ମହିମା ଭକ୍ତି କବିତା - 'ଶୂନ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମକୁ ହେ'

 ସନ୍ଥ କବି ଭୀମ ଭୋଇ

ଆକାଶ ଗଙ୍ଗାର ଆଲୋକଟିତ୍ର
ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - ୱିକିମିଡ଼ିଆ କମନ୍ସ୍

ଶୂନ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମକୁ ହେ, 

ଦେଖିବ ଯେମନ୍ତେ ଜ୍ଞାନ ଡୋଳେ ।

କଳ୍ପନାକୁ କାଟି ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ମେଣ୍ଟି

ଏକ୍ୱୈଶ ପୁରକୁ ଜିଣିଗଲେ । ଘୋଷା ।

ଅନନ୍ତ ବାସୁକୀ ଅଷ୍ଚକୁଳା ନାଗ

ସପତ ସିନ୍ଧୁକୁ ଡେଇଁଗଲେ ।

ଚଉଦ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପୃଥ୍ୱୀ ନବଖଣ୍ଡ

ଅନୁଭବ ସୂତ୍ରେ ବୁଝିଥିଲେ ।୧।

ତିନି ସତାଇଶ ଏକ୍ୱୈଶ ଭୁବନ

ସେ ଜିଣି ପାରିବ ଏକାବେଳେ ।

କାଳିବାସୀ ନୁହେଁ ଏକ ବ୍ରହ୍ମପାଦ

ସ୍ୱଦେହରେ ମିଳେ ତତକାଳେ ।୨।

ଦାରୁ ପ୍ରତିମା ମୂର୍ତ୍ତି ଦେବୀ ଦେବତା

ସବୁଠାରୁ ଚିତ୍ତ ଛାଡିଦେଲେ ।

ମନ୍ତ୍ର ଯନ୍ତ୍ର ତନ୍ତ୍ର ଚାରିବେଦ ସବୁ

ଏମାନଙ୍କୁ ଏଡି ଚାଲିଗଲେ ।୩।

ନବଲକ୍ଷ ତାରା ବିରାଟ ସୁରାଟ

ମହାରାଟ ସବୁ ପଛ କଲେ ।

ପୃଥ୍ୱୀ ଆପ ତେଜ ବାୟୁ ଯେ ଆକାଶ

ଏମାନଙ୍କୁ ଟିକେ ନ ଚାହିଁଲେ ।୪।

ପଡିଅଛି ବଜ୍ର କିଳଣୀ କବାଟ

ସକାମ ନିଷ୍କାମ ଦୁଇ ମେଳେ ।

କାମନା କଳ୍ପନା ସେଠାରୁ ଛିଡିଛି

ସକାମରେ ନ ପଡିଲେ ଭୋଳେ ।୫।

ଠୁଳ ଶୂନ୍ୟପରେ ଅମନ ମନ୍ଦିରେ

ତହିଁକି ବଚନ ନାହିଁ ଚଳେ ।

ତର ତର ହୋଇ ବୋଲେ ଭୀମ ଭୋଇ

ପଡି ଶ୍ରୀଗୁରୁଙ୍କ ପାଦ ତଳେ ।୬।