ସୁଜାତା ଭଟ୍ଟଙ୍କର ଅନୁଦିତ କବିତା - 'ସୁଜାତା - ବୁଦ୍ଧଙ୍କର ପ୍ରଥମ ଶିଷ୍ୟ'
 |
| ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ୍ - ୱିକିମିଡ଼ିଆ କମନସ୍ |
ସେଦିନ ସକାଳ ମୋର ପୂରା ମନେ ଅଛି ।
ଗୋଟିଏ ପତଳା, ଲମ୍ବା ଲୋକ ମୋ' ଆଡ଼େ,
ଝୁଲି ଝୁଲି ଆସିଲେ ।
ଝୁଲି ଝୁଲି ଆସିଲେ ।
ଆଖିଯୋଡ଼ିକ ଶରତର ସ୍ୱପ୍ନ ପରି ଢ଼ଳଢ଼ଳ,
ବଡ଼ ବଡ଼ ; ବ୍ୟାଧିଗ୍ରସ୍ତ, ହତାଶିଆ ପଥିକର ଆଖିପରି
ଅର୍ଦ୍ଧ ନିମୀଳିତ ।
ବାଳୁଙ୍ଗାର ଚାଷ ପରି କେଶ, ଆଜାନୁଲମ୍ବିତ ।
ମୋତେ ଶୁଣାଗଲା,
'ମୁଁ କ୍ଷୁଧିତ ମା, ମୁଁ କ୍ଷୁଧିତ' ।
ଘରକୁ ନେଲି, ରୁଟି ଆଉ ଦହି ଖୁଆଇଲି :
ଗୋଧୋଇପାଧୋଇ ଦେଇ, ଖୌର କରାଇ ;
କାଟିବାକୁ ଅରାଜି ହେବାରୁ
ଶରଧାରେ କେଶ ପଖାଳିଲି ।
ଆଉ ପଚାରିଲି
ଏମିତି କେମିତି ହେଲା
ବାରେ କୁହ ବୋଲି ।
ସେ କହିଲେ, ଅନେକ ବରଷ ହେଲା ଶୋଇନାହିଁ ମା ।
ଅଖିଆ, ଅନିଦ୍ରା ହୋଇ,
ଖାଲି ଚିନ୍ତା କରୁଥିଲି ।
କେଶର ଶେଷ ଜଟା ଖୋଲିଗଲା ପରେ,
ମୋ'ର କ୍ଲାନ୍ତ ଆଙ୍ଗୁଳିକୁ ଧରି
ନିଦ୍ରା ଗଲେ ।
ସକାଳୁ ସକାଳୁ
ମୋ' ବାପା ମୋତେ ରୋକି ପାରିବା ପୂର୍ବରୁ,
ସୂରୁଜ ପୂରୂବ ଦିଗରେ ଉଠିବା ଆଗରୁ,
ସେ ସେଇ ଆଙ୍ଗୁଳି ଧରି
ବୋଧି ମୂଳେ ଘେନିଗଲେ
ଆଉ ବୋଇଲେ,
ଶୁଣ !
No comments:
Post a Comment