ଇଣ୍ଟର୍ନେଟ୍ ଓ ବଳଦଗାଡ଼ି ବିରୁଦ୍ଧରେ ଏକ ଘୋଷଣାପତ୍ର - ୧

କିଶନ ପଟ୍ଟନାୟକ

କପିରାଇଟ - ବାଣିମଞ୍ଜରୀ ଦାସ 

ଅବୁ ଅଲ ହସନ (ଦଶମ-ଏକାଦଶ ଶତାବ୍ଦୀ)
ଆଧୁନିକ ବୈଜ୍ଞାନିକ ପଦ୍ଧିତିର ଜନକ
ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - ୱିକିମିଡ଼ିଆ କମନ୍ସ୍ 

ସଭ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟର ହିସାବ କିତାବ ଅନୁଯାୟୀ ସେ ଏବେ ଏକବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ଦ୍ୱାରଦେଶରେ ଉପନୀତ । ଲିଖିତ ଇତିହାସକୁ ଧରିବସିଲେ ବିଭିନ୍ନ ଅଞ୍ଚଳର ସଭ୍ୟତାକୁ ମିଶାଇ ମନୁଷ୍ୟ ସଭ୍ୟତାକୁ ଛଅ ସାତ ହଜାର୍ ବର୍ଷ ହୋଇଗଲା । ଆଧୁନିକ ସଭ୍ୟତାକୁ ତିନି ଶହ ବର୍ଷ ହୋଇଗଲାଣି ବୋଲି ଧରାଯାଏ । ପଶ୍ଚିମର ଲୋକଙ୍କ ମତାନୁଯାୟୀ ମନୁଷ୍ୟ ସଭ୍ୟତା ଆଧୁନିକ ଯୁଗରେ ଉନ୍ନତିର ଚରମ ବିନ୍ଦୁକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରିଛି । ସେମାନେ କହନ୍ତି ଯେ ପୂର୍ବ ସଭ୍ୟତାମାନଙ୍କ ଭଳି ଏହା ଏକ ଆଞ୍ଚଳିକ ସଭ୍ୟତା ନୁହେଁ । ଏହା ହେଉଛି ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱର ସଭ୍ୟତା । ପଶ୍ଚିମର ଶିକ୍ଷା ପାଇଁ ଆମେ ମଧ୍ୟ ଏପରି ଧାରଣା କରିଥାଉ । ଆଧୁନିକ ସଭ୍ୟତାର ବିଶ୍ଳେଷଣ ଏ ପ୍ରବନ୍ଧର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ନୁହେଁ । କିନ୍ତୁ ଏହି ଆଧୁନିକତାର ଏକ ଅନିର୍ବାର୍ଯ୍ୟ ଉପାଦାନ ହେଉଛି ଆଧୁନିକ ବିଜ୍ଞାନ ବା ଟେକ୍ନ୍ନୋଲୋଜି (ପ୍ରଯୁକ୍ତିବିଦ୍ୟା) । ଏହା ହିଁ ଆମ ପ୍ରବନ୍ଧର ଆଲୋଚ୍ୟ ବିଷୟ ।

ଭାଷା ଓ ବ୍ୟାକରଣଗତ ଅଙ୍କକୁ ଧରିବସିଲେ ବିଜ୍ଞାନ ଓ ପ୍ରଯୁକ୍ତିବିଦ୍ୟା ଗୋଟିଏ କଥା ନୁହନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଗତ ପଚାଶ ବର୍ଷରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱର ସମୟ ଧରି ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଓ ପଣ୍ଡିତ ଲୋକମାନେ ବିଜ୍ଞାନ ଓ ପ୍ରଯୁକ୍ତି ବିଦ୍ୟାକୁ ଏକାର୍ଥବାଚକ ଭାବରେ ବ୍ୟବହାର କରିଆସୁଛନ୍ତି । ଆମେରିକାର ରାଷ୍ଟ୍ରପତି, ଭାରତର ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ଓ ପ୍ରୟୋଗଶାଳାରେ କାମ କରୁଥିବା ବୈଜ୍ଞାନିକମାନେ ଯନ୍ତ୍ରବିଦ୍ୟା ବା ପ୍ରଯୁକ୍ତିବିଦ୍ୟାକୁ ଆଧୁନିକ ବିଜ୍ଞାନ ବୋଲି କହିବାରେ କୁଣ୍ଠାବୋଧ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ବର୍ଷକ ପୂର୍ବେ ଯେତେବେଳେ ଭାରତର ବୈଜ୍ଞାନିକମାନେ ପରମାଣୁ ବୋମାର ନିର୍ମାଣ କରି ଏକ ସଫଳ ପରୀକ୍ଷା କଲେ, ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ବାଜପେୟୀ ଉଲ୍ଲସିତ ହୋଇ ‘ଜୟ ବିଜ୍ଞାନ’ ଧ୍ୱନି ଦେଲେ । ‘ଜୟ କିଷାନ’ ସାଙ୍ଗରେ ‘ଜୟ ବିଜ୍ଞାନ’ ଯୋଡ଼ିବା ତାଙ୍କର ଅଭିପ୍ରାୟ ଥିଲା ।

ଅଟଳ ବିହାରୀ ବାଜପେୟୀ ‘ଜୟ ବିଜ୍ଞାନ’ ଧ୍ୱନି ଦେବାର ବହୁପୂର୍ବରୁ ବିଜ୍ଞାନର ଜୟଜୟକାର ଚାଲିଛି । ଯେ କେହି ଶିକ୍ଷିତ ଲୋକ ବିଜ୍ଞାନ ବିଷୟକ କୌଣସି ଦୀର୍ଘ ଚର୍ଚ୍ଚାର ଆରମ୍ଭରେ ବିଜ୍ଞାନର ସ୍ତୁତି ଗାନ କରେ । ଯେଉଁମାନେ ଆଧୁନିକ ବିଜ୍ଞାନର କେତେକ ସମାଲୋଚନା କରିବାକୁ ଠିଆ ହୁଅନ୍ତି, ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଲୋକେ ତାଙ୍କୁ ଭୁଲ ନ ବୁଝନ୍ତୁ ଭାବି ଆରମ୍ଭରେ ହିଁ ବିଜ୍ଞାନର ଅଭୂତପୂର୍ବ ସାଫଲ୍ୟ ଗୁଡ଼ିକର ଉଦାହରଣ ଦିଅନ୍ତି । ସାଧାରଣ ମଣିଷକୁ ଆଜି ଯେତିକି ସୁଖ ସୁବିଧା ମିଳୁଛି, ପୂର୍ବେ ତାହା କେବେ ମିଳୁ ନଥିଲା । ପ୍ରଯୁକ୍ତି ବିଦ୍ୟାର ସୁଲଭତା ଯୋଗୁଁ ଦାସ ପ୍ରଥାର ଉନ୍ମୁଳନ କରାଯାଇପାରିଛି । ଯେଉଁ ବ୍ୟାଧିଗୁଡ଼ିକର ଉପଶମ ହୋଇପାରୁ ନଥିଲା ସେଗୁଡ଼ିକର ଅବ୍ୟର୍ଥ ଔଷଧ ବାହାରି ସାରିଲାଣି । ସର୍ବୋପରି ମନୁଷ୍ୟର ଗତି ବଢ଼ିଯାଉଛି ଓ ଦୂରତା ଉପରେ ସେ ବିଜୟ ଲାଭ କରିଛି ।

ଏହି ପ୍ରକାରର ସ୍ତୁତିଗାନ ପରେ ବିଜ୍ଞାନର ଯେଉଁସବୁ ସମାଲୋଚନା ହୁଏ ସେଗୁଡ଼ିକରେ ଆଉ ଗୁରୁତ୍ୱ ନଥାଏ । ସମାଲୋଚନାର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ସୀମିତ ବୋଲି ମନେହୁଏ । ବିଜ୍ଞାନ କିମ୍ବା ପ୍ରଯୁକ୍ତି ବିଦ୍ୟାର ମୌଳିକ ପରିର୍ବନର ଆବଶ୍ୟକତା ଅନୁଭୂତ ହୁଏନାହିଁ । ଅର୍ଥାତ, ଯଦି କିଛି ଅପୂର୍ଣ୍ଣତା ରହିଛି ତାକୁ ଦୂର କରିବା ଆବଶ୍ୟକ, କିନ୍ତୁ ବିଜ୍ଞାନର ବିଜୟକୁ ପ୍ରଶ୍ନ କରାଯାଇ ନପାରେ । ଅଶିକ୍ଷିତ ମଣିଷ ଜଟିଳ ଶବ୍ଦ କିମ୍ବା ବାକ୍ୟମାନଙ୍କର ରଚନା କରିପାରେ ନାହିଁ । ତାକୁ ଆଧୁନିକ ବିଜ୍ଞାନ ଓ ପ୍ରଯୁକ୍ତି ବିଦ୍ୟା ବିଷୟରେ ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ ସେ କହିବ, ବିଜ୍ଞାନ ବହୁତ ଉନ୍ନତି କରିଛି ଓ ଚମକ୍ରାର କାର୍ଯ୍ୟମାନ କରୁଛି । ଏହାହିଁ ସତ୍ୟ ବୋଲି ମନେହୁଏ । କିନ୍ତୁ ମଣିଷ ଜାତିର ତାହା ଦ୍ୱାରା କଲ୍ୟାଣ ବା ଉତ୍ଥାନ ହେଲା ବୋଲି ଉପରୋକ୍ତ କଥନରୁ ବାହାରୁଛି କି ? ଚମକ୍ରାର ଜିନିଷଗୁଡ଼ିକ ପ୍ରାୟ ଜନସାଧାରଣଙ୍କର ମୌଳିକ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲାଗନ୍ତି ନାହିଁ, ଯାଦୁକର ତା ଟୋପି ଭିତରୁ ବାହାର କରୁଥିବା ଅଣ୍ଡା ଭଳି । ଟୋପିରୁ ଅଣ୍ଡା- ଅତି ଚମକ୍ରାର । କିନ୍ତୁ ଏହା କେତେ କାମରେ ଲାଗେ ? ଏକଥାକୁ କେହି କାଟିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ଆଧୁନିକ ବିଜ୍ଞାନ ଓ ପ୍ରଯୁକ୍ତି ବିଦ୍ୟା ମଣିଷ ସମାଜ ପାଇଁ ଏକ ନୂଆ ଯୁଗ ସୃଷ୍ଟି କରିଛି । ମାନବୀୟ ଭୂଗୋଳର ଏପରି କୌଣସି ବିଭାଗ ନାହିଁ ଯାହାର କାୟା ପରିବର୍ତ୍ତନ ଏହି ପ୍ରଯୁକ୍ତି ବିଦ୍ୟାର ପ୍ରଭାବରେ ହୋଇନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଏହି କାୟା ପରିବର୍ତ୍ତନ ଦ୍ୱାରା ମଣିଷ ସମାଜର ସ୍ଥିତି କେତେ ବେଶୀ ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ଓ ସୁଖପ୍ରଦ ହୋଇଛି ?