କାଶ୍ମୀର୍ କାହାଣୀ : ଲୁହର ଖଣି

ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ୍ - ୱିକିମିଡ଼ିଆ କମନ୍ସ୍ 

ଗତ ଆଠ ଜୁଲାଇ ୨୦୧୬ରେ ସୁରକ୍ଷାକର୍ମୀମାନଙ୍କର ଗୁଳିମାଡ଼ରେ ହିଜବୁଲ ମୁଜାହିଦ୍ଦିନର ଏକୋଇଶି ବର୍ଷୀୟ ଅଧିନାୟକ ବୁରହାନ୍ ୱାନି ମୃତ୍ୟୁବରଣ କଲେ । ଏହା ପରେ କାଶ୍ମୀର ଉପତ୍ୟକାରେ ଏକ ଗଣଆନ୍ଦୋଳନ ମୁଣ୍ଡ ଟେକିଛି ଯେଉଁଥିରେ ଆବାଳବୃଦ୍ଧବନିତା, ଲକ୍ଷଲକ୍ଷ ଲୋକେ ଯୋଗ ଦେଇଛନ୍ତି । ରାଜ୍ୟସରକାର ଏହି ଗଣଆନ୍ଦୋଳନ ସହିତ ଯୋଗାଯୋଗ ରକ୍ଷାକରି ପରିସ୍ଥିତିକୁ ମେଣ୍ଟେଇବାର ଚେଷ୍ଟା ନକରି ବଳପ୍ରୟୋଗ କରି, ଏହାକୁ ଦବାଇଦେବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି । କାଶ୍ମୀର ଜଳୁଥିଲା ବେଳେ ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ଆଫ୍ରିକାରେ ଢୋଲ ବଜାଉଛନ୍ତି । ଏହା ଭିତରେ ସରକାର ସାଧାରଣ ନାଗରିକମାନଙ୍କର ମୋବାଇଲି ଫୋନ୍ ଓ ଇଣ୍ଟରନେଟ୍ ବ୍ୟବହାର ନିଷେଧ କଲେ ଓ ଷୋହଳ ଜୁଲାଇର ସକାଳଠାରୁ ସ୍ଥାନୀୟ ଖବର କାଗଜଗୁଡ଼ିକର ପ୍ରକାଶନ ଉପରେ ତିନିଦିନ ଲାଗି ନିରୋଧ ଜାରି କଲେ । କାଶ୍ମୀରରେ ଓ ଭାରତରେ ପ୍ରେସ୍ ର ସ୍ୱାଧୀନତା ଉପରେ ଏପରି ନଗ୍ନ ଆକ୍ରମଣ, ଜରୁରୀକାଳିନ ପରିସ୍ଥିତି ପରେ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ହୋଇଛି । ମାତ୍ରାଧିକ କାର୍ଯ୍ୟାନୁଷ୍ଠାନ ଫଳରେ ଗତ କେତେ ଦିନ ଭିତରେ ଶତଚାଳିଶି ଜଣ ସାଧାରଣ ଭାରତୀୟ ନାଗରିକ ସରକାରୀ ଗୁଳିରେ ମରିସାରିଲେଣି । ଅଠରଶହରୁ ଅଧିକ ଲୋକେ, ତନ୍ମଧ୍ୟରୁ ଅନେକ ଗୁରୁତର ଭାବରେ, ଆଘାତପ୍ରାପ୍ତ ମଧ୍ୟ ହୋଇଛନ୍ତି ।

ଅର୍ଦ୍ଧସାମରିକ ବାହିନୀର ଧାତବ ଗୋଟିକା (ପେଲେଟ୍) ମାଡ଼ରେ (ଯାହା ଭାରତର ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଅଞ୍ଚଳରେ ପ୍ରାୟତଃ ଭୀଡ଼ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିବା ପାଇଁ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଏନାହିଁ), ଦେଢ଼ ଶହରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱ ଲୋକଙ୍କର ଆଖିରେ ଆଘାତ ହୋଇଅଛି । ଏମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ପ୍ରାୟତଃ ପିଲା ବା ଯୁବକ । ଏମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଅଧିକାଂଶଙ୍କର ବୟସ ପନ୍ଦରରୁ ଛବିଶ ବର୍ଷ ଭିତରେ ଓ ଅନେକେ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଦୃଷ୍ଟିଶକ୍ତି ହରାଇପାରନ୍ତି । ଏମ୍ସ୍ ର ଏକ ତିନିଜଣିଆ ଦଳର ସଦସ୍ୟ ସୁଦର୍ଶନ କୁମାରଙ୍କର ଅନୁସାରେ ଯୁଦ୍ଧଭୂମିରେ ଏଭଳି ଚକ୍ଷୁ-କ୍ଷତ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ । ଏହାର ଅର୍ଥ ହେଲା, ସରକାର କାଶ୍ମୀରର ଶାନ୍ତିପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ପ୍ରତିବାଦରତ ଜନସାଧାରଣଙ୍କର ବିରୁଦ୍ଧରେ ଅଘୋଷିତ ଯୁଦ୍ଧ ଚଳାଇଛନ୍ତି । ଏହି ପ୍ରତିବାଦରତ ଲୋକେ, ଯେଉଁମାନେ ସରକାରୀ ଗୋଟିକା ମାଡ଼ରେ ଅନ୍ଧ ବନିଯିବାର ବହୁତ ସମ୍ଭାବନା ରହିଛି, ତାହା ଭିତରେ ଅନେକ ଛୋଟ ପିଲା ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ଏହାଛଡ଼ା ନାବାଳକ ପିଲାମାନେ ସୁରକ୍ଷାବଳଙ୍କର ବୁଲେଟ୍ ମାଡ଼ ମଧ୍ୟ ଖାଇଛନ୍ତି ।

ଭେରିନାଗ୍ ର ବାର ବର୍ଷିୟ ସର୍ତାଜ୍ ଅହମଦ୍ ପ୍ରତିବାଦୀ ଜନତାର ଭିଡ଼ରେ ରହି ଆନ୍ଦୋଳନ କରୁଥିବା ବେଳେ ସୁରକ୍ଷାବଳର ଧାତବ ଗୋଟିକା ମାଡ଼ରେ ଆଘାତ ପାଇଲେ । ସର୍ତାଜ୍ ଛଡ଼ା ଏହି ତାଲିକାରେ ଭେରିନାଗ୍ ର ଦଶ ବର୍ଷର ଅର୍ସିଦ୍ ଅହମଦ୍ ଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଯୋଡ଼ି ପାରିବା । ସିଲିଗାମ୍ ର ତେର ବର୍ଷିୟ ଜାସ୍ମିନ୍, ଖାନାବାଲ୍ ର ପନ୍ଦର ବର୍ଷିୟ ବୁର୍ହାନ୍ ଓ ଷୋହଳ ବର୍ଷିୟ ଉବେଦ୍ ଅହମଦ୍ ଦାର୍ ବୁଲେଟ୍ ମାଡ଼ ଖାଇ ଆଘାତ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛନ୍ତି ।

ଏପରି ମଧ୍ୟ ନୁହେଁ ଯେ ଆଘାତପ୍ରାପ୍ତ ଲୋକେ ସମସ୍ତେ ରାସ୍ତାରେ ପ୍ରତିବାଦରତ ଥିଲେ ବା ଟେକାମାଡ଼ କରୁଥିଲେ । ଚଉଦ ବର୍ଷ ବୟସର ଇନ୍ସା ମଲ୍ଲିକଙ୍କର ଉଦାହରଣ ନେବା । ସେ ସୋପିଆଁ ଜିଲ୍ଲାର ସେଡ଼଼ୋ ଗ୍ରାମର ଅଧିବାସୀ । ସେ ନବମ ଶ୍ରେଣୀର ଜଣେ ମେଧାବୀ ଛାତ୍ରୀ ମଧ୍ୟ ଓ ଭଲ ଛାତ୍ରୀ ଭାବରେ ନିଜ ଶ୍ରେଣୀରେ ସ୍ଥାନ ମଧ୍ୟ ସେ ଅଧିକାର କରନ୍ତି । ଜୁଲାଇ ବାର ତାରିଖ ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ଘରେ ବସି ଖାଉଥିଲା ବେଳେ ଘର ବାହାରେ ସୁରକ୍ଷାବଳ ଫୁଟାଇଥିବା ଧାତବ ଗୋଟିକା ବାଜି ଇନ୍ସାଙ୍କର ମୁହଁ ଛିନ୍ନଭିନ୍ନ ହୋଇଗଲା । ତାଙ୍କର ଦୁଇଟିଯାକ ଆଖି ଧାତବ ଗୋଟିକା ମାଡ଼ରେ ପୂରା ଫୁଟି ଯାଇଛି ଓ ସେ କେବେ ଆଉ ଦେଖିପାରିବ ନାହିଁ ।

ଆମେ ଏଠାରେ ନିଜକୁ ଛାତିରେ ହାତ ରଖି ପଚାରିବା ଉଚିତ ହେବ କି କେଉଁ ପରିସ୍ଥିତିରେ ବାର ତେର ବର୍ଷ ବୟସର ପିଲାଏ ଗୁଳିଗୋଳାକୁ ନ ଡରି ରାସ୍ତାକୁ ଓହ୍ଲାଇବେ । ପିଲାଏ କୌଣସି ଆନ୍ଦୋଳନରେ ଭାଗନେବା ଏଇ ନିକଟ ଅତିତରେ ପୋସ୍କୋ ବିରୋଧି ଆନ୍ଦୋଳନରେ ଘଟିଥିଲା । ଅନେକ ଲୋକ ଏହାକୁ ନିନ୍ଦା ମଧ୍ୟ କରିଥିଲେ । ମାତ୍ର ଆମେ ଏପରି ପରିସ୍ଥିତିରେ‌ ପିଲାଏ ଓ ତାଙ୍କ ଗାର୍ଜନଙ୍କୁ ଦୋଷ ନ ଦେଇ ରାଜ୍ୟର ରାଜନୈତିକ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ଦୋଷ ଦେବା ଅଧିକ ଉଚିତ ହେବ । କାଶ୍ମୀରରେ ଉଭୟ ବର୍ତ୍ତମାନର ଓ ଗତ କେଇ ଦଶନ୍ଧିର ସମସ୍ୟା ଏକ ରାଜନୈତିକ ସମସ୍ୟା: ଉଗ୍ରବାଦ ସେହି ଅସମାହିତ ରାଜନୈତିକ ସମସ୍ୟାର ଏକ ଲକ୍ଷଣ ମାତ୍ର । ମାତ୍ର ସରକାର ଏହାକୁ ସାମରିକ ଭାବରେ ସମାଧାନ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି । ଏପରି ରାଜନୈତିକ ଅପରିପକ୍ୱତାର ନଗ୍ନ ଉଦାହରଣ ହେଲା ୧୯୯୦ରେ କାଶ୍ମୀରରେ ଲାଗୁହୋଇଥିବା ଆଫ୍ସା (ଆର୍ମ଼ଡ଼୍ ଫୋର୍ସେସ୍ ସ୍ପେସାଲ୍ ପାୱାର୍ସ୍ ଆକ୍ଟ୍) । ଏହି କଳା ଆଇନି ଯୋଗୁଁ କାଶ୍ମୀରର ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କର ମାନବାଧିକାରର ଘୋର ହନନ ହୋଇଛି ।

ଗତ ଦେଢ଼ ଦଶନ୍ଧି ଭିତରେ, ସାଢ଼େ ତିନି ହଜାରରୁ ଅଧିକ ସାଧାରଣ ଲୋକେ ସୁରକ୍ଷାବଳଙ୍କ ହାତରେ ପ୍ରାଣ ହରାଇଛନ୍ତି । କାଶ୍ମିରୀ ପଣ୍ଡିତ ମାନଙ୍କୁ ସରକାର ସୁରକ୍ଷା ନଯୋଗାଇବାରୁ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ପାଖାପାଖି ଦୁଇଲକ୍ଷ ଲୋକେ ଭୟରେ କାଶ୍ମୀର ଛାଡ଼ି ଜାମ୍ମୁରେ ଓ ଅନ୍ୟତ୍ର ଶରଣାର୍ଥୀ ବନିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହୋଇଛନ୍ତି । ମାନବ ଅଧିକାର ସଙ୍ଗଠନଗୁଡ଼ିକର ଅନୁସନ୍ଧାନ ଅନୁସାରେ କାଶ୍ମୀରରେ କର୍ମରତ ପାଞ୍ଚଶହରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱ ପୋଲିସି କର୍ମଚାରୀ, ଅର୍ଦ୍ଧ ସାମରିକ ବଳର କର୍ମକର୍ତ୍ତା ତଥା ଭାରତୀୟ ସେନାର ଅଧିକାରୀମାନେ ନିର୍ଯ୍ୟାତନା, କଏଦରେ ମୃତ୍ୟୁ, ମିଥ୍ୟା ଏନକାଉଣ୍ଟର୍ ଓ ଧର୍ଷଣ ଇତ୍ୟାଦି ଘୃଣ୍ୟ ଅପରାଧରେ ସମ୍ପୃକ୍ତ ଅଛନ୍ତି । ଏମାନଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ସରକାରୀ ବ୍ୟବସ୍ଥା କେବେ ମଧ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତମୂଳକ କାର୍ଯ୍ୟାନୁଷ୍ଠାନ ଗ୍ରହଣ କରିନାହିଁ । ଏହି ସବୁ ଅପରାଧର ଭୁକ୍ତଭୋଗୀ କାଶ୍ମୀରନିବାସୀ ଭାରତୀୟ ନାଗରିକ ମାନେ କେବେ ନ୍ୟାୟ ପାଇନାହାନ୍ତି ।

ଏବେ ଯେଉଁ ଗଣଆନ୍ଦୋଳନ ମୁଣ୍ଡ ଟେକିଛି ତାହା ପଛରେ ରହିଛି ଏହିସବୁ ଅନ୍ୟାୟ, ଅପରାଧ ଓ ରାଜନୈତିକ ସୁବିଧାବାଦ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଜାମ୍ମୁ ଓ କାଶ୍ମୀରରେ ଗଠବନ୍ଧନରେ ରାଜ୍ୟ ସରକାର ଚଳାଉଥିବା ଭାଜପା ଓ ପିଡ଼ିପି, ୨୦୧୪ ମସିହାରେ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହୋଇଥିବା ବିଧାନସଭା ନିର୍ବାଚନରେ ପରସ୍ପର ବିରୋଧରେ ଲଢ଼ିଥିଲେ । ନିର୍ବାଚନ ପ୍ରଚାରରେ ପିଡ଼ିପି ର ନେତ୍ରୀ ମେହେବୁବା ମୁଫ୍ତି ଏହା କହିବୁଲିଲେ ଯେ ସେ ମୋଦିଙ୍କୁ ଓ ବିଜେପିକୁ କାଶ୍ମୀରର ମାଟି ମଡ଼ାଇ ଦେବେ ନାହିଁ । ଭାଜପାର ଅନେକ ନେତା ମଧ୍ୟ ପିଡିପିକୁ ଉଗ୍ରପନ୍ଥୀମାନଙ୍କର ଦଳ ଭାବରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବା ପାଇଁ ପଛାଇନଥିଲେ । ମାତ୍ର ନିର୍ବାଚନ ପରେ ସୁବିଧାବାଦୀ ରାଜନୀତିର ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର ଉଦାହରଣ ସୃଷ୍ଟି କରି ପିଡ଼ିପି ଓ ଭାଜପା, ପିଡ଼ିପିର ମୁଫ୍ତି ମୁହମ୍ମଦ ସଏଦଙ୍କର ନେତୃତ୍ତ୍ୱରେ ମିଳିତ ମନ୍ତ୍ରୀମଣ୍ଡଳ ଗଠନ କଲେ । ଏହା କାଶ୍ମୀରର ଜନସାଧାରଣଙ୍କର ପ୍ରତି ଏକ ବିଶ୍ୱାସଘାତ ଥିଲା । ଯେଉଁ ସବୁ ଅଞ୍ଚଳରେ ପିଡ଼ିପି ସବୁଠାରୁ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଥିଲା ସେହିଠାରେ ହିଁ ବର୍ତ୍ତମାନ ସବୁଠାରୁ ବେଶୀ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଗଣଆନ୍ଦୋଳନ ମୁଣ୍ଡଟେକିଛି । ଅର୍ଥାତ୍ ରାଜନୈତିକ ସୁବିଧାବାଦ ଓ ଲୋକଙ୍କ ପ୍ରତି ରାଜନୈତିକ ଦଳଗୁଡିକର ବିଶ୍ୱାସଘାତକତା ଜନଅସନ୍ତୋଷର ଏକ ବଡ଼ କାରଣ ।

ସାଧାରଣ ଭାବରେ ଆମେ କାଶ୍ମୀର ସମସ୍ୟାର ତିନୋଟି ଅଙ୍ଗ ଦେଖିପାରିବା । ପ୍ରଥମଟି ହେଲା ଜାତୀୟତାର । କାଶ୍ମୀରକୁ ନେଇ କିଛି ଲୋକ ଜାତୀୟତା ଓ ସ୍ୱାଧୀନତାର ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠାନ୍ତି । ମାତ୍ର ବର୍ତ୍ତମାନର ବିଶ୍ୱରେ ଯେଉଁଠାରେ ଧର୍ମ ଓ ଜାତିଗତ ଆଧାରରେ ଜାତୀୟତା ଧିରେ ଧିରେ ଉଗ୍ର ରୂପ ଧାରଣ କରୁଛି ତଥା ବିଶ୍ୱଶାନ୍ତିକୁ ବିପନ୍ନ କରୁଛି, ସେଠାରେ ଧର୍ମ ଓ ଜାତି ଭିତ୍ତିକ କାଶ୍ମିରୀ ଜାତୀୟତା କଅଣ କାଶ୍ମିରର ଜନସାଧାରଣଙ୍କର ମୌଳିକ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ କରିପାରିବ । ଏ ଲେଖକର ଧାରଣା ହେଲା, ତାହା ବୋଧେହୁଏ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । ଅର୍ଥନୈତିକ ଜାତୀୟତା ସମସାମୟିକ ଭାରତର ଓ କାଶ୍ମିରର ଆବଶ୍ୟକତା, ଧାର୍ମିକ ଜାତୀୟତା ନୁହେଁ ।

କାଶ୍ମୀର ସମସ୍ୟାର ଦ୍ୱିତୀୟ ଅଙ୍ଗ ହେଲା ନ୍ୟାୟ ଓ ମାନବ ଅଧିକାର ହନନର । କାଶ୍ମୀର ଉପତ୍ୟକାରେ ପ୍ରତି ଦଶଜଣ ସ୍ଥାନୀୟ ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ଜଣେ ସୁରକ୍ଷା କର୍ମୀ ସ୍ଥାନିତ ଅଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ କାଶ୍ମୀରରେ ସମୁଦାୟ ଉଗ୍ରପନ୍ଥୀଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ହଜାରରୁ ମଧ୍ୟ କମ । ତାହାହେଲେ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ସଂଖ୍ୟାରେ ସୁରକ୍ଷାବଳ କାଶ୍ମୀରରେ କାହିଁକି ସ୍ଥାନିତ ଅଛନ୍ତି । ଏତେ ସଂଖ୍ୟାରେ ସୁରକ୍ଷାବଳ ମୁତୟନ ହେବାରୁ ଓ ଆଫ୍ସା ଭଳି କଳା ଆଇନି ଲାଗୁ ହୋଇ କାଶ୍ମୀର ସୁରକ୍ଷାବଳଙ୍କର ହସ୍ତମୁଦିମାହାଲ ବନିଥିବାରୁ ସାଧାରଣ ଜନତାଙ୍କର ମୌଳିକ ଅଧିକାର ନାମକୁ ମାତ୍ର ଅଛି । କେତେକ ସୁରକ୍ଷା କର୍ମୀମାନେ ନାନା ଅନ୍ୟାୟ ଅନାଚାର କଲେ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡ ଦିଆଯାଉନାହିଁ । ଏପରି ଅବସ୍ଥା ସାଧାରଣ ଜନତାଙ୍କୁ ଭାରତ ବିରୋଧି କରୁଛି । ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କ ବିରୋଧରେ ଅପରାଧର ଦଣ୍ଡ ଦିଆଗଲେ ଓ ନ୍ୟାୟ ମିଳିଲେ ଅବସ୍ଥାରେ ଅନେକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଘଟନ୍ତା । ସେହିପରି ସନ୍ତ୍ରାସବାଦୀମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମିଥ୍ୟା ଏନ୍କାଉଣ୍ଟରରେ ନ ମାରି ନ୍ୟାୟିକ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ସେମାନଙ୍କର ବିଚାର କରାଯିବା ଉଚିତ । କେଉଁ ଲୋକକୁ ମୃତ୍ୟୁଦଣ୍ଡ ଦିଆଯିବ ତାହା ଠିକ୍ କରିବାର ଦାୟିତ୍ତ୍ୱ ନ୍ୟାୟପାଳିକାର, ପୋଲିସି ବା ସୁରକ୍ଷାବଳଙ୍କର ନୁହେଁ ।

କାଶ୍ମୀର ସମସ୍ୟାର ତୃତୀୟ ଅଙ୍ଗ ହେଲା କର୍ପୋରେଟ୍-ତନ୍ତ୍ରର ଶାସନରେ ଗଣତନ୍ତ୍ର ଧିରେ ଧିରେ ଫମ୍ପା ବନିବା । ଗଣତନ୍ତ୍ର ବୋଇଲେ ଖାଲି ଭୋଟ ଦେଇ ବିଧାନସଭା ବା ଲୋକସଭାକୁ ପ୍ରତିନିଧି ପଠାଇବା ନୁହେଁ । ମାତ୍ର ଭାରତର ଅନ୍ୟ ଅଞ୍ଚଳ ପରି ଗଣତନ୍ତ୍ର କେବଳ ଭୋଟ ସର୍ବସ୍ୱ ହୋଇଉଠିଛି । ଜନତାର ନିଜ ଜୀବନ ଉପରେ ପ୍ରଭାବ ପଡ଼ୁଥିବା ଘଟଣା ବା ନିଷ୍ପତ୍ତି ଉପରେ ବିଶେଷ କିଛି ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ନାହିଁ । ଏପରି ପରିସ୍ଥିତିରେ ଗଣଅସନ୍ତୋଷ ଦାନା ବାନ୍ଧିବା ସ୍ୱାଭାବିକ ।

କାଶ୍ମୀରର ଗଣଆନ୍ଦୋଳନକୁ ବଳପ୍ରୟୋଗ କରି ଚପାଇ ଦିଆଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ବିଦେଶରେ ଢୋଲ ବଜାଇବା ବନ୍ଦ କରନ୍ତୁ । ସେ କାଶ୍ମୀରରେ ଗୃହ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ସହ କିଛି ସମୟ ରହି, କାଶ୍ଣୀରର ସବୁ ବର୍ଗର ଲୋକଙ୍କ ସହ ବିନା ପୂର୍ବାଗ୍ରହରେ ଆଲୋଚନା କରନ୍ତୁ । ଏହା ଛଡ଼ା କାଶ୍ମୀରରୁ ଆର୍ମ଼ଡ଼୍ ଫୋର୍ସେସ୍ ସ୍ପେସାଲ୍ ପାୱାର୍ସ୍ ଆକ୍ଟ୍ ପ୍ରତ୍ୟାହାର ହେବା ଆବଶ୍ୟକ । ଏ ପର୍ଯନ୍ତ ଅଭିଯୋଗ ହୋଇଥିବା ସମସ୍ତ ମାନବ ଅଧିକାର ହନନ ଅଭିଯୋଗର ଓ ସୁରକ୍ଷା କର୍ମୀମାନେ କରିଥିବା ଅପରାଧମାନଙ୍କର ନିରପେକ୍ଷ ନ୍ୟାୟିକ ଯାଞ୍ଚ ହେବା ମଧ୍ୟ ଦରକାର । କାଶ୍ମୀରରେ ନିରୀହ ଲୋକଙ୍କ ଉପରେ ଗୁଳି ଚଳାଇବା ଓ ଧାତବ ଗୋଟିକା ମାଡ଼ କରିବା ଇତ୍ୟାଦି ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ବର୍ବରତା ବନ୍ଦ ହେଉ । ଜନ ଅସନ୍ତୋଷ ମେଣ୍ଟେଇବାର ଏକମାତ୍ର ଉପାୟ ନ୍ୟାୟ ଓ ଲୋକାଭିମୁଖୀ ଶାସନ, ଅମାନୁଷିକ ଗୁଳିମାଡ଼ ନୁହେଁ ।

ବି.ଦ୍ର. - ଏହି ଲେଖାଟି ମାସିକ ପତ୍ରିକା 'ସମ୍ଭାବନା'ର ଅଗଷ୍ଟ ୨୦୧୬ ସଂଖ୍ୟାରେ ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଥିଲା ।