ଗୋପୀନାଥ ମହାନ୍ତିଙ୍କ ଲିଖିତ ଭୂଗୋଳ ପାଠ - ୧
ଯେଉଁ ଦେଶରେ ଲୋକେ ମୁହଁରେ ଚିତା କୁଟନ୍ତି
ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ୍ - ୱିକିମିଡ଼ିଆ କମନ୍ସ୍ |
ଗୋଟିଏ ଜାତିର ଖେଳ ଦେଖିଛ ? ସବୁ ପିଲାଏ ଏକାଠି ଗୋଲ ହୋଇ ବସିବେ, ତା’ପରେ ସମସ୍ତେ ମୁହଁକୁ ଭ୍ରୁକୁଟି କରି ଦାନ୍ତ ଦେଖାଇ ଆଖି ବୁଲାଇ ମୁହଁକୁ ଏପରି ଭାବରେ କରିବେ, ଯେପରି କି ଯେ ଦେଖିବ ଡରିଯିବ । ଏଣେ ଗର୍ଜନ ଛାଡ଼ୁଥିବେ। ହାତ ଗୋଡ଼ ଦେହ ଟାଙ୍କି ହେଉଥିବ । ଯାହାର ମୁହଁ ସବୁଠାରୁ ଭୟଙ୍କର ଦିଶିବ, ଆଉ ଯାହାର ଗର୍ଜନ ସବୁଠାରୁ ଭୟଙ୍କର ହେବ, ସେହି ଜିତିଲା ବୋଲି ଜାଣିବାକୁ ପଡ଼ିବ ।
ଏ ଖେଳ କେବଳ ଖେଳନ୍ତି ସେହିମାନେ, ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ ମାଓରି କୁହାଯାଏ । ଏ ମାଓରିମାନେ ଏଠୁ ବହୁତ ଦୂରରେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ମହାସାଗରରେ ଥିବା ଏକାଠି ପାଖ ପାଖ ଦୁଇଟି ଦ୍ୱୀପରେ ରହନ୍ତି । ସେ ଦ୍ୱୀପକୁ ନିଉଜିଲାଣ୍ଡ କୁହାଯାଏ । ସେମାନେ କୁହନ୍ତି ଯେ, ସେମାନଙ୍କ ବଂଶ ଯେଉଁ ଲୋକଠାରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଛି, ତାଙ୍କ ନାମ ଥିଲା ମାଉଇ । ସେ ମାଉଇଙ୍କୁ ଭାରି ଯାଦୁବିଦ୍ୟା ଜଣାଥିଲା, ଆଉ ତାଙ୍କର ଶକ୍ତି ଏପରି ଥିଲା ଯେ, ସବୁ ଦେବତା ତାଙ୍କୁ ଡରୁଥିଲେ । ଦିନକର ମାଉଇ ମାଛ ମାରି ଯାଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ବନ୍ସି କଣ୍ଟା ଗୋଟିଏ କାଉଁରିହାଡ଼ରେ ତିଆରି । ବନ୍ସି ଡୋର ସମୁଦ୍ର ଭିତରକୁ ବହୁତ ତଳକୁ ଚାଲିଗଲା - ମାଛ ଦେବତାଙ୍କ ଘର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ। ମାଛ ଦେବତାଙ୍କ ନାମ ଟୋଙ୍ଗାରୋରା । ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କ ନାତି ଟୋଙ୍ଗାନି ରାଜୁତି କରୁଥିଲେ। ମାଉଇଙ୍କ ବନ୍ସି କଣ୍ଟା ଯାଇ ଲାଗିଲା ଟୋଙ୍ଗାନିଙ୍କ ରଜା ନଅରର ମୁଣ୍ଡରେ । ମାଉଇ ଟାଣିଲେ । ସମୁଦ୍ରରେ ବଡ଼ ବଡ଼ ଢେଉ ଉଠିଲା, ପାଣି ଦି’ଭାଗ ହୋଇ ଯାଉଥାଏ । ଟୋଙ୍ଗାନିଙ୍କ ରଜା ନଅର ଆଉ ରାଜ୍ୟ ସବୁଯାକ ପାଣି ଉପରକୁ ଉଠିଆସିଲା । ସେଇ ରାଜ୍ୟ ହେଲା ନିଉଜିଲାଣ୍ଡ ।
ଏ
ଦ୍ୱିପ
ଭାରି
ସୁନ୍ଦର।
ଦୁଇ
ଦ୍ୱୀପ
ଭିତରେ
ଅଳ୍ପ
ଫାଙ୍କ,
ମଝିରେ
ମେରୁଦଣ୍ଡ
ପରି
ଧାଡ଼ିଏ
ପର୍ବତ
ଉତ୍ତରକୁ
ଆସି
ତଳେ
ବେଶୀ
ଚଉଡ଼ା
ହୋଇ
ଚାଲିଯାଇଛି । ନାନାଜାତି
ଫୁଲରେ
ପୂର୍ଣ୍ଣ
ହୋଇଛି ।
ଏଠି
ବହୁତ
ମହୁ
ମରା
ହୋଇ
ବିଦେଶକୁ
ପଠାଯାଏ ।
ସବୁଜ
ପାହାଡ଼
ଉପରେ
ବରଫ
ଚିକ୍
ଚିକ୍
କରୁଛି ।
ଏଠି
ବରଫର
ନଈ
ବିଜୁଳିବେଗରେ
ପାହାଡ଼
ଉପରୁ
ଛାଡ଼ିଆସୁଛି ।
ପୃଥିବୀ
ତଳୁ
ଗରମ
ପାଣି
ଝରଣା
ହୋଇ
ବାହାରୁଛି,
ସେଠି
ଚାଉଳ
ପକାଇ
ଦେଲେ
ଭାତ
ହୋଇଯିବ ।
ଗରମ
ପାଣି
ପିଚକାରି
ମାରିଲା
ପରି
ଉପରକୁ
ଉଠି
ପଡ଼ିଯାଉଛି ।
ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ
ସୂର୍ଯ୍ୟକିରଣରେ
ଦିଶୁଛି
ହୀରାପରି ।
ମାଓରିମାନେ
ସେଥବରେ
ରୋଷେଇ
କରନ୍ତି
ଆଉ
ଗାଧୁଅନ୍ତି ।
ଜଙ୍ଗଲରେ
ଲେମ୍ବୁ
ପାଚି
ଲାଲ
ଦିଶୁଛି ।
ଲେମ୍ବୁ
ବାସନାରେ
ଚାରିଆଡ଼
କମ୍ପିଯାଉଛି ।
ଅସଂଖ୍ୟ
ମେଣ୍ଢା,
ଛେଳି
ଚରି
ବୁଲୁଛନ୍ତି ।
ଜଙ୍ଗଲରେ
ମସ୍ତ
ବଡ଼
ବଡ଼
ଗଛ,
ତା’ର
ନାଁ
କାଉରି
ଗଛ ।
ଦୁଇହଜାର
ବର୍ଷର
ପୁରୁଣା
କାଉରିଗଛ
ଏଠି
ଅଦ୍ୟାପି
ବଢ଼ୁଛି,
କଟାହୋଇ
ଜାହାଜର
ମାସ୍ତୁଲ
ହେଉଛି ।
ସେ
ଗଛରୁ
ଅଠା
ବାହାରେ,
ତହିଁରେ
ବାର୍ଣ୍ଣିଶ୍
ତିଆରି
ହୁଏ ।
ଅସଂଖ୍ୟ
ନଈ
ପାହାଡ଼ରୁ
ଦୌଡ଼ି
ଦୌଡ଼ି
ସମୁଦ୍ରରେ
ପଡ଼ିଛି ।
ସୁଅ
ଏତେ
ଟାଣ
ଯେ,
ତହିଁରେ
ମେସିନ୍
ଚଳାହୋଇ
ବିଜୁଳି
ଶକ୍ତି
ତିଆରି
ହୁଏ ।
ଏ
ସୁନ୍ଦର
ଦେଶରେ
ସାହେବମାନେ
ଅଛନ୍ତି
ପୁଣି
ଆଦିମ
ଅଧିବାସୀ
ମାଓରିମାନେ
ଅଛନ୍ତି।
ଏମାନେ
ବଳୁଆ
ଲୋକ,
ଅତି
ଯୋଦ୍ଧା
ଜାତି।
ପୂର୍ବେ
ଏ
ଅସଭ୍ୟ
ଲୋକେ
ନରମାଂସ
ଖାଉଥିଲେ।
ଏମାନେ
ଭୟଙ୍କର
ଦିଶିବା
ପାଇଁ
ମୁହଁଯାକ
ଚିତା
କୁଟନ୍ତି।
ଏ
ଚିତା
କୁଟିବାକୁ
‘ମୋକୋ’
କରିବା
କହନ୍ତି।
ଚଢ଼େଇ
ହାଡ଼,
ମଗରର
ଦାନ୍ତ
ଓ
ଗୋଜିଆ
ପଥରରେ
ଏମାନେ
‘ମୋକୋ’
ହୁଅନ୍ତି।
ଏମାନେ
ତ
ଯୋଦ୍ଧା
ଜାତି।
ପାହାଡ଼
ଉପରେ
ଏମାନେ
ଗାଁ
ବସାଉଥିଲେ ।
ଏମାନେ
ଡଙ୍ଗାରେ
ଚଢ଼ି,
ବର୍ଚ୍ଛା,
ଫାର୍ସା,
ଧନୁଶର
ଧରି
ଯୁଦ୍ଧ
କରିବାକୁ
ଯାଉଥିଲେ ।
ଯୁଦ୍ଧ
ଡଙ୍ଗାରେ
ନାଲି
ରଙ୍ଗ
ବେଳା
ହୋଇଥାଏ ।
ପୁଣି
ଭାରି
ସୁନ୍ଦର
ଖୋଳାଇକାମ
ହୋଇଥାଏ ।
ଯୋଦ୍ଧାମାନେ
ଦେହଯାକ
ଚିତ୍ର
କରିଥାନ୍ତି ।
ସାହେବମାନେ
ତ
ଏମାନଙ୍କ
ଦେଶକୁ
ନେଇଗଲେ ।
ସେମାନେ
ଏମାନଙ୍କ
ଉପରେ
ଅତ୍ୟାଚାର
ମଧ୍ୟ
କଲେ ।
ତେଣୁ
ଏମାନେ
୧୮୬୧
ସାଲରୁ
୧୮୭୧
ସାଲ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ସାହେବମାନଙ୍କ
ତୋପ
ବନ୍ଧୁକ
ବିରୁଦ୍ଧରେ
ନିଜର
ପୁରୁଣା
ବର୍ଚ୍ଛା,
ଖଣ୍ଡା
ଧରି
ଲଢ଼ିଲେ ।
ହାରିଲେ
ତ,
କିନ୍ତୁ
ଭାରି
ବୀରତ୍ୱ
ଦେଖାଇଥିଲେ ।
ଏମାନେ
ନାଚିବାକୁ
ଭାରି
ଭଲ
ପାଆନ୍ତି ।
ତାଙ୍କ
ନାଚ
ସବୁ
ପୂଜାପଦ୍ଧତି
ପରି
ହୁଏ ।
ବେଳେବେଳେ
ସେ
ନାଚ
ଭିତର
ଦେଇ
ମୋନଙ୍କ
ବିଗତ
ଇତିହାସ
ସେମାନେ
ଦେଖାନ୍ତି ।
ଗୋଟିଏ
ନାଚ
ଅଛି,
ତା’ର
ନାଁ
ଡଙ୍ଗା-ନାଚ ।
ଏଥିରେ
ତିରିଶି
ଚାଳିଶି
ଜଣ
ସ୍ତ୍ରୀ’ଲୋକ
ଲାଗିଯାଆନ୍ତି ।
କେତେଜଣ
ତ
ଏକାଠି
ବସି
ପଡ଼ନ୍ତି ।
ସେ
ଦଳଟା
ହୁଏ
ସେମାନଙ୍କର
ଡଙ୍ଗା ।
ତାଙ୍କ
ପଛଆଡ଼େ
ଅନ୍ୟମାନେ
ଠିଆହୋଇ
ଦେହକୁ
ନାନାପ୍ରକାର
ହଲାନ୍ତି,
ଫୁଲାନ୍ତି
ଆଉ
ଝୁଲାନ୍ତି,
ଯହିଁରେ
ଜଣାପଡ଼ିବ
ଯେ
ଢେଉ
ସବୁ
ଉଠୁଛି
ପଡ଼ୁଛି ।
ସେମାନେ
ତ
ଫ୍ଲାକ୍ସରେ
ତିଆରି
ଘାଗରା
ପିନ୍ଧିଥାନ୍ତି ।
ଦେହ
ହଲାଇଲାବେଳକୁ
ସେ
ପୋଷାକଗୁଡ଼ିକ,
ପାଣି
ବାଜିଲାପରି
ଚବ୍
ଚବ୍
କରେ ।
ଏମାନେ
ଘରର
ଖୁଣ୍ଟ
ଉପରେ
ଅନେକ
ପ୍ରକାରର
ଭୟଙ୍କର
ଛବି
ଖୋଳି
ଦେଇଥାନ୍ତି ।
ବଡ଼
ବଡ଼
ଆଖି,
ବଡ଼
ବଡ଼
ଦାନ୍ତ,
ଏହିପରି । କିନ୍ତୁ
ଏମାନଙ୍କର
ଦଣ୍ଡଚତ
କରିବା
ବିଧି
ସବୁଠାରୁ
ମଉଜି ।
ଦୁଇଜର
ଭେଟା
ଭେଟି
ହେଲେ
ହାତ
ଧରାଧରି
ହୁଅନ୍ତି,
ତା’ପରେ
ନାକକୁ
ନାକ
ଘସି
କେମିତି
ଗୋଟିଏ
କରୁଣ
ଚିକ୍ରାର
କରନ୍ତି,
- ଏଇ
ତାଙ୍କର
ଦଣ୍ଡବତ।
ମୁହଁକୁ
ମୁହଁ
ଓଠକୁ
ଓଠ
ଲଗାଇ
ଗେଲ
କରିବାକୁ
ଏମାନେ
ଆଦୌ
ପସନ୍ଦ
କରନ୍ତି
ନାହିଁ ।
ଉତ୍ସ - ୨୦୧୪ ମସିହାର ପୂଜା ସଂଖ୍ୟା ମଲ୍ଲିକା । ଅତିଥି ସମ୍ପାଦନା - କମଳାକାନ୍ତ ମହାପାତ୍ର ।
ଉତ୍ସ - ୨୦୧୪ ମସିହାର ପୂଜା ସଂଖ୍ୟା ମଲ୍ଲିକା । ଅତିଥି ସମ୍ପାଦନା - କମଳାକାନ୍ତ ମହାପାତ୍ର ।
No comments:
Post a Comment