କାକ ପୁରାଣ

ଜ୍ୟୋତି ନନ୍ଦ

କଫିନ ଆକାରର ନାସଦାନୀ
ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - ୱିକିମିଡ଼ିଆ କମନ୍ସ୍

୧

କାଉର ରଙ୍ଗ ଧଳା । ଆରମ୍ଭର କଥା ଇଏ।

ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବିଭ୍ରାନ୍ତ କରିବା ବୟସରେ ତମେ ଆଉ କ'ଣ ଅଛ ଯେ ଯାହାମନ ତାହା କହି ପାର ପାଇ ଯିବ ? ସମସ୍ତେ ପରା ସବୁଆଡେ ଯବକାଚ ଧରି ବସିଛନ୍ତି । ସେହି ଯବକାଚର ମେଘନାଦ ପାଚେରୀ ଭିତରେ ତମର ନିୟତି ହେଉଛି ଘେରାବନ୍ଦୀ ହୋଇ ରହିଥିବ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଯିବା ଯାଏଁ ।  ହେଲେ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଯିବା ଭଳି କଥା କାହା ହାତରେ କ'ଣ ଥାଏ ?

ନିଜ ଡେଙ୍ଗୁରା ନିଜେ ପିଟିବା ଭଳି ହେବ । ଏବେ କାହିଁକି କେଜାଣି ତମକୁ ଲାଗୁଛି ଯେ ତମେ ଦେହଠୁ ମୁଣ୍ଡ ଯାଏଁ ଖାଲି ଏକ ଅସଜଡା ଜିଗ୍-ସ ପଜଲ୍ । ଜୀବନରେ ପରିବାର ତମକୁ ସଜାଡି ପାରିଲା ନାହିଁ ବୋଲି ହାଲ ଛାଡିଦେଇସାରିଲାଣି । ଆଉ ଏବେ ତମେ ଆଶା ବାନ୍ଧି ବସିଛ ଯେ, ପଢା ଲେଖା ବୋଲି ଯଦି କିଛି କରୁଥାଅ, ତାହାହେଲେ ସେଥିରେ କିଏ କେଉଁଠୁ ନିଜ ସମୟ ବାହାର କରି ଉଭାନ ହୋଇ ତମକୁ ଖାଲି ସଂଶୋଧନ କରିବ । ଆଉ ତମେ ଗୋଡ ଉପରେ ଗୋଡ ଥୋଇ ଆରାମରେ ବାରଣ ଥିବା ଦୁଧିଆ ଚା କପ୍ ପରେ କପ୍ ପିଇଚାଲିଥିବ । ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ରେ । ତମକୁ ସେଇ ସୁଯୋଗଟି କେହି ଦେବେ ନାହିଁ । ତମକୁ ନିଜ ଅସଜଡା ପଜଲ୍ ମାନଙ୍କୁ,ନିଜ ଅସଂଶୋଧିତ ତୃଟି ସବୁକୁ ବୋହି ଚାଲିବାକୁ ପଡିବ କ୍ରୁଶବିଦ୍ଧ ହେବାଯାଏଁ ।

ହଁ, ଆରମ୍ଭକୁ ଫେରିବା । କାଉ ଯେତେବେଳେ ଧଳା ଥିଲା ସେଇ ସମୟକୁ ।

ସେତେବେଳେ ରଙ୍ଗ କହିଲେ ଥିଲା ଆଉ କ'ଣ କି ? ଆଗର ସିନେମା ଛବି ଭଳି କଳା ଆଉ ଧଳା । ଦୁଇଟି ବୋଲି ରଙ୍ଗ ।

ସୃଷ୍ଟିର ଆରମ୍ଭର କଥା । ପୁରୁଣାକାଳର କଥା ବୋଲି କାହା କାହାର ସ୍ମରଣରେ ରହିଥାଇ ପାରେ । ସେମିତି ଦେଖିଲେ ଯୁଗଯୁଗର ସ୍ମରଣ ଉପରେ କାହାର ଦଖଲ ଅଛି ଯେ ? ସେଇଥି ପାଇଁ କଥାଟି ଅବିକା ଅଭିଲା ଦିଶୁଛି । ଶୁଭୁଛି ।

ସେତେବେଳର ଆମର ଏଇ ଧୋବଧାଉଳା କାଉଟି ଆଜିକାଲିର କାଉ ମାନଙ୍କ ଭଳି ବି ଭାରି ଚାଲାକ ଥିଲା । ପହିଲେ ଅନ୍ଧାର ଆଉ ଆଲୁଅକୁ ଭାଗ ଭାଗ କରି ଦେଖାଗଲା କାରଖାନାଟିଏ । ଶୁଭିଲା ଖାଲି ଠକଠକ ଶବ୍ଦ । ଚାରିଆଡ ଶୂନଶାନ୍ ରେ ଲିପାପୋଛା ହୋଇ ଭାରି ପରିଷ୍କାର ବୋଲି ସେତେବେଳେ ଶବ୍ଦଟି ଭାରି ଗହନ ଶୁଭୁଥାଏ ।

ତାହାକୁ ବୁଝିବ ଏଇ ଇଲାକାର ପହିଲା ଶବ୍ଦ ।

କ'ଣ କିଛି ପାଖରେ ତିଆରି ହେଉଛି ବୋଲି ସିଧା ସଳଖ ନିଜେ ନଦେଖି ଯେମିତି ବିବାକ ଶବ୍ଦରୁ ଅନୁମାନ କରି ହୁଏ,ସେମିତି ଥିଲା ଏଇ ଶବ୍ଦ । ଶବ୍ଦ ଟି ଅବିରାମ । ଚାରିଆଡ ଆଉ ଟିକିଏ ଫର୍ଚ୍ଚା ହେଲାରୁ ଦେଖାଗଲା ନିହାଣ ବାରିସୀରେ କାମ ଚାଲିଛି । କାମଟି ପ୍ରକୃତରେ କେଉଁ ଲୋକଟି କରୁଛି ତାହା ସ୍ପଷ୍ଟ ନୁହଁ । ଆଜିକାଲିର ଜଣେ ବଢେଇ ଭଳି ଲାଗୁଥିବା ଲୋକଟି ଠକଠକ ଶବ୍ଦ ସହିତ ପୂରା ମିଶିଯାଇ ଏଇଲେ ରହିଛି ବୋଲି ପରତେ ହେଉଥିଲେ ବି, ତାହାର ସର୍ବାଙ୍ଗଟି କ'ଣ କାହାକୁ ଦୃଶ୍ୟ ହେଉଥାଏ ? ସବୁଠୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା, ସେଇ ଲୋକଟାର ମୁହଁ ବୋଲି ଯେଉଁ ଜାଗା ଖଣ୍ଡକ ବୁଝିବ ସେଇଠେ ରହିଛି ମେଞ୍ଚାଏ ବହଳିଆ ଅନ୍ଧାର ।

ଲୋକଟି ପ୍ରଥମରୁ ପୁରାପୁରି ପୋଷା ମନେଇ ରଖିଛି ସେଇ ଦୁଇ ଜଣଙ୍କୁ, ଆମେମାନେ ଆଜି କାଲି ଘରେ ପୋଷିଥିବା କୁକୁର ବିଲେଇ ସହ ଆମର ଯେତେକ ପାପ ଆଉ ହାମବଡା ଭାବ ଭଳି । ସେ ଦୁଇ ଜଣ ହେଲେ ଆଲୁଅ ଓ ଅନ୍ଧାର । ଜଣେ ଧଳା ଆଉ ଜଣେ କଳା ।ସେ ଦୁଇ ଜଣ ଏମିତି ପୋଷା ମାନିଛନ୍ତି ଲୋକଟାର ଯେ, ଲୋକଟି ଯେତେବେଳେ ଯାହାକୁ କୁ ରଙ୍ଗେଇବା ପାଇଁ କହିବ, ସେମାନେ ପଦଟିଏ ଉତ୍ତର ନ ଫେରାଇ ନିଜ ନିଜର ପୋଚରା ଧରି ଆଗୁସାର ହୋଇଯିବେ । କେବଳ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ନୁହଁ, ଲୋକଟା ନିଜକୁ ନିଜେ ବି ତାହାର ମନମୁତାବକ ଆଲୁଅ ଅନ୍ଧାରର ବେଶଭୂଷାରେ ଘଡିକି ଘଡି ସଜାଇ ହେଉଥାଏ।

ଲୋକଟି ପ୍ରକୃତରେ କ'ଣ ? ବଢେଇ ନା ରଙ୍ଗ ମିସ୍ତ୍ରୀ ? କିଏ ଜାଣେ ? ସବୁଠି ତ ଆଲୁଅ ଆଉ ଅନ୍ଧାରର ଖେଳ । କେବଳ ଯାହା ଠକଠକ ଶବ୍ଦ । ନିକଟରେ କିଛି ଗଢା ହେବାର ଶବ୍ଦ। ତାହା ହିଁ ଶୁଭେ । ଶୁଭୁଥାଏ ।

ସେଇ କାରଖାନାରୁ, ବିଚିତ୍ର କହିବ, ପୃଥିବୀ ତିଆରି ହେଲା । ଆକାଶ ତିଆରି ହେଲା । ମଣିଷ ତିଆରି ହେଲା । ସମସ୍ତେ ବଞ୍ଚିଥିବା ଭଳି ଦିଶିବା ପାଇଁ ଯାହା ଯାହା ଦରକାର ପଡିବ ବୋଲି ଲୋକଟି ଭାବିଲା, ସବୁ ତିଆରି କରି ପକାଇଲା । ଲୋକଟିର ଦୋଷ ଯଦି ଦେଖିବ, ତେବେ ଗୋଟିଏ । ଲୋକଟି ସବୁବେଳେ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ । ଭୋକ ନଥିଲେ ଜଣେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରୁହନ୍ତା । କିନ୍ତୁ ଲୋକଟି ଭିତରେ ଯେ ମାଳମାଳ ଭୋକ । ତେଣୁ ସେ ସବୁ ଜିନିଷକୁ ଦରକାରୀ ଭାବେ ଆଉ ମେହନତ କରି ଗଢେ ।

ସେତେବେଳେ ଚାରିଆଡ ଫର୍ଚ୍ଚା ହୋଇନଥିଲା । ବେଶିଭାଗ ଅନ୍ଧାର । ଲୋକଟି ଆଲୁଅକୁ ପୂରା ନିଜ ଅକ୍ତିଆରରେ ରଖିଥାଏ । ଯେତିକି ଜାଗାକୁ ସେ ଚାହିଁବ, ଠିକ୍ ସେତିକି ଜାଗା ଆଲୁଅ ରେ ପୂରିଯାଏ ।

ମଣିଷମାନେ ଲୋକଟି ପାଖରେ ନେହୁରା ହେଲେ । କହିଲେ,ତମର ଏତେ ପରିଶ୍ରମ ସବୁ କ'ଣ ବେକାର ଯିବ ଜେଜେ ? ତମେ ମେହେନତ କରି କ'ଣ କ'ଣ ସବୁ ତିଆରିଛ, ତାହା ଆମେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ କରିପାରିଲୁ ନାହିଁ । ସେମାନେ ଆମ ପଛରେ ଅଛନ୍ତି । ଆମ ପିଠିରେ ସେମାନଙ୍କର ନିଶ୍ୱାସ ବାଜୁଛି ଅବିକା । ହେଲେ ମୁହଁ ବୁଲାଇ କାହାକୁ ଜଣକୁ ଚିହ୍ନି ପାରିଲୁ ନାହିଁ । ଟିକିଏ ବିଚାର କର । ଆମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଚିହ୍ନନ୍ତୁ, ଜେଜେ ?

ଲୋକଟି ମଣିଷମାନଙ୍କର କଥା ଠିକ୍ ବୁଝି ପାରିଥିଲା । କାରଣ ସେ ନିଜେ ସବୁଠୁ ବେଶି ବୁଦ୍ଧି ମଣିଷ ମୁଣ୍ଡରେ ଭର୍ତ୍ତି କରି ତାହାକୁ ତିଆରି କରିଛି । ଅବଶ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିର ବସ୍ତାଟିକୁ ରଖି ସାରି ମଣିଷ ମୁଣ୍ଡଟିକୁ ସିଲେଇ କରିବା ପୂର୍ବରୁ, ତାହା ମନରେ ଟିକିଏ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ଉପୁଜି ଥିଲା । କାରଣ ଲୋକଟିକୁ ଲାଗୁଥିଲା ଯେ, ସେ ଏତେ ଦିନ ଖାଲି କଣ୍ଢେଇ ତିଆରି କରିଛି । କଣ୍ଢେଇ ମାନେ ତ କେବଳ ଶିଖିଛନ୍ତି ଆଣ୍ଠୁ ମାଡି ବସିବା ଆଉ ଆଦେଶକୁ ମନ ଦେଇ ଶୁଣିବା । ଏଇ କାମ କରି କରି ଲୋକଟିକୁ ଚିଟା ଲାଗିଗଲାଣି । ତେଣୁ ସୁଖ ଦୁଃଖ ହେବା ପାଇଁ, ନିଜ ବଳକୁ ଥରେ ଅଧେ କଣ୍ଟିନେବା ପାଇଁ, ସେ ସବୁ ବୁଦ୍ଧିକୁ ଏକାଠି କରି ମଣିଷ ମୁଣ୍ଡରେ ଭର୍ତ୍ତି କରିବାକୁ ଚାହିଁଥିଲା ।

ଲୋକଟିର ସବୁ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱକୁ ସେତେବେଳେ ଦୂର କଲାଭଳି କହିଥିଲା କୁଆଟି, ଏତେ ଭାବିବାର କ'ଣ ଅଛି ଜେଜେ ? ତମ ପାଖରେ ପରା ସବୁଠୁ ବଡ ହତିଆର ଅଛି । ଖାଲି ଟିକିଏ ଶୋଷିବ । ପବନଟିକିଏ ଶୋଷିବା କ'ଣ ଏତେ ଜଟିଳ କଥା ?

ଲୋକଟି ତାହାପରେ ଖୁସି ହୋଇଯାଇଥିଲା । ଏମିତିରେ ଲୋକଟି ଖୁସି ହୋଇଗଲା ବୋଲି ଜାଣିବ ଚାରିଆଡ ଟିକିଏ ଫର୍ଚ୍ଚା ହୋଇଗଲେ । ସେଇ ଫର୍ଚ୍ଚା କହିଲେ ଗୋଟିଏ ବିଜୁଳି ମାରିଲେ ଚାରିଆଡ ଯେତିକି ଆଲୁଅ ହୁଏ ସେତିକି । ସେତିକି ସମୟ ବି ରହିଥାଏ ଆଲୁଅ । ମଣିଷକୁ ଆଗ ଗୋଟିଏ କଣ୍ଢେଇ ପରି ଗଢିସାରିବା ପରେ ଲୋକଟି ସେଇ କଣ୍ଢେଇର ମୁହଁକୁ ଫୁଙ୍କି ପବନ ଦେଇଥିଲା । ଆଉ ସେଇ ପବନରେ ମଣିଷଟି ଆଉ କଣ୍ଢେଇ ହୋଇ ରହିଲା ନାହିଁ । ହାତଗୋଡ ନାଡି କିରିକିରି ହୋଇ ହସିଉଠିଥିଲା । ତାହା ପରେ ନିଜକୁ ପରୀକ୍ଷା କଲାଭଳି ସେ ଲୋକଟି କିରି କିରି ହସୁଥିବା ମଣିଷର ମୁହଁରୁ ପବନ ଟିକକ ଶୋଷିନେଇଥିଲା । ତାହା ପରେ ମଣିଷ ଆଗ ଭଳି ଯେଉଁ କଣ୍ଢେଇକୁ ସେହି କଣ୍ଢେଇ । ପୂରା ନିଶ୍ଚଳ ।

ସେ ଲୋକଟି ପାଖରେ ନିହାତି ପୋଷା ମାନିଥିବା ଆଲୁଅ ଅନ୍ଧାର ଭଳି ପବନ ବି ବନ୍ଧା । ଆଉ ଲୋକଟି ପାଖରେ ପବନ ବନ୍ଧାଥିବା ଯାଏଁ ଏମିତିରେ ସମସ୍ତେ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ କଣ୍ଢେଇ । ଖୁସୀ ହୋଇଗଲା ସେ । କୁଆଟି ଆହୁରି ଧୋବ ଫରଫର ଦିଶିଥିଲା ତାହା ପରେ ।

ସେତେବେଳକୁ ଖାଲି କୁଆ ନୁହଁ, ସବୁ ପକ୍ଷୀ ତିଆରି ହୋଇ ସାରିଥିଲେ । ସମସ୍ତଙ୍କର ଦେଖିବ ଗୋଟିଏ ବୋଲି ରଙ୍ଗ, ତାହା ଧଳା ।ଆକାଶ ତିଆରି ସରିଲା ପରେ ସେଇଠି ଚାଲବୁଲ କରିବା ପାଇଁ ପକ୍ଷୀମାନେ ଆସିଲେ ଯେମିତି ପୃଥିବୀରେ ଚାଲିବା ପାଇଁ ମଣିଷ ଓ ସମୁଦ୍ରରେ ମାଛ । କେହି ଅନ୍ୟ କାହାର ଇଲାକା ମାଡିବେ ନାହିଁ ବୋଲି ବାରଣ କରାଯାଇଥିଲା । ସେ ଲୋକଟିର ଭାରି ସଉକି କିନ୍ତୁ ସେଇ ସବୁ ଧଳାରଙ୍ଗର ପକ୍ଷୀରେ । ସେମାନେ ଚାରିଆଡ ଉଡି ଉଡି ଅନ୍ଧାରରେ ଆତଜାତ ହେଉଥିବା ଲୋକଟିର ହାତ ତିଆରି ଜିନିଷ ସବୁକୁ ତଦାରଖ କରିଥାନ୍ତି । ତାହାର ବିବରଣୀ କହନ୍ତି ସେ ଲୋକକୁ । ଲୋକଟି ଖୁସୀ ହୁଏ ।

ପରେ କାଉ ସମେତ ସମସ୍ତ ପକ୍ଷୀଙ୍କ ରଙ୍ଗ ବଦଳିଗଲା । ପକ୍ଷୀ ମାନେ ନାନା ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଗଲେ । ସେଇ ବିଚିତ୍ର ଘଟଣାଟି ଘଟିଥିଲା ପରେ, ମଣିଷ ଯେତେବେଳେ ସବୁ କିଛିକୁ ଚିହ୍ନିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲା, ତାହା ପରେ ।

ନ ଚିହ୍ନିବା ଯାଏଁ ତମର ସବୁ କିଛି ସୁରୁଖୁରୁରେ ଚାଲିଥାଏ । ଚିହ୍ନିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲ ମାନେ, ତମର ନିଜ ଅଂଶୁପାରେ ବ୍ୟାପକ ନଈବଢି ।ସେଇଥି ପାଇଁ ମଣିଷ ମାନେ ଯେତେ ନେହୁରା ହେଲେବି ସେମାନଙ୍କର ଏଇ ନିଜ ନିଜକୁ ଚିହ୍ନିବା କଥାଟିକୁ ସେ ଲୋକଟି ନିଜ ମନରେ ଢେର୍ ହେଜୁଥିଲା । ରାଜି ହେଉନଥିଲା । ସବୁ କିଛିକୁ ଚିହ୍ନିବା ମାନେ, କାଳ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯିବ । କାଳ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା ମାନେ, ନିଜ ନିଜ ମରଣକୁ ବି ସେମାନେ ଚିହ୍ନିବେ । ବେଶ୍ ଭଲ କଥା । କିଛି ଅସୁବିଧା ନାହିଁ । ସେ ଲୋକଟି ଭାବେ । ପରସ୍ପରକୁ ଚିହ୍ନିଗଲେ ଖାଲି କାଳ ଯେ ଆସିବ, ଏକେଲା ସେକଥା ନୁହଁ । କାଳ ସହିତ ଆହୁରି ଅନେକ ଜିନିଷ ଆସିବ । ଆସିବ ଦେଶ ସବୁ, ସବୁ ପାତ୍ର ଓ ଯେତେ ସମ୍ଭବ ବିଭେଦ ସବୁ ।

ସେ ଲୋକଟି ଆଉ ଯାହା ହେଉ ପଛକେ, କୌଣସି ବିଭେଦକୁ ପସନ୍ଦ କରେନାହିଁ । ସେଇଥି ପାଇଁ ସେ ଆଲୁଅକୁ ଅନ୍ତତଃ ଛାଡିଦେବ ନାହିଁ ମଣିଷମାନଙ୍କ ଭିତରକୁ । ସେମାନେ ପରସ୍ପରର ଅଚିହ୍ନା ହୋଇ ଏମିତି ଆନନ୍ଦରେ ରହିଥାନ୍ତୁ । ଆଲୁଅ ହୁଳାଟିଏ ପଡିଲେ ସିନା ସେମାନଙ୍କର ଚିହ୍ନିବା କାମଟି ଆରମ୍ଭ ହେବ । ନ ହେଲେ ସେମାନେ ଯେମିତି ଥିଲେ ସେମିତି ।

ସେ ଲୋକଟି ଆଲୁଅକୁ ଗୋଟିଏ ବାକ୍ସରେ ବନ୍ଦ କରି ଅତି ହେପାଜତରେ ରଖିଥିଲା । ବାକ୍ସଟି ଦେଖିବାକୁ ଆମ ପଣ୍ଡିତମାନଙ୍କ ନାସଦାନୀ ଭଳି କୁଟିକମ କରା ଆୟତନରେ ଛୋଟ ବାକ୍ସଟିଏ । ଆଲୁଅକୁ ରଖିବା ପାଇଁ ବଡ ବାକୁସର କ'ଣ ଆଉ ପ୍ରୟୋଜନ ? ସେ ଲୋକଟି ଆଲୁଅ ରଖା ହୋଇଥିବା ବାକ୍ସ ଉପରେ ସବୁବେଳେ ନଜର ରଖିଥାଏ ।

ସେତେବେଳେ କାଉ ସମେତ ସବୁ ଧଳା ରଙ୍ଗର ପକ୍ଷୀମାନେ ଚାରିଆଡେ ମନଇଚ୍ଛା ବୁଲୁଥିଲେ । ଖବର କହୁଥିଲେ ସେ ଲୋକଟିକୁ ନିୟମିତ । ବୁଲିବୁଲି ଯାହା ମିଳୁଥିଲା ତାହା ଖାଉଥିଲେ ।

ଆଜି ଭଳିକା ଟାଣ ଖରା ଦିନଟିଏ କାଉର ଚତୁରପଣର ଉଦାହାରଣ ହୋଇ ରହିଛି ଆମ ପିଲାଦିନରୁ । କାଉ କିନ୍ତୁ ଚତୁର ଥିଲା ତାହାର ଆରମ୍ଭ ଦିନଠାରୁ, ଧୋବଧାଉଳିଆ ଦିନ ଠାରୁ ।

ସେଦିନ ମଣିଷ ମାନେ ସ୍ପଷ୍ଟ କହିଥିଲେ କାଉକୁ, ଠିକ୍ ମୁଲଚାଲ କଲାଭଳି । ତମେ ଆମ କାମ କର, ଆମେ ତମ କାମ କରିବୁ । ଆମର ଢେର୍ ସୁଆଦିଆ ଖାଦ୍ୟ ଅଛି, ଫଳମୂଳଠୁ ଆରମ୍ଭ କରି ପିଠା ପାୟସ୍ ଯାଏଁ । ଆମେ ତମକୁ ଆଗ ଦବୁ । ଆମର ସେହି ସୁନ୍ଦର ଆଲୁଅର ବାକ୍ସଟି ଦରକାର ।

ମଣିଷ ମାନେ କାହୁଁ ଜାଣନ୍ତେ ? ଏଇ କାଉ ହିଁ ମଣିଷମାନଙ୍କୁ କଥା ଲହସରେ କେବେ କହିଦେଇଥିଲା, ଏଇମିତି ଆଲୁଅ ବାକ୍ସର ଗୁମର । ତାହା ପରେ ଅଲୌକିକ ଜାଗତିକ ଦୃଶ୍ୟଟି ଘଟିଲା ଦିନେ ।

ସମଗ୍ର ପୃଥିବୀ ଆଉ ଆକାଶ ବ୍ୟାପୀ ଆଲୋକର ମହୋତ୍ସବ । ସମସ୍ତ ଦୃଶ୍ୟ ଏବେ ରଙ୍ଗୀନ । ସମସ୍ତେ ପରସ୍ପରକୁ ଚିହ୍ନିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲେ । ଦୀର୍ଘଦିନର ନିଦରୁ ଉଠିବା ପରେ ସମସ୍ତେ ଯେମିତି ସତେଜ । ଖୁବ୍ ସତେଜ ।

କାଉର ଥଣ୍ଟରେ ଆସିଥିବା ଆଲୁଅର ବାକ୍ସରୁ ସସାଗରା ଧରାରେ ବିଛାଡି ହୋଇ ପଡିଛି ପ୍ରଥମ ସକାଳ ।

କାଉ ନିଜେ ଏଇ ଦୃଶ୍ୟରେ ବିହ୍ୱଳିତ ହୋଇଗଲା । ସେ ମଣିଷମାନଙ୍କୁ କହିଲା, ଦେଖ, କେତେ ସୁନ୍ଦର ଦୃଶ୍ୟ ମୁଁ ତମକୁ ଉପହାର ଦେଲି । ମଣିଷ ମାନେ କିଛି ବୁଝି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କୁ ଖାଲି ଶୁଭିଲା କାଆ, କାଆ ।

ତାହା ପରେ କାଉ ଦେଖିଲା ତାହାର ନିଜ ଦେହର ରଙ୍ଗ ପୂରାପୁରି ବଦଳି ଯାଇଛି ଏହା ଭିତରେ । ସେ ଏବେ ଗାଢ କଳା । ଅନ୍ଧାରରେ ମିଶିଗଲା ଭଳି କଳା । ସେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୁଃଖରେ କହିଲା, ତମମାନଙ୍କ ପାଇଁ ମୋର ଏପରି ଦଶା । ମଣିଷକୁ କେହି କେବେ ବିଶ୍ୱାସ କର ନାହିଁ । ମଣିଷମାନେ ଖାଲି ଶୁଣିପାରିଲେ, କାଆ, କାଆ । ଖାଇବାକୁ ମାଗୁଛି ବୋଲି ବଳକା ପିଠାକୁ ଛିଡାଇ ଫୋପାଡିଲେ ତା' ଆଡକୁ । କାଉ ତାହାକୁ ଛୁଇଁ ନଥିଲା।

ସେ ଲୋକଟି କିନ୍ତୁ ଚୁପ୍ ନଥିଲା । ସବୁ କ୍ଷୟକ୍ଷତିର ଆକଳନ କରି ସେ ଉପଯୁକ୍ତ ପଦକ୍ଷେପ ନେଇ ସାରିଥିଲା । ପଦକ୍ଷେପ ଭାରି ସରଳ । ଦିନ ଆଉ ରାତି ତିଆରି କରି ସେ ଦୁଇ ଜଣଙ୍କୁ ସୂର୍ଯ୍ୟ ବୋଲି ଜଣଙ୍କୁ ଗଢି ତାଙ୍କର ଜିମାରେ ଛାଡି ଦେଇଥିଲା । ଆଲୁଅ ଆଉ ଅନ୍ଧାର ଦି ଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ନିର୍ଘଣ୍ଟ ଠିକ୍ କରି ଦେଇଥିଲା ।

ଖାଇବା ଲୋଭରେ ମୁଁ ଭୁଲ କରିଦେଲି ଜେଜେ, ମୋତେ କ୍ଷମାକର । କହିଲା କାଉଟି । ତାହାର ସ୍ୱଚ୍ଛ ଆଖି ଲୁହ ଟଳମଳ । ମୁଁ ଆଉ ଆଗ ଭଳି ଦିଶିବିନି ?

ସେ ଲୋକଟି ଆଉ ଯାହା ହେଉ ପଛକେ କଦାପି ନିଷ୍ଠୁର ନୁହଁ । ବେଶ୍ ମୁଲାୟମ ଗଳାରେ କହିଥିଲା ସେ, ଆଉ ସେପରି ହେବାର ନାହିଁ । ତୋ କୃତ କର୍ମ ପାଇଁ ତୁ ଅବଶିଷ୍ଟ କାଳ କଳା ହୋଇ ରହିବୁ । ରଙ୍ଗରେ ଏମିତିରେ କ'ଣ ଅଛିଯେ ? ଏଇ ଶୁଣ୍ । ତଳେ ଦଳେ କଳା ହିଁ ସୁନ୍ଦର ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି,ଶୁଣ୍ । ଆଜିଠୁ ତୁ ଆସିଲେ ସକାଳ ହବ ପୃଥିବୀରେ । ତୁ ସେଠାରେ ଯେତେ ଯାହା ଆବର୍ଜନା ଅଛି ତାହାକୁ ସଫା କରିବୁ । ଏହା ତୋହର ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ । ସେଇଥି ପାଇଁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟଲୋକର ମଣିଷମାନେ ତୋତେ ଖାଇବାକୁ ଦେବେ । ଖାଇବାକୁ ଦେବେ କ'ଣ, ତୁ ହେବୁ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ପିତୃଲୋକର ପ୍ରତିନିଧି । ପିତୃପୁରୁଷଙ୍କୁ ଯେଉଁ ପିଣ୍ଡ ଯେତେବେଳେ ସେମାନେ ଦେବେ, ତୁ ତାହାର ବଳିଭାଗ ପାଇବୁ । ହେଲା ?

କାଉଟି କହିଲା, କାଆ, କାଆ।

ସେ ଲୋକ ଜଣକ କହିଲେ, ପରିଷ୍କାର ଭାବରେ କହ ।

କାଉଟି କହିଥିଲା, ଜେଜେ ତମକୁ କ'ଣ ଧନ୍ୟବାଦ ଦିଆଯାଏ ?

ଗଛରୁ ସେଉଟିଏ ପଡିବା ମାତ୍ରେ, ତମେ ସେଇ ସେଉଟିକୁ ଆପଣା ପୁତ୍ରର ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଥୋଇ ଯୁକ୍ତିର ସଫଳ ଲକ୍ଷ୍ୟଭେଦ କରିବାକୁ ଚାହଁ । କିନ୍ତୁ କେବଳ ଯୁକ୍ତିରେ ପୃଥିବୀ ଚାଲେନାହିଁ, ଯେମିତି ଏଇ କାକପୁରାଣ କେବଳ ଯୁକ୍ତିରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ମଝିରେ ମଝିରେ ଫାଙ୍କ ଜାଗାରେ ବିଶ୍ୱାସ ଦରକାର ।

ଆଜି ଯେତେବେଳେ ଶ୍ରଦ୍ଧାର ସହ ପିତୃପୁରୁଷଙ୍କୁ ପିଣ୍ଡ ଦାନ ପରେ ତାହାର ବଳିଭାଗ ଧରି ନିଜ ଅଗଣାରେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ଆଡକୁ ଚାହିଁ "କାକାୟ କାକପୁତ୍ରାୟ" ବୋଲି ଉଚ୍ଚକଣ୍ଠରେ ନିବେଦନ କରିବା ମାତ୍ରକେ, ଆକାଶରୁ ଚକ୍କର କାଟି ସେମାନେ ଓହ୍ଲାଇ ଆସନ୍ତି ପୃଥ୍ୱୀକୁ ।

ସେମାନେ ଏବେ କଳା, ଆଗରୁ ଥିଲେ ପୂରା ଧଳା ।

ଯୁକ୍ତିରେ ସବୁକଥା ନିଧାର୍ଯ୍ୟ କରି କୁହାଯାଇ ପାରେ ନାହିଁ।

୨

ମାଇକ୍ ୟିପ୍ ବୋଲି ଜଣେ ଫଟୋଗ୍ରାଫର୍ ଙ୍କ ପାଖରେ ପକା ଖବର ଥିଲା ସେମାନଙ୍କର ବିଷୟରେ । ସେମାନେ କହିଲେ ଧଳା ରଙ୍ଗର କାଉ।

ଖବର ଶୁଣିବା ପରେ ମାଇକ୍ ୟିପ୍ ବେଶ୍ ଉତ୍ସାହିତ ହୋଇ ପଡିଥିଲେ । ତାଙ୍କର ବନ୍ଧୁ ଜଣକ ମାଇକ୍ ଙ୍କ ଫଟୋ ଉଠାଇବା କଳାର ଜଣେ ନିଷ୍ଠାପର ପ୍ରଶଂସକ । ସେ ୟିପ୍ ଙ୍କୁ କହିଥିଲେ, ଅଲବତ୍ ସେଇଠେ ଧଳା କାଉ ମାନେ ରହୁଛନ୍ତି । ମିଛ ନୁହଁ ।

ସ୍ଥାନଟି ହେଉଛି ଭାଙ୍କୁଭର୍ ଦ୍ୱୀପ,କାନାଡାର ବ୍ରିଟିଶ୍ କଲମ୍ବିଆ ।

ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖିବା ପରେ ମାଇକ୍ ୟିପ୍ ନିଜ ଆଖିକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରିପାରି ନଥିଲେ । ତାଙ୍କୁ ଲାଗିଥିଲା ଯେ, ଏଗୁଡିକ ଅସଲ ଧଳା କାଉ ନୁହଁନ୍ତି । ଛଞ୍ଚାଣ ବା ଅନ୍ୟ କିଛି ଜାତୀୟ ପକ୍ଷୀ । ପରେ ସେ ନିଶ୍ଚିତ ହୋଇଥିଲେ, ଏଗୁଡ଼ିକ ଧଳା କାଉ ବୋଲି । ତାହା ପରେ ତାଙ୍କର କ୍ୟାମେରା କଥା କହିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲା।

ମାଇକ୍ ୟିପ୍ ଙ୍କ ଅନୁସାରେ ଏଇ ଧଳା କାଉଗୁଡିକ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସହଜ ଆଉ ନିର୍ଭୟରେ ତାଙ୍କର ଏହି "ଫଟୋ ସେସନ୍"ରେ ଭାଗନେଇଥିଲେ ।

ସେହି ଫଟୋମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କେତୋଟି ଏଇଠି ।

ଧଳା କାଉ ମାନେ ଧଳା ବାଘ ଭଳି ଏକ ବଂଶାନୁଜନୀତ ବ୍ୟାଧି ପ୍ରକ୍ରିୟାର ଅଂଶବିଶେଷ । ସେହି ପ୍ରକାର ବ୍ୟାଧିକୁ ଇଂରେଜୀରେ "ଆଲବିନୋ" ବୋଲି କହିଥାନ୍ତି ।

ଆମର ଗାଁଗହଳରେ ସେଇମିତି ଅନେକ ଧଳା ରଙ୍ଗର ଲୋକ ଅଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନଙ୍କର ଡାକ ନାଁ ହୋଇଥାଏ ସାହେବ ବା ସାହେବାଣୀ ।ମୋତେ କିଛି ବର୍ଷ ଓଡିଶାର ଗୋଟିଏ ବିଖ୍ୟାତ ମହିଳା ମହାବିଦ୍ୟାଳୟରେ କାମ କରିବାର ସୁଯୋଗ ମିଳିଥିଲା । ବର୍ଷେ ଦି ବର୍ଷ ଅନ୍ତରରେ ସେଇଠେ ଜଣେ ଅଧେ ସେମିତି ସାହେବାଣୀଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ ।

ସେମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ସହ ସେମିତି ମିଶନ୍ତି ନାହିଁ ।

ଅନ୍ୟ ଯେତେ ସାହେବ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ କଥା କହିବି ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଏଇ ସାହେବ ସାହେବାଣୀଙ୍କ ପ୍ରତି ମୋର ଯଥେଷ୍ଟ ଶ୍ରଦ୍ଧା ରହିଛି । ଶେଷରେ ଗୁରୁବଚନ ନୁହଁ ବେନି ନୟନରେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ କରିବା ହୁଅନ୍ତୁ ଏଇ ଧଳା କାଉମାନଙ୍କୁ ।

ଚିତ୍ରୋତ୍ତୋଳକ - ମାଇକ୍ ୟିପ୍
ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - www.reshareworthy.com