ସୁଜାତା ଭଟ୍ଟଙ୍କର ଅନୁଦିତ କବିତା - 'ଲେଖକ'
 |
| ଶିମିଳିପାଳ ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ୍ - ୱିକିମିଡ଼ିଆ କମନସ୍ |
ସବୁଠାରୁ ଭଲ ଗପ
ଅବଶ୍ୟ, ଲେଖିହୁଏ ନାହିଁ ।
କିମ୍ବା ସତ କହିଲେ
ସେ ଗପଟିକୁ
ତୁମେ ଆଦୌ ଲେଖିବ ନାହିଁ ।
ସେ ଗପଟିର ଘର
ତୁମର ହୃଦୟ କନ୍ଦର
କାଗଜର ନଅର
ତ କେବେ ହେଲେ ନୁହେଁ ।
କାଗଜ ଶୁଷ୍କ ।
କ୍ଷୀର ଶୁଖିଯାଉଥିବା ନାରୀର
ସ୍ତନ ଭଳି ବିଲକୁଲ୍ ସପାଟ୍ ।
ଚେର ପାଇଁ ମାଟି କାହିଁ ?
ହଁସାର ଭୂଇଁକୁ କେମିତି ଟେକିବି କୁହ,
ମାଇଲିଏ ଛନଛନିଆ ଜଙ୍ଗଲର
ଗଛଗୁଡ଼ିକ ଉପରେ ଢୁଳଉଥିବା ପକ୍ଷୀମାନଙ୍କର
ଅର୍ବୁଦ ଲିଟର ସ୍ୱପ୍ନର
ସରର ତାରଲ୍ୟରେ ଗାର ନ ପକାଇ ?
ଆଉ ଜଙ୍ଗଲ ତଳର ପର୍ବତ ?
ପ୍ରପାତ ମାନଙ୍କର ନଦୀ ?
ନଦୀମାନଙ୍କରେ ମାଛମାନଙ୍କର ପଟୁଆରର ହାଲ୍ଲୋଳ ଦେଖିବା ପାଇଁ
ଧସ୍ତାଧସ୍ତି ହେଉଥିବା ଗଛମାନେ ?
ମାଛମାନଙ୍କର ତଳେ
ବଉଦ ।
ଏଠି ଆକାଶରେ ଢେଉ ଉଠେ,
ଆଉ ନଇ ଗୁମୁରେ ।
ଏ ସବୁ
କାଗଜ ଉପରେ କେମିତି ଚାଲିବେ ?
ବର୍ତ୍ତମାନ ଦେଖ !
କାଗଜସବୁ କେମିତି
ଗୁଣ୍ଡ ହୋଇ ଉଡ଼େ,
ବାଘର ଚାଲିର ଧର୍ଷଣରେ ।
No comments:
Post a Comment