ସୋନପୁର: ପୁରାତନ ମାନଚିତ୍ରରେ ହଜି ଯାଉଥିବା ଏକ ସହର

କେଦାର ମିଶ୍ର

ଖପୁରୀ ସହ ଅଘୋରି (ବାରଣାସୀ, ୧୮୭୫ ମସିହା)
ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - ୱିକିମିଡ଼ିଆ କମନ୍ସ୍

""ତାହା ଥିଲା ସବୁଠୁ ସୁନ୍ଦର ସମୟ, ଥିଲା ବି ସବୁଠୁ ଖରାପ ସମୟ । ସେଇଟା ଥିଲା ପ୍ରଜ୍ଞାର ଯୁଗ ଓ ନିର୍ବୋଧତାର ଯୁଗ ମଧ୍ୟ । ଅ।ସ୍ଥା ଓ ଅନାସ୍ଥାର ସମୟ । ଅ।ଲୋକ ଓ ଅନ୍ଧାରର ଋତୁ । ସେଠି ଥିଲା ଏକା ସାଙ୍ଗରେ ଅ।ଶାର ବସନ୍ତ ଓ ନିରାଶାର ହାଡଥରା ଶୀତ । ଅ।ମ ପାଖରେ ସବୁ କିଛି ଥିଲା, ଅ।ମ ପାଖରେ କିଛି ବି ନ ଥିଲା । ଅ।ମେ ସିଧାସଳଖ ସ୍ୱର୍ଗରେ ପହଞ୍ଚି ଯାଇପାରୁଥିଲୁ । ଏହାର ବିପରିତରେ ନର୍କକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଇପାରୁଥିଲୁ । ସେଇ ପୁରୁଣା ସମୟ ପ୍ରାୟ ଅ।ଜିର ସମୟ ପରି ଥିଲା ।''

ଚାର୍ଲ୍ସ୍ ଡିକେନ୍ସ୍ ଙ୍କ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଉପନ୍ୟାସ "ଏ ଟେଲ୍ ଅଫ୍ ଟୁ ସିଟିଜ୍'ର ଅ।ରମ୍ଭ ହୁଏ ଏମିତି । ଅ।ଜି ବି ମନେ ଅଛି ସୋନପୁରର ପୁରୁଣା କଚେରୀ ଅ।ଗରେ ଥିବା ବୁକ୍ ହାଇଭ୍ ବହି ଦୋକାନରେ ଏହି ଉପନ୍ୟାସଟି ଉପରେ ଅ।ଖି ବୁଲଉ ବୁଲଉ ମୋତେ ଲାଗିଥିଲା ଏଇଟା ମୋ ସହରର କାହାଣୀ ନୁହେଁ ତ ? ଅଶି ଦଶକର ସୋନପୁର ସହରକୁ ଯିଏ ଦେଖିଛି ସେ ଗୋଟେ ଅଦ୍ଭୁତ ଇତିହାସକୁ ମଧ୍ୟ ଦେଖିଛି । ସତୁରି ଓ ଅଶି ଦଶକରେ ମୋର ପ୍ରିୟ ସହର ଲାଗୁଥିଲା ନଈକୁ ଘୋଡେଇ ହେଇ ଶୋଇଥିବା ଗୋଟିଏ ଶୀତ ଦିନର ପୁରୁଣା କମ୍ବଳ ପରି । ଅଦ୍ଭୁତ ଭାବରେ ନୀରବ ଓ ଶାନ୍ତ । ପୃଥିବୀ ଦୃତ ଗତିରେ ବଦଳି ଯାଉଥିବା ବେଳେ ସୋନପୁର ବା ସୁବର୍ଣ୍ଣପୁର ଥିଲା ପୁରାପୁରି ସ୍ଥିର । ମହାନଦୀର ପାଣି ଅ।ଗକୁ ଅ।ଗକୁ ବହି ଯାଉଥିବାବେଳେ ଅ।ମ ସହର ଥିଲା କୁଅ।ଡ଼େ ଯାଇ ପାରୁନଥିବା ପୁରୁଣା ପଥରଟିଏ ପରି । ତେବେ ଏହି ସହରରେ ପ୍ରତି ଧୂଳିକଣାରେ ବସା ବାନ୍ଧି ରହିଥିଲା ଇତିହାସ ।

କୁହାଯାଏ ଚଉଦ ଶହ ବର୍ଷର ଲିଖିତ ଇତିହାସ ଅ।ମ ସହରର ରହିଛି । କଳଚୁରି, ତେଲୁଗୁ ଚୋଡ, ସୋମବଂଶୀ ଓ ଚୌହାନମାନଙ୍କ ଶାସନ ପାଇଁ ସୁବର୍ଣ୍ଣପୁର ଥିଲା ଦୀର୍ଘ ବର୍ଷର ରାଜଧାନୀ । ସେହିପରି ପ୍ରାଚୀନ ଶାସ୍ତ୍ରଗୁଡିକରେ କେତେବେଳେ ଏହା ପଶ୍ଚିମ ଲଙ୍କା ପୁଣି କେବେ କାମିତାପୁର । ତେବେ ଇତିହାସକୁ ବଖାଣ କରୁଥିବା ଶିଳାଲିପିମାନଙ୍କର ପାଠ ପଢିବାକୁ ଅ।ମର ସମୟ ବା କାହିଁ । ମୁଁ ଯେଉଁ ସହରକୁ ଦେଖିଛି, ଭୋଗିଛି ଓ ବଞ୍ଚିଛି ସେହି ସହରର କାହାଣୀ କହିବାକୁ ଚାହିଁଛି । ୨୫ ବର୍ଷ ଭିତରେ ବଦଳି ଯାଇଥିବା ସୁବର୍ଣ୍ଣପୁରର ଚେହେରା ଓ ଚରିତ୍ରରେ ଅଦ୍ଭୁତ ପରବର୍ତ୍ତନ ଅ।ସିଛି । ହଠାତ୍ ଇତିହାସର ମୋଡ ବଦଳି ଯାଇଛି । ପୁରାତନ ଗଳିଗୁଡିକ ଚଉଡା ରାସ୍ତାରେ ରୂପାନ୍ତରିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ପୁରୁଣା ନଈ କୁଳିଆ ରାସ୍ତା ସବୁ ରିଂରୋଡ୍ ଭିତରେ ନିଜର ଅସ୍ତିତ୍ୱ ହରାଇ ବସିଛନ୍ତି । ପୁରୁଣା ଗଛଗୁଡିକ ଶୁଖିଲା କାଠ ହୋଇ କାହା କାହା ଚୁଲିରେ ଜଳି ସାରିଛନ୍ତି । ଦିନ ଥିଲା ଗଛକୁ ନେଇ ତିଅ।ରି ହୋଇଥିଲା ଅ।ମ ସହରର ଛକମାନଙ୍କର ଠିକଣା । ଯେମିତି କଇଁଥ ତଳ, ବଉଳ ତଳ, ବର ତଳ, ପିପଳ ତଳ, ତେନ୍ତୁଳି ତଳ, ଅ।ମ୍ବ ତଳ ଇତ୍ୟାଦି । ସେମିତି ଥିଲା ବି ତେନ୍ତୁଳି ଘାଟ, ଅ।ମ୍ବ ଘାଟ । ଅ।ଜି ସେସବୁ କେବଳ ସ୍ମୃତି । ସେ ଗଛ ନାହିଁ, ଘାଟ ନାହିଁ, ସେ ଇତିହାସ ବି ନାହିଁ । 

ନୂଅ। ସମୟର ଆଁ ଭିତରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣପୁର ଲାଗୁଛି ଦର୍ଜି କାଟି ଦେଇ ଫୋପାଡି ଦେଇଥିବା ଅଦରକାରି କନା ପରି । ଏ ସହର ମୋର ପ୍ରିୟ ସହର ନୁହେଁ । ମୋର ପ୍ରିୟ ସହର ଅ।ଠ ହଜାର ଲୋକଙ୍କୁ ନେଇ ଗଢି ଉଠିଥିବା ସେଇ ନିଦ୍ରାଳୁ ସହର । ଯେତେବେଳେ ପୃଥିବୀର ସବୁ ସହରର ଜନସଂଖ୍ୟା ବଢୁଥିଲା, ସେତେବେଳେ ସୁବର୍ଣ୍ଣପୁର ଥିଲା ଏକମାତ୍ର ସହର ଯେଉଁଠି ଜନସଂଖ୍ୟା ବ୍ୟାପକ ଭାବରେ ହ୍ରାସ ପାଉଥିଲା । ୫୨ ହଜାର ବସ୍ତିବାଲେ ହୁସିଅ।ର ବୋଲି କେବେ ଦିନେ ଯେଉଁ ସହରରେ ଡାକରା ପଡୁଥିଲା, ସେହି ସହର ଲୋକସଂଖ୍ୟା ୮ହଜାରକୁ କମି ଅ।ସିଥିଲା । ତେବେ ସେ ସହର ଥିଲା ସ୍ମୃତି, ଇତିହାସ, କିମ୍ବଦନ୍ତୀ, ତନ୍ତ୍ର, ମନ୍ତ୍ର, ଯନ୍ତ୍ର, ମଲ୍ଲୀ, ମୁଗ, ମୁଠା, ମନ୍ଦିର, ମାଛ, ମିଠା ପାନ ଓ ନାରୀ ସ୍ୱାଧୀନତାର ଅନନ୍ୟ ସହର । ସେଇ ଛୋଟିଅ। ସହରଟିରେ ଏମିତି କିଛି ଘଟଣା ଘଟିଥିଲା ଓ ଘଟୁଥିଲା ଯାହାକି କୌଣସି ଐତିହାସିକ ଦେଖିନାହାନ୍ତି ଅବା ଲେଖିନାହାନ୍ତି ।

ସୋନପୁର ସହରର ଅର୍ଥନୀତି ସହ ମହିଳାମାନଙ୍କ ସମ୍ପୃକ୍ତିକୁ ନେଇ ଖୁବ୍ କମ୍ ଅ।ଲୋଚନା ହୋଇଛି । ୮୦ ଦଶକର ଶେଷ ଭାଗ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦୋକାନ ବଜାର ଓ ହାଟର ମଙ୍ଗୁଅ।ଳ ଥିଲେ ମହିଳାମାନେ । ଏତେ ସଂଖ୍ୟକ ମହିଳା ବ୍ୟବସାୟୀ ଓଡିଶାର ଅ।ଉ କେଉଁ ସହରରେ କେବେ ବି ନଥିଲେ । ପରିବା, ମାଛ, ମୁଗ, ଶାଢୀ, ଦାନ୍ତକାଠି, ଶାଳପତ୍ର, ଚାର, ମହୁଲ, ଟୁଲ, ଗୁଞ୍ଜ, ଶାଗ ଇତ୍ୟାଦି ବ୍ୟବସାୟରେ ମହିଳାମାନଙ୍କର ଏକଚାଟିଅ। ଅଧିକାର ରହିଥିଲା । ପାନ ଦୋକାନ କ୍ଷେତ୍ରରେ ମହିଳାମାନେ ଥିଲେ ଅଗ୍ରଣୀ । ପିଲା ବେଳେ ଅ।ମେ ଶୁଣିଥିବା ପ୍ରସିଦ୍ଧ ପାନବାଲୀଙ୍କ ନାଁ ଭିତରେ ଏବେ ବି ହାରା ଓ ସେବ, ଏ ନାଁ ଦୁଇଟି ମୋର ମନେଅଛି । ନାରୀ ଓ ପୁରୁଷ ଭିତରେ ସମାନତାର ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ପରମ୍ପରା ସୋନପୁରରେ ସବୁବେଳେ ରହି ଅ।ସିଥିଲା । ଅ।ଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଭାବରେ ଅଧୁନିକତାର ଅଭ୍ୟୁଦୟ ସହିତ ଅ।ମ ସହରରେ ନାରୀ ସ୍ୱାଧୀନତାର ସ୍ୱର ବଳି ପଡି ଯାଇଛି ।

୧୬୬୩ ଖ୍ରୀଷ୍ଟାବ୍ଦରେ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ସଂସ୍କୃତ କବି ଗଙ୍ଗାଧର ମିଶ୍ରଙ୍କ ରଚିତ "କୋଶଳାନନ୍ଦ କାବ୍ୟମ୍'ରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣପୁରର ବର୍ଣ୍ଣନା ଯେତିକି ଚିତ୍ତାକର୍ଷକ ସେତିକି ଅ।ଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ । ସୁବର୍ଣ୍ଣପୁରରେ ପ୍ରବେଶ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ମହାରାଜାଙ୍କର ସୈନ୍ୟମାନେ ଜଣେ ଗଣିକାକୁ ଦେଖି ତା'ର ମଦାଳସା ରୂପ ଓ ମଦ୍ୟ ପିଇଥିବା ମାତାଲ୍ ଅ।ଚରଣକୁ ନେଇ ଉଲ୍ଲସିତ ହୋଇଛନ୍ତି । କୋଶଳାନନ୍ଦର ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ସର୍ଗର ୩୫ ଶ୍ଲୋକରେ ଗଙ୍ଗାଧର ମିଶ୍ର କହୁଛନ୍ତି - "କେହି ଜଣେ ଗଣିକା ମାତ୍ରାଧିକ ମଦ୍ୟପାନ ଫଳରେ ପଥ ମଧ୍ୟରେ ଅର୍ଦ୍ଧ ନିମୀଳିତ ନେତ୍ରରେ ପଡ଼ି ରହିଥିଲା । ଏବେ ସେ ଅସ୍ଫୁଟ ସ୍ୱରରେ ଅନ୍ୟ ଏକ ନାମ ଗ୍ରହଣ କରୁଥିବାର ଦେଖି କେହି ବି ହାସ୍ୟ ସମ୍ବରଣ କରିପାରୁନଥିଲେ ।'

ତାନ୍ତ୍ରିକ ଜୀବନଧାରାର ପ୍ରଭାବ ସୁବର୍ଣ୍ଣପୁର ଜନଜୀବନରେ ବହୁ ବର୍ଷ ଧରି ରହି ଅ।ସିଛି । ନାରୀ ପୁରୁଷ ନିର୍ବିଶେଷରେ ମ'କାର ସାଧନାରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ରୁଚି ରହିଥିଲା । ପିଲାବେେଳେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟିଏ ମଦ୍ୟ ପିଇବା ଦେଖି ଅ।ମେ ବିଚଳିତ ହେବା ବା ଚକିତ ହେବାର କୌଣସି ଅବସର ନଥିଲା । ଅ।ଜିର ନୂଅ। ଯୁଗରେ ଯେତେବେଳେ ପବ୍, ବାର୍ ଓ ତାରକା ହୋଟେଲରେ ଝିଅମାନେ ମଦ ପିଇବାର ଫେସନକୁ ଅ।ପଣାର କରୁଛନ୍ତି, ତାର ବହୁ ଅ।ଗରୁ ସୁବର୍ଣ୍ଣପୁରରେ ଏମିତି ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ବର୍ଣ୍ଣନା ଦେଖି ଅ।ମର ନୈତିକ ବିବେକ ହୁଏତ କିଛିଟା ଅ।ହତ ହୋଇପାରେ । ତେବେ କୋଶଳାନନ୍ଦ କାବ୍ୟ ରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣପୁରରେ ସୁବଠୁ ମହତ୍ତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ବର୍ଣ୍ଣନା ହେଉଛି ୩୦ରୁ ୩୬ ଶ୍ଲୋକ ମଧ୍ୟରେ । ଏହାର ୩୦ ଓ ୩୧ ଶ୍ଲୋକ ଦୁଇଟିର ଉଲ୍ଲେଖ ପ୍ରାସଙ୍ଗିକ ହେବ ।

ବ୍ୟାଗାୟି ରାଜନ୍ୟ କମର୍ଦନୌ ଜସା

ବିତେ ପୁରେ ତେନ ପତାକୟାନ୍ୱିତେ ।

ହର ପ୍ରସାଦାଦିହ ବୈରିଣାଂଗ୍ରହୋ

ବୃଥେତି ଦେବାଳୟ କୋଟି ଲୀଳାୟା ।୩୦ ।

ମହର୍ଦ୍ଧୟୋ ଯତ୍ର ନରାଃ ସୁଶିକ୍ଷିତାଃ

ସ୍ୱବୈରିନିନ୍ଦା ଶ୍ରବଣେପ୍ୟ ସାଦରାଃ ।

ସୁରେଶ୍ୱରୀ ଯତ୍ର ଚକାସ୍ତି ଶଂକରୀ

ସରାମ ସୋମେଶ୍ୱର ସୋମଲେଶ୍ୱରୀ ।୩୧ ।

ପୃଥିବୀରେ ଏମିତି କେଉଁ ସହର ବିଷୟରେ କେହି କହିଛି କି - ଯେ ଯେଉଁ ସହରର ନାଗରିକମାନେ ଏତେ ଜ୍ଞାନୀ ଓ ବିଶାଳ ହୃଦୟର ଯେ ସେମାନେ ଶତ୍ରୁର ମଧ୍ୟ ନିନ୍ଦା କରନ୍ତି ନାହିଁ । କୋଶଳାନନ୍ଦର ଏହି ପଦଟି ମୋତେ ଅନେକ ସମୟରେ ଅଟକାଇ ରଖିଥିଲା । ସତରେ କଣ ପ୍ରଜ୍ଞା ଓ ଉଦାରତାର ସହର ସୁବର୍ଣ୍ଣପୁର ଏମିତି ଥିଲା ? ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ମୋ ସହରରେ ବଡ଼ ହେଉଥିଲି ସେତେବେଳେ ଗୋଟିଏ ପଦ ଶୁଣିବାକୁ ମିଳୁଥିଲା "ନଟକୁଟିଆ ସୋନପୁର ' । ଅ।ଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ପରିବର୍ତ୍ତନ । ଯେଉଁ ସହର ନିଜ ଶତ୍ରୁକୁ ନିନ୍ଦା କରୁନଥିଲା ସେ ସହରରେ କୁଟ, କପଟ ଓ ଗୁଜବର ରାଜୁତି ଅ।ରମ୍ଭ ହେଲା କେମିତି ?

ଇତିହାସକାରମାନେ ତମ୍ବାପଟା ଓ ଶିଳାଲେଖ ଖୋଜିଲେ । ଜନଜୀବନରେ ଘଟୁଥିବା ସାମାଜିକ ପରିବର୍ତ୍ତନର ଧାରାକୁ ଖୋଜିବା ପାଇଁ ସେମାନଙ୍କର ଅଧ୍ୟବସାୟ ନଥିଲା । ଯାହାଫଳରେ ଅ।ଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସୋନପୁରର ବୈଚିତ୍ରମୟ ଜନଜୀବନରେ ଇତିହାସ ଲେଖାଯାଇପାରିନାହିଁ । ସୋନପୁର ଇତିହାସ ଲେଖିଲାବେଳେ ରାଜବଂଶ ପାଖରେ ଅଟକି ଯାଉଥିବା ଇତିହାସକାରମାନେ ଲୋକଙ୍କ ଇତିହାସ କେବେ ଲେଖିବେ, ସେଦିନକୁ ମୋର ଅପେକ୍ଷା ରହିଛି । ସୋନପୁରର ଲୋକକଥା, କାହାଣୀ, ଲୋକବିଶ୍ୱାସ, ପରମ୍ପରା, ଅାଚାର, ଅ।ଚରଣ, ପ୍ରଥା ଓ ପ୍ରଦର୍ଶନକାରୀ କଳାକୁ ନେଇ ବହୁ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଐତିହାସିକ ବିଶ୍ଲେଷଣ କରାଯାଇପାରିବ । ଏଥିପାଇଁ ଗଭୀର ନିଷ୍ଠା ଓ ଅଧ୍ୟବସାୟର ଅ।ବଶ୍ୟକତ ରହିଛି ।

ପିଲାବେଳର ସୋନପୁରକୁ ନେଇ କେତେ ଦୃଶ୍ୟ ଓ କାହାଣୀ ଅ।ଜି ବି ମୋ ମନରୁ ଲିଭିନାହିଁ । ସୋନପୁରର ଶୂନଶାନ ଘାଟଗୁଡ଼ିକର ଖରାଟିଅ। ଦ୍ୱିପ୍ରହରରେ ଲଙ୍କେଶ୍ୱରୀଙ୍କ ଦୂତ "କଣ୍ଟାମୁଣ୍ଡ' ପହଁରୁଥିବାର କାହାଣୀ ନୂଆ ପିଲାମାନେ ଶୁଣିଛନ୍ତି କି ? ଭଗବତୀ ସମଲେଶ୍ୱରୀ ଓ ଖମ୍ବେଶ୍ୱରୀଙ୍କ ଚଣ୍ଡିକା ସ୍ୱରୂପ ଦେଖି ଅ।ମର ପିଲାବେଳ ଚମକି ଉଠୁଥିଲା । ଅ।ମକୁ ଲାଗୁଥିଲା ଏ ସହରର ପ୍ରତି କୋଣ ଅନୁକୋଣରେ ଦେବୀମାନେ ଝମ୍ ଝମ୍ ହୋଇ ବୁଲୁଛନ୍ତି । ରାତି ଅଧରେ ସୁରେଶ୍ୱରୀ, ଖମ୍ବେଶ୍ୱରୀ ଓ ଭଗବତୀ ଘୋଡ଼ାରେ ବସି ଘାଟକୁ ଗାଧେଇ ଯାଉଥିବାର କଳ୍ପନାରେ ଅ।ମେ ଜାକିଜୁକି ଶୋଇ ପଡୁଥିଲୁ । 

ସତେ କି ଏବେ ବି ଅଧାରାତିରେ ମୋ ସହରର ନିରବ ଛାତିରେ କେଉଁ ଏକ ପ୍ରାଚୀନ ଇତିହାସର ଘୋଡ଼ା ଟାପୁର ଶବ୍ଦ ଶୁଣାଯାଉଛି । ପ୍ରତି ଗଛରେ ଭୂତଟିଏ, ପ୍ରତି ଖୋଲା ଜାଗାରେ ତଣ୍ଡେଇ କି ଡାହାଣୀଟିଏ, ପ୍ରତି ପବିତ୍ର ଅନ୍ଧାରରେ ଦେବୀଟିଏ ଅ।ତଯାତ ହେଉଥିବାର ସେ ସହର ଅ।ଉ କାହିଁ ? କୁଅ।ଡ଼େ ଗଲା ସେ ସହର ଯାହାର ନିରବତାରେ ଅଜସ୍ର କବିତାର ଭୃଣାୟନ ଘଟୁଥିଲା ? କୁଅ।ଡ଼େ ଗଲା ସେ ସହର ଯା'ର ଚ୍ରିତକରମାନେ ଗଞ୍ଜପାରେ ରାମାୟଣର ଜୀବନ୍ୟାସ କରୁଥିଲେ । କୁଅ।ଡ଼େ ଗଲା ସେ ସହର ଯେଉଁଠି ସଁପୁର ସୁତାର ପାଟ ଜାଲି ଉପରେ ଉପେନ୍ଦ୍ରଭଞ୍ଜଙ୍କର କବିତା ରଚନା କରୁଥିଲେ ବାନ୍ଧଶିଳ୍ପୀମାନେ । ହନୁମାନ ଲାଞ୍ଜରେ ନିଆଁ ଲାଗି ହାଲୋଳ ଦିଶୁଥିବା ଭାଦ୍ରବ ଅମାବାସ୍ୟାର ସେ ରହସ୍ୟମୟ ରାତି କୁଅ।ଡ଼େ ଗଲା । କୁଅ।ଡ଼େ ଗଲା କୁମାରୀପୂଜାର ସେ ଅଦ୍ଭୁତ ପରମ୍ପରା । ଅ।ଶ୍ୱିନ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ପଞ୍ଚମୀ ତିଥିରେ ଖୋଳ ଫିଟା ବଳିର ସେ ରହସ୍ୟମୟ ଓ ଶଙ୍କିତ ରାତି ସବୁ କୁଅ।ଡ଼େ ଗଲେ । କୁଅ।ଡ଼େ ଗଲେ ରାମେଶ୍ୱର ମହାଶ୍ମଶାନର ତାନ୍ତ୍ରିକ ଅଘୋରୀମାନେ । ମଣିଷ ଖପୁରୀରେ ମଦ ପିଉଥିବା ଅଧରାତିରେ ସେ ତାନ୍ତ୍ରିକମାନଙ୍କୁ ଖୋଜିବାକୁ କେହି କେବ ବାହାରିଛି କି ?

ମୁଁ ଜାଣେ ସୋନପୁରକୁ ନେଇ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିଲେ ପ୍ରଶ୍ନ ସରିବ ନାହିଁ, ଉତ୍ତର ମିଳିବ ନାହିଁ । ତେବେ ମୋର ପ୍ରିୟ ସହରକୁ ନେଇ ମୋର ପ୍ରଶ୍ନବାଚକ ସେମିତି ଥିବ । ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତୁ ଅ।ଜିର ଏ ସହରକୁ ମୁଁ ଚିହ୍ନେ ନାହିଁ । ଏ ଚଉଡ଼ା ରାସ୍ତା, ଏ ଅ।ଲୋକିତ ଅଗଣା, ଏ ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗ ମନ୍ଦିର, ଏ ସୁନ୍ଦର ଗହଣା ପିନ୍ଧିଥିବା ଦେବୀ ପ୍ରତିମା, ଏ ମେଲୋଡ଼ି ଓ ବେଣ୍ଡବାଜାର ପାର୍ବଣ, ଏ ଦୋକାନ ବଜାର, ଏ ଅଧୁନିକତାର ଥାଟବାଟ, ଏ ସବୁ ମୋ ସହରର ଅଂଶ ନୁହେଁ । ମୋ ସୁବର୍ଣ୍ଣପୁର ହେଉଛି ସେ ପୁରୁଣା ଅନ୍ଧାରୁଅ।, ରହସ୍ୟମୟ ଅଥଚ ମାନବିକତାର ଚରମ ଉତ୍କର୍ଷରେ ପହଞ୍ଚିଥିବା ସେଇ ନିଦୁଅ। ସହର । ସେଇ ସହରକୁ ଅ।ଜି ବି ମୋର ଛାତି ତଳର ଗୋପନ ଫରୁଅ।ରେ ମୁଁ ସାଇତି ରଖିଛି । ମରିବା ଯାଏଁ ସେଇ ପ୍ରାଚୀନ ଓ ପୁରାତନ ସୁବର୍ଣ୍ଣପୁର ହିଁ ମୋର ପ୍ରେୟସୀ ଓ ପ୍ରେମିକା ।