ସାଂସ୍କୃତିକ ଧାରା ଆଚରଣକୁ ନେଇ ରକ୍ଷଣଶୀଳ, ମାତ୍ର ଚିନ୍ତା ବା ତଥାକଥିତ ବିଶ୍ୱାସକୁ ନେଇ
ନୁହେଁ । ଅର୍ଥାତ୍, ସ୍ୱାଧୀନଚିନ୍ତା ପାଇଁ ହତ୍ୟା ବା ଅତ୍ୟାଚାରର ପରମ୍ପରା ଅଣଭାରତୀୟ । ଭାରତରେ
ଏହି ନିକଟ ଅତୀତରେ ଘଟିଯାଇଥିବା ହତ୍ୟାଗୁଡିକୁ ନେଇ ମାନବ ଅଧିକାରର ହନନର ଏକ ଆଖ୍ୟାନର ମଧ୍ୟ
ନିର୍ମାଣର ଚେଷ୍ଟା ହୋଇଛି । ମାତ୍ର ଭାରତୀୟ
ମାନବବାଦର ପରମ୍ପରା ଆଉ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ମାନବବାଦର ପରମ୍ପରା ମଧ୍ୟରେ ଆଉ ଏକ ଗୁରୁତ୍ତ୍ୱପୂର୍ଣ
ପ୍ରଭେଦ ହେଲା ଏହିକି ଯେ, ଆମର ମାନବବାଦର ଧାରା ଅଧିକାର ଭିତ୍ତିକ ନୁହେଁ । ଆମର ମାନବବାଦର ଧାରା ସାମୁହିକତାର ପରିଭାଷା-ଭିତ୍ତିକ
ଓ ସ୍ୱ ଓ ଅପର ମଧ୍ୟରେ ଆଦାନ ପ୍ରଦାନ ଉପରେ ଆଧରିତ ଅଟେ ।
ବି.ଦ୍ର. : ଏହି ଲେଖାଟିର ଏକ ରୂପ ୨୦.୧୦.୨୦୧୫ ତାରିଖ (ମଙ୍ଗଳବାର) ଦିନର ଦୈନିକ 'ସମାଜ'ର ସମ୍ପାଦକୀୟ ପୃଷ୍ଠାରେ ପ୍ରକାଶ ପାଇଥିଲା ।
ଫିଲ୍ମି ଦୁର୍ଗା ଭଜନ
ଭଜନର ୟୁଟ୍ୟୁବ୍ ଲିଙ୍କ୍ - https://www.youtube.com/watch?v=2qrwny2oEwA
 |
| ଫଟୋ କ୍ରେଡିଟ୍ - ୱିକିମିଡିଆ କମନସ୍ |
ଗୁଲଜାର୍ କୃତ କବିତା ହାୱା ମହଲ୍ (ଜୟପୁର୍)
ଅନୁବାଦ - ଭରଦ୍ୱାଜ ପଣ୍ଡା (ଜୁଲୁ )
 |
| ଫଟୋ କ୍ରେଡିଟ୍ - ୱିକିମିଡିଆ କମନସ୍ |
ପଛରେ, ସଞ୍ଜୁଆ ଆକାଶର ହଳଦୀ ରଙ୍ଗର ଚାଦର,
ସାମ୍ନାରେ, ବିଜୁଳିର ଦୁଇଟା ଲମ୍ବା ତାର ଟଣା ହେଇଚି ।
ତାର ଉପରେ କଳା କଳା ପକ୍ଷୀ
ଧ୍ୟାନମଗ୍ନ ହେଇ ଏମିତି ବସି ରହନ୍ତି ;
ସତେ ଯେମିତି କିଏ ଜଣେ ହିନ୍ଦୀ ଅକ୍ଷର ସବୁ ଥାକ ଥାକ କରି ଥୋଇ ଦେଇଚି ।
ସଞ୍ଜ ନଇଲେ ସବୁଦିନ
ଜଣେ ରାଜକବି ଆସି, ସେଇ ତାର ଉପରେ
ଦୋହାଟିଏ ଲେଖି ଦେଇ ଯାଉଛି ।
Thursday, October 22, 2015
ମାର୍କସ୍ ଅରିଲସ୍
ବିଚାରମାଳା ପ୍ରଥମ ଖଣ୍ଡ - ୧୪
 |
| ଫଟୋ କ୍ରେଡିଟ୍ - ୱିକିମିଡିଆ କମନସ୍ |
ମୁଁ ଭ୍ରାତା ସିଭେରସ୍ ଙ୍କଠାରୁ ନିଜର ସମ୍ପର୍କୀୟମାନଙ୍କୁ ଭଲ ପାଇବା ଓ ସତ୍ୟ ଓ ନ୍ୟାୟକୁ ଭଲ ପାଇବା ଶିଖିଲି । ମୁଁ ତାଙ୍କ ଯୋଗୁଁ ଥ୍ରାସିଆ, କେଟୋ, ହେଲ୍ଭିଡିଅସ୍, ଡିଅନ୍ ଓ ବ୍ରୁଟସ୍ ଆଦିଙ୍କୁ ଜାଣିପାରିଲି । ମୁଁ ତାଙ୍କ ଯୋଗୁଁ ଏକ ସମତା ଓ ବାକ୍ ସ୍ୱାଧୀନତା ଭିତ୍ତିକ ସମାଜ ଓ ପ୍ରଜାର ସ୍ୱାଧୀନତାକୁ ବଜାୟ ରଖୁଥିବା ରାଜତନ୍ତ୍ରର ପରିକଳ୍ପନା ବିଷୟରେ ଜାଣିଲି । ଦର୍ଶନ ଶାସ୍ତ୍ରର ଉଚିତ ଓ ନିସ୍ପକ୍ଷ ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ କରିବା, ସତ୍କାର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରତି ଆସକ୍ତି, ଦାନଶୀଳତା, ଆଶାବାଦୀ ମିଜାଜ୍ ଓ ବନ୍ଧୁମାନଙ୍କର ସ୍ନେହରେ ବିଶ୍ୱାସ ରଖିବା ମୁଁ ତାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ଶିଖିଲି । ଯେ କୌଣସି ବିଷୟରେ ନିଜର ନିନ୍ଦା ପ୍ରକାଶ କରିବାରେ ତାଙ୍କର ସ୍ପଷ୍ଟବାଦିତା ମୋର ମନେ ଅଛି । ମୋର ଏହା ମଧ୍ୟ ମନେ ଅଛି ଯେ ସେ ନିଜର ବନ୍ଧୁମାନଙ୍କୁ ନିଜର ପସନ୍ଦ ଓ ନାପସନ୍ଦ ବିଷୟରେ ନିର୍ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ଅଥଚ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ଜଣାଉଥିଲେ ।
Wednesday, October 21, 2015
ଶ୍ରୀ ରମଣ ମହର୍ଷିକୃତ ଉପଦେଶ ସାରଶ୍ଲୋକ ୧୨
ଶ୍ଲୋକ
ଚିତ୍ତବାୟବଶ୍ଚିତ୍ କ୍ରିୟାୟୁତାଃ ।
ଶାଖୟୋର୍ଦ୍ୱୟୀ ଶକ୍ତି ମୂଲକା । ୧୨ ।
ପଦଚ୍ଛେଦ
ଚିତ୍ତବାୟବଃ – ମନ ଓ ବାୟୁ
ଚିତ୍ – ଚୈତନ୍ୟ
କ୍ରିୟା – କ୍ରିୟା
ୟୁତାଃ – ଯୁକ୍ତ
ଶାଖୟୋଃ – ଶାଖା
ଦ୍ୱୟୀ – ଦୁଇଟି
ଶକ୍ତି ମୂଳକା – ଶକ୍ତିର ମୂଳ
ପଦ୍ୟାନୁବାଦ
ମନ ଓ ପ୍ରାଣ ଏହି ଦୁଇ
କ୍ରିୟା ଶକତି ବୋଲି କହି
ଚୈତନ୍ୟ ବୋଇଲେ ସେ ଏକା
ଇଶ୍ୱରଶକ୍ତିର ସେ ଶାଖା ।
Tuesday, October 20, 2015
ଓଡିଆ କାହିଁକି ଦରିଦ୍ର?
ଲେଖକ – ଗୋପବନ୍ଧୁ ଦାସ
ଦରିଦ୍ରତା ଓଡ଼ିଶା
ଦୁର୍ଗତିର ପ୍ରଧାନ କାରଣ । ପ୍ରଧାନ କାରଣ କାହିଁକି, ଏକମାତ୍ର କାରଣ କହିଲେ ଚଳେ । ଓଡ଼ିଆ
ଦରିଦ୍ର ; ତେଣୁ ଦୁର୍ବଳ । ତା ଦେହରେ ଶକ୍ତି ନାହିଁ,
ମନରେ ସ୍ଫୁର୍ତ୍ତି ନାହିଁ, ହୃଦୟରେ ସାହସ ନାହିଁ । ତାର ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଡର ; ସେ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଅଳସୁଆ ଓ ନିରୁତ୍ସାହୀ । ଓଡ଼ିଆ ଯଥାର୍ଥରେ ନିର୍ବୁଦ୍ଧିଆ ନୁହେଁ
। ଓଡ଼ିଆର ଶିଳ୍ପ ବିଚକ୍ଷଣତା ଅଦ୍ୟାପି ଜାଜ୍ଜଲ୍ୟମାନ । କୋଣାର୍କର ନବଗ୍ରହ ପଥର ଓଡ଼ିଆର ହାତ ଓ
ବୁଦ୍ଧି ବଳରେ ଉପରକୁ ଉଠିଥିଲା । ତମଲୁକ ଓ ଚିଲିକା ବାଟେ ଓଡ଼ିଆ ଦେଶ ବିଦେଶରେ ଯାଇ ବାଣିଜ୍ୟ
କରୁଥିଲା । ତାଜମହଲ ତିଆରିରେ ଓଡ଼ିଆ ଇଞ୍ଜିନିୟରଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି
ଖଟିଥିଲା । ସରୁ ସୂକ୍ଷ୍ମଲୁଗା ତିଆରି କରିବା ବିଷୟରେ ଓଡ଼ିଆର ବିଚକ୍ଷଣତା ଇତିହାସ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ।
ଢାକା ମସଲିନ୍ ଠାରୁ ବଳି ତାରିଫ ଲୁଗା ଓଡ଼ିଆମାନେ ତିଆରି କରୁଥିଲେ । ଓଡ଼ିଆମାନେ ଆପଣା ସାହସ ଓ
ବିକ୍ରମ ବଳରେ ମୁସଲମାନ ଆକ୍ରମଣକୁ ତିନିଶହ ବର୍ଷକାଳ ହଟାଇ ରଖିଥିଲେ । ଭାରତବର୍ଷର ଅନ୍ୟାନ୍ୟ
ପ୍ରଦେଶ ତୁଳନାରେ ଓଡ଼ିଶା ସଭା ଶେଷରେ ମୁସଲମାନ ଶାସନ ତଳେ ଆସିଥିଲା । ଓଡ଼ିଶାର ଆଜି ଏସବୁ
ସୌଭାଗ୍ୟ ଯାଇଛି । ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଦୋଷ ଗୁଣରାଶିନାଶୀ ଓଡ଼ିଆର ଏ ଉପସ୍ଥିତ ଦରିଦ୍ରତାର କାରଣ ଅନେକ । ଓଡ଼ିଶାର ଅଧିକାଂଶ ବଡ଼ ବଡ଼ ଜମିଦାରୀ
ଓଡ଼ିଆଙ୍କ ହାତେ ନାହିଁ । ଇଂରେଜ ରାଜତ୍ୱ ଆରମ୍ଭରେ ସାମାନ୍ୟ ସାମାନ୍ୟ ରାଜସ୍ୱ ଦେଣାରେ ତାହାସବୁ
ସୁଦୂର କଲିକତାରେ ଶାଗମାଛ ଦରରେ ନିଲାମ ହୋଇ ବଙ୍ଗାଳୀମାନଙ୍କ ହାତକୁ ଯାଇଛି । ବଡ଼ ବଡ଼
ଜମିଦାରୀ ଯାଇଥିଲା ; ଏବେ ପ୍ରଜାସ୍ୱତ୍ତ୍ୱ, ମକଦ୍ଦମୀ ଓ ସରବରାକାରୀ
ସ୍ୱତ୍ତ୍ୱ ଓଡ଼ିଆଙ୍କ ହାତରୁ ଗଲାଣି । ବଙ୍ଗାଳୀ, ପଶ୍ଚିମା, ମାରୁଆଳୀ ଓ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରଦେଶର
ମୁସଲମାନ୍ ମାନେ ଓଡ଼ିଶାରେ ସ୍ଥାନେ ସ୍ଥାନେ ଚାଷ ଓ ବଗିଚାଦି ଆରମ୍ଭ କଲେଣି । ଓଡ଼ିଶାର ମହାଜନୀ
ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ଅନ୍ୟ ପ୍ରଦେଶ ଲୋକଙ୍କ ହାତରେ । ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଭାବରେ ବା ଦଳବଦ୍ଧ ହୋଇ ବ୍ୟାଙ୍କ୍
ସୂତ୍ରରେ ଏମାନେ ଓଡ଼ିଆ ଜମିଦାର ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ପ୍ରଜାମାନଙ୍କୁ କରଜ ଦେଇ ଶେଷରେ ସେମାନଙ୍କ
ସ୍ୱତ୍ୱ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଛନ୍ତି । ଓଡ଼ିଶାର କାରବାର ମଧ୍ୟ ପରଦେଶୀଙ୍କ ହାତରେ । ପ୍ରତିବର୍ଷ ଯେ
ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କାର ଚାଉଳ ଆଦି ଶସ୍ୟ ଓଡ଼ିଶାରୁ ଅନ୍ୟଆଡେ ରପ୍ତାନି ହେଉଅଛି, ସେସବୁ କାରବାରରେ
ଓଡ଼ିଆ କେତେଜଣ ଅଛନ୍ତି । କଚ୍ଛି, ଗୁଜରାଟୀ, ମାରୁଆଳୀ ଓ ମୁସଲମାନ ଏ ବ୍ୟବସାୟକୁ ଏକ ପ୍ରକାର
ଏକଚାଟିଆ କରିଅଛନ୍ତି । ଓଡ଼ିଶାର ଅଧିକ ଭାଗ ଗଡ଼ଜାତ, ତାହାସବୁ ଜଙ୍ଗଲରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ । କାଠ
ଓଡ଼ିଶାର ଏକ ପ୍ରଧାନ କାରବାର ଜିନିଷ । ଏ ବ୍ୟବସାୟରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରାୟ କେହି ଓଡ଼ିଆ ନାହାନ୍ତି ।
ଓଡ଼ିଆ କାପେଡ଼ିଙ୍କ ଭାଗ୍ୟ ଅସ୍ତ ହୋଇଅଛି । ଆଗେ ଯେଉଁମାନେ ଲୁଗା ଦୋକାନ କରି ମସ୍ତ ଧନୀ
ହୋଇଥିଲେ ଏବେ ତାଙ୍କ ପିଲା ମାଗି ଖାଇଲେଣି । ମାରୁଆଳୀମାନେ ସହରରେ ଓ ମଫସଲ ଗାଁରେ ବିଲାତି
କଳଲୁଗାର ଚକଚକିଆ ଦୋକାନ ବସାଇଛନ୍ତି । ଓଡ଼ିଆ ସେଥିରେ ଅନଳରେ ପତଙ୍ଗ ପଡ଼ିଲା ପରି ପଡୁଛନ୍ତି ।
ଓଡ଼ିଶାର ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ବନଜାତ ଦ୍ରବ୍ୟ ଅନ୍ୟ ପ୍ରଦେଶରେ ରପ୍ତାନି କରି ଲୋକେ ଲାଭବାନ ହେଉଛନ୍ତି ।
ବିଦେଶୀ ଜିନିଷ ଓଡ଼ିଶାକୁ ଆଣି ଏମାନେ ଓଡ଼ିଆଙ୍କ ଧନ ନେଉଛନ୍ତି । ରାସ୍ତାଘାଟ, ସେତୁ, କୋଠା
ତିଆରିରେ ସରକାର ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟମାନଙ୍କର ପ୍ରତିବର୍ଷ ଲକ୍ଷଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ ହେଉଛି । ଏଥିରୁ
ଅଧାଅଧି କାନତରାଟି ନିଅନ୍ତି । ଏଥିରେ ଯେ ଓଡ଼ିଆ ଅଛନ୍ତି ତାଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ଏତେ କମ୍ ଯେ ଥିବା
ନଥିବା ସମାନ । ଶିଳ୍ପକ୍ଷେତ୍ରରେ ଅନ୍ୟ ପ୍ରଦେଶର ଲୋକେ ଆସି କ୍ରମେ ଓଡ଼ିଆଙ୍କୁ ବେଦଖଲ କଲେଣି ।
ଓଡିଆ ମୋଚ଼ି ପ୍ରାୟ ସହରରୁ ଲୋପ ପାଇଛନ୍ତି, ମଫସଲର କାଁ ଭାଁ କେଉଁଠାରେ ଓ ଗଡ଼ଜାତରେ କେତେକ
ଯାଗାରେ ଦେଖାଯାନ୍ତି । ସହରରେ ସେମାନଙ୍କ ସ୍ଥାନ ତେଲେଙ୍ଗା ମୋଚ଼ିମାନେ ପୂରା ଅଧିକାର କଲେଣି ।
ଏହାଛଡ଼ା ବିଦେଶୀ ଆମଦାନୀ ଯୋତା ସେମାନଙ୍କ ନାଶର କାରଣ ହୋଇଛି । ଲୁଗାବୁଣାରେ ମଧ୍ୟ ଓଡିଆ
ତନ୍ତୀ ହାତରୁ ଅନ୍ୟ ତନ୍ତୀ କାମ ଛଡ଼ାଇ ନେଲାଣି । ସବୁ କ୍ଷେତ୍ରରୁ ଓଡ଼ିଆ କ୍ରମେ ଏପରି ବେଦଖଲ
ହୋଇ ପେଟ ପୋଷିବାକୁ ବିଦେଶକୁ ପଳାଉଛନ୍ତି । ମାତ୍ର ଏସବୁ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଯେ ଓଡ଼ିଆ ବେଦଖଲ
ହେଉଛନ୍ତି, ସେଥିପ୍ରତି କାହାରି ଦୃଷ୍ଟି ନାହିଁ । ଚାକିରି ଲାଗି ଶିକ୍ଷିତ ଓଡ଼ିଆ ଯୁବକ ବ୍ୟସ୍ତ
। ସେ କ୍ଷେତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ଓଡ଼ିଆଙ୍କର ପୂରା ଦଖଲ ହୋଇନାହିଁ । ଓଡ଼ିଆମାନେ ଆଖି ଫିଟାଇ ଆପଣାର ଏ
ଅବସ୍ଥା ଦେଖନ୍ତୁ । ଅନ୍ୟ ପ୍ରଦେଶ ଲୋକେ ଏ ପ୍ରଦେଶର ବ୍ୟବସାୟ ବାଣିଜ୍ୟ ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ କାରବାର
କରିବା ତାଙ୍କ ଦୋଷ ନୁହେଁ । ଉଦଜୋଗୀ ପୁରୁଷ ଆଗରେ ସମସ୍ତ ସଂସାର ଉନ୍ମୁକ୍ତ । ଯେ ଯେଉଁଠାରେ
ନିଜ ବୁଦ୍ଧିବଳ ଖଟାଇ କାର୍ଯ୍ୟ କରିପାରିଲେ ; ମାତ୍ର ନିଜ ଘରେ
ଅନ୍ୟ ଲୋକେ ଆସି କାର୍ଯ୍ୟକରି ଧନୀ ଓ ଭାଗ୍ୟବାନ ହେବେ । ଓଡିଆ କାଙ୍ଗାଳ ହୋଇ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି
ପେଟ ବିକଳରେ ଅନ୍ୟ ଦେଶକୁ ପଳାଇବେ । ଏହା କର୍ମଦୋଷ ଛଡ଼ା ଆଉ କଅଣ ? ଉତ୍କଳବାସୀ ନିଜର ଅବସ୍ଥା ଦେଖ, ଭାବ, ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଉଦ୍ୟମରୁ ନିଜେ ଉଦ୍ୟମ କରି
ଶିଖ ।
ସମ୍ପାଦକୀୟ
ଟିପ୍ପଣୀ -
ଏହି ଲେଖାଟି ‘ସମାଜ’ର ତା ୨୩-୧-୨୬-ରିଖ ର ସଂସ୍କରଣରେ ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଥିଲା । ଓଡ଼ିଶାର ଓ
ଓଡ଼ିଆଙ୍କର ବର୍ତ୍ତମାନର ପରିସ୍ଥିତି କିଛି ଭିନ୍ନ ଅଟେ କି ?
ଏହି ଲେଖାଟି
ନ୍ୟାସନାଲ୍ ବୁକ୍ ଟ୍ରଷ୍ଟ୍ (ନୂଆ ଦିଲ୍ଲୀ) ୨୦୦୯ ମସିହାରେ ଛାପିଥିବା ଗୋପବନ୍ଧୁ ଚୟନିକା
(ପୃଷ୍ଠା ସଂଖ୍ୟା ୨୨୮-୨୨୯) ରୁ ଉଦ୍ଧୃତ ।
Monday, October 19, 2015
Subscribe to:
Posts (Atom)