କଣିଆଁ
ଗ୍ରାମରେ
ମନୋରଞ୍ଜନ
'ବନାରସର ରାଜାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଅନୁଷ୍ଠିତ ରାମନଗରର ରାମଲୀଳା' (୧୮୩୪) ଲିଥୋଗ୍ରାଫ ନିର୍ମାତା - ଜେମ୍ସ ପ୍ରିନ୍ସେପ୍ (୧୭୯୯- ୧୮୪୦) ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ୍ - ୱିକିମିଡିଆ କମନ୍ସ୍ |
ଜଣେ
ସ୍ୱାଧୀନଚେତା ଅମଲା ତଥା ଲେଖକ
ଭାବରେ ବିଷ୍ଣୁଚରଣ ମହାନ୍ତିଙ୍କର
ଓଡ଼ିଶାରେ ପରିଚିତି ଅଛି । ତାଙ୍କର
ଜନମ ୧୯୨୨
ମସିହାରେ ;
ଜଗତସିଂପୁରର
ବାଲିକୁଦା ପାଖ କରଣ ଗାଁ କଣିଆଁରେ
। ସଙ୍ଖ୍ୟାରେ ଗ୍ରାମରେ ସବୁଠୁ
ବେଶୀ ଲୋକ କରଣ ଜାତିର ହେଲେ ମଧ୍ୟ,
ବିଭିନ୍ନ
ଜାତି ପାଟକର ଲୋକେ ସେଠାରେ ବସବାସ
କରୁଥିଲେ । ବିଷ୍ଟୁଁ ବାବୁଙ୍କର
ପିଲାବେଳେ,
ପୂଜାପର୍ବ
ଗାଁରେ ଲୋକଙ୍କର ମନୋରଞ୍ଜନର ଏକ
ପ୍ରମୁଖ ଉତ୍ସ ଥିଲା । ଚବିଶ ପକ୍ଷରେ
ପଚିଶ ପରବ ଛଡ଼ା,
ଠାକୁର
ଠାକୁରାଣୀଙ୍କ ପାଖରେ ପୂନେଇଁ,
ଅମେଇସା
ଓ ସଙ୍କରାନ୍ତି ଦିନ ପାଳି ଭୋଜି
ହେଉଥିଲା । ବରଷକେ ଥରେ ଜଣଙ୍କର
ପାଳି ପଡ଼ୁଥିଲା । ଏହା ଯୋଡ଼ା
ହୋଇଥିଲା ଭାଗବତ ପାଠ ଓ ଶାସ୍ତ୍ରାର୍ଥ
ସହ । ଗାଁରେ କରଣଙ୍କର ଇଷ୍ଟ ଦଧିବାମନ
(ନାମ
ଗଦାଧର)ଙ୍କର
ନାନାଦି ଯାନିଯାତ୍ରା,
ମଉଛବ
ହୁଏ । ବୈଶାଖରେ ଚନ୍ଦନ ଯାତ,
ଦୋଳରେ
ବିମାନରେ ଗାଁ ବୁଲା,
ଓ
ଜମିଦାରଙ୍କ ପଡ଼ିଆରେ ଦୋଳ ମେଲଣ
ତଥା ରଥଯାତରା,
ବର୍ଷର
ଗୋଟିଏଗୋଟିଏ ବଡ଼ ଉତ୍ସବ ଥିଲା
।
ଏହା
ଛଡ଼ା ଦଶହରା ମଧ୍ୟ ଗାଁର ଏକ ବଡ଼
ପର୍ବ ଥିଲା । କରଣଙ୍କ ବୋଲିରେ
ଦଶହରାର ନାମ ଲେଖନବସା । ନଇ ପଠାରେ
କାଶତଣ୍ଡି ଚହଟିଲା ବେଳକୁ ବିଦେଶରେ
ଖଟୁଥିବା ଗାଁର ଚାକିରିଆ ବାବୁମାନେ
ଘରମୁହାଁ ହୁଅନ୍ତି । ସେତେବେଳ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବୋହୁ ଭୁଆଷୁଣୀମାନେ
ପିଲାପିଚିକା ଧରି ମିଣିପମାନଙ୍କ
ସହ ଯାଇ ଭିନ୍ନ ଦେଶରେ ବସା ବାନ୍ଧିବାର
ଚଳଣି ଆରମ୍ଭ ହୋଇନଥାଏ । ଗାଁର
ଲୋକେ ଏଇ ଲେଖନବସା ସମୟରେ ମଞ୍ଚରେ
ଉପସ୍ଥାପନା ପାଇଁ ତିଆରନ୍ତି ଏକ
ଲୋକପ୍ରିୟ ନାଟକ । ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ
ଭାବରେ ସ୍ଥାନୀୟ ଉଦ୍ଦ୍ୟମରେ ।
ଖର୍ଚ୍ଚବାର୍ଚ୍ଚ ପାଇଁ ଗାଁରୁ
ଚାନ୍ଦା ଆଦାୟ ହୁଏ । ଦର୍ଶକେ କିଛି
ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ ।
ଦଶରା
ଛଡ଼ା ରଥ ଉପଲକ୍ଷେ ମଧ୍ୟ ଯାତ୍ରାର
ଆୟୋଜନ କରାଯାଏ । ହେଲେ ବରାଦିଆ
। କଣିଆଁରେ ସେତେବେଳେ ଦିଅଁ
ଦଶମୀରେ ମନ୍ଦିରକୁ ନ ଲେଉଟି,
ବାହୁଡ଼ନ୍ତି
ଏକାଦଶୀରେ । ଲେଉଟାଣୀରେ ଠାକୁରେ
ରହନ୍ତି ଜମିଦାରଙ୍କ ଦାଣ୍ଡରେ,
ନିଶଙ୍ଖୁଡ଼ି
ଭୋଗ ପାଇ । ରାତିରେ ଠାକୁରଙ୍କ
ପାଇଁ ଚାଲେ ବାଦିଯାତ୍ରା ।
ପେଟ୍ରୋମାକସ ଆଲୁଅର ଆୟୋଜନ ହୁଏ
। ନମିଳିଲେ କାର୍ବାଇଡ଼ ଗ୍ୟାସ
ନାଇଟିରେ ଯାତ ଚାଲେ । ବାଛିବାଛି
ଗାଁ ଲୋକେ ଠିକ କରନ୍ତି ଯାତ୍ରାଦଳ
। ଭଦରନୋକଙ୍କୁ ନିମନ୍ତ ଯାଏଁ ।
ଗାଁର ବାକି ମଳିମୁଣ୍ଡିଆ ସାଧାରଣ
ଲୋକେ ଆସନ୍ତି ଦର୍ଶକ ଭାବରେ,
ଅନିମନ୍ତ୍ରିତ
। ଯାତ ଲାଗେ ଦୁଇ ରାତି । ଯେଉଁ ଦଳ
ଜିତେ,
ପାଏ
ଟିକିଏ ଅଧିକ ପାରିଶ୍ରମିକ ।
ବେଳେବେଳ ଦର୍ଶକମାନେ ଅଭିନୟରେ
ଭାସିଯାଇ ଅଭିନେତାଙ୍କୁ ରୂପା
ପଦକ ଦେବାର ଘୋଷଣା ଇତ୍ୟାଦି
କରନ୍ତି ।
ଗାଁର
ଝିଅବୋହୁ ମଧ୍ୟ ଯାତ ଦେଖି ଆସନ୍ତି
। ବସନ୍ତି ବିନା ପରଦାରେ,
ଜମିଦାରଙ୍କର
ପିଣ୍ଡାରେ । ସେତେବେଳେ ମାଡ଼
ଥାଏ ବଇଷ୍ଟଁବ ପାଣି ଓ ଜଗନ୍ନାଥ
ମାଆନ୍ତିଏ ଙ୍କ ବହିସବୁ ଉପରେ ।
ଫାରସ ସବୁ ଥାଏ ବେଶୀ ଲୋକପ୍ରିୟ
। ଯେଉଁ ଦିନଗୁଡ଼ିକରେ ଯାତ୍ରା
ଅଭିନୟ ହୁଏ,
ଗାଁ
ଦାଣ୍ଡ ରାତି ସାରା ଭିଡ଼ ରହେ ।
ପଡ଼େ ନାନାଦି ଦୋକାନବଜାର ।
ଅଭିନେତାମାନେ ସେତେବେଳେ
ପିନ୍ଧୁଥାନ୍ତି ଝାଲର ଓ ଅଭ୍ର
ନଗା ପୋଷାକ । ପେଟ୍ରୋମାକୁସ
ନାଇଟିରେ ତାହା ଚକମକ କରେ ଅଙ୍ଗାରଘଷା
ଅମାବାସ୍ୟା ରାତିର ତାରାମଖା
ଆକାଶ ପରି । ନାଟ ପଡ଼ିଆ ମଝିରେ
ଥାଏ କେଇ ପୁରୁଷର ପୁରୁଣା ବର
ଗୋଟିଏ । ଅନେକ ଲୋକ ଗଛ ଉପରେ
ଚଢ଼ିଯାଇ ଯାତ୍ରା ଦେଖନ୍ତି ।
ବାଣା ପରାଜୟ,
କଂସ
ବଧ,
କର୍ଣ୍ଣ
ବଧ,
ବେଣୀ
ସଂହାର,
ପରଶୁରାମ
ତଥା ଦାନୀ ହରିଶ୍ଚନ୍ଦ୍ର ଇତ୍ୟାଦି
ବହି ସେତେବେଳେ ଅଭିନିତ ହେଉଥିଲା
।
ଯାନିଜାତରା
ଛଡ଼ା,
ସେତେବେଳେ
ପାଲା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଜନପ୍ରିୟ ଥିଲା
କଣିଆଁ ଗାଁରେ । ଦକ୍ଷିଣ ଓଡ଼ିଶାରୁ
ସେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦାସକାଠିଆ
ଆମଦାନୀ ହୋଇନଥାଏ । ପାଲାବାଲେ
ଆଗେ ସତ୍ୟନାରାୟଣଙ୍କର ସ୍ତୁତି
କରନ୍ତି । ତାହା ପରେ ନାନାଦି
ଓଡ଼ିଆ କାବ୍ୟ କବିତାରୁ ଉଦ୍ଧୃତି
ଦେଇ ନିଜ ନିର୍ବାଚିତ କାହାଣୀଟିକୁ
ଆଗକୁ ନିଅନ୍ତି । ସାଧାରଣ ପାଲା
ସହ ବାଦୀପାଲା ମଧ୍ୟ ଲୋକପ୍ରିୟ
ଥିଲା,
ଯେଉଁଥିରେ
ରାତି ପରେ ରାତି ଦୁଇ ଦଳ ଭିତରେ
କଠିନ ପଦର ଅର୍ଥ ଆଦିକୁ ନେଇ
ପ୍ରତିଯୋଗିତା ଚାଲେ । କେତେବେଳେ
ଛାନ୍ଦର ପ୍ରଥମ ପଦ ବୋଲି ତାହାପର
ସବୁକୁ ବୋଲିବାକୁ କୁହାଯାଏ ତ,
ଆଉ
କେବେ ପୂରା ଛାନ୍ଦର ଅର୍ଥ ବୁଝାଇବାକୁ
ଆହ୍ୱାନ କରାଯାଏ । ସେତେବେଳେ
ପାଖର ବୋରିକିନାରେ ବରଷକୁ ଥରେ
ପାଲା ପ୍ରତିଯୋଗିତା ହେଉଥାଏ,
ଯାହାକୁ
ସ୍ଥାନୀୟ ବୋଲିରେ କୁହାହେଉଥିଲା
ପୂଜା ।
ଗୋଟିପୁଅ
ନାଚ ମଧ୍ୟ ସେତେବେଳ ମନୋରଞ୍ଜନର
ଏକ ଗୁରୁତ୍ତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ମାଧ୍ୟମ
ଥିଲା । ଦଶହରା,
କୁମାର
ପୂନେଇଁ,
ଦୋଳ
ଯାତ ଇତ୍ୟାଦି ସମୟରେ ଗୋଟିପୁଅ
ନାଚ ହେବ ହିଁ ହେବ । ଏହି ସମୟରେ
ମନ୍ଦିର ଓ ମଠ ଇତ୍ୟାଦିର ନିଥର
ପରିବେଶ,
ଗୋଟିପୁଅର
ଘୁଙ୍ଗରର ତାଳରେ ଝଙ୍କୃତ ହୁଏ ।
ଏହା ଛଡ଼ା ଜମିଦାରିଆ ବଡ଼ନୁକ
ବାହାଘରମାନଙ୍କରେ ବର ସହ ଗୋଟିପୁଅମାନେ
ଯାଉଥିଲେ । କୈଶୋର ପୂର୍ବ ବୟସର
ପିଲାଏ ଗୋଟିପୁଅ ବନି ଝୁଅବେଶ
ହେଇ ନାଚୁଥିଲେ । ଶାଢ଼ି ପିନ୍ଧି,
ଅଷ୍ଟ
ଅଳଙ୍କାର ନାଇ,
ବେଣୀ
ପାରି,
ଗୋଟିପୁଅମାନେ
ଗୁରୁଙ୍କର ବେହେଲାର ତାଳେତାଳେ
ନାଚୁଥିଲେ ଓ ଗାଉଥିଲେ । ତାଙ୍କ
ସହିତ ଗୁରୁମାନେ ମଧ୍ୟ ଗାୟନ
କରୁଥିଲେ । ବେଶଭୂଷା ସବୁର ବେତପେଡ଼ି
ବୋହୁଥିବା ଗୋଟିଏ ଭାରୁଆ ଆଉ
ଗୋଟିପୁଅମାନଙ୍କୁ ଧରି ଗୁରୁ
ଅବଧାନ ଗମନ କରୁଥିଲେ ଗାଁରୁ ଗାଁ,
ଉଛବରୁ
ଉଛବ ।
ଏହି
ସବୁ ପାରମ୍ପରିକ ମନୋରଞ୍ଜନର
ଉପଚାର ସହ,
ସେତେବେଳକୁ
କଳଗାଉଁଣା ମଧ୍ୟ ଆସିସାରିଥିଲା
। ଏଚ୍.ଏମ.ଭି.
କମ୍ପାନୀର
କଳ ଗାଉଁଣା ଉପରେ ଥିବ ମାଲିକର
ସ୍ୱର ଶୁଣୁଥିବା ଗୋଟିଏ କୁକୁରର
ଛବି । ସେତେବେଳ କଣିଆଁ ଭଳି ନିପଟ
ମଫସଲ ଗାଁମାନଙ୍କରେ କଳଗାଉଁଣା
କେବଳ ଯୋଡ଼ିଏ ଯାଗାରେ ଦେଖିବାକୁ
ମିଳୁଥିଲା । ପ୍ରଥମଟି ହେଲା,
ବଡ଼ବଡ଼
ଜମିଦାରିଆ ଘର । ଦ୍ୱିତୀୟଟି ହେଲା,
ସରକାର
ବାହାଦୁରଙ୍କର କାମରେ ବୁଲୁଥିବା
ଗବର୍ଣ୍ଣମେଣ୍ଟର ଭ୍ରାମ୍ୟମାଣ
କର୍ମଚାରୀମାନଙ୍କର କ୍ୟାମ୍ପ୍
। ଗଣେଷ ଓ ସରସତୀ ପୂଜାରେ କଳଗାଉଁଣା
ଦିଅଁ ଓ ପିଲାଙ୍କ ଲାଗି ଜମିଦାରଙ୍କ
ଘରୁ ଇସ୍କୁଲକୁ ମଗା ହୋଇ ଆସେ ।
ସେତେବେଳେ ଓଡ଼ିଆରେ ବରଷକୁ ଅଳପ
କିଛି ନୂଆ ରେକଡ଼ ଗୀତ ହିଁ ବାହାରୁଥିଲା
। ‘ଉତ୍କଳ ଜନନୀ ହୋଇ ହିନିମାନି’,
ଗୌରାଙ୍ଗଚରଣ
ଦାସ ଗାଇଥିବା ‘ଆଚ୍ଛା ଗୋଲଟେବୁଲ
ପାଲା ଲାଗିଲାରେ’ ତଥା ଗୋକୁଳ
ମହାନ୍ତି ଗାଇଥିବା
‘ଆସ
କିଏ ସେ ଯିବରେ,
ଆଜି
ରଜା ଘର ଖାନା’ ଇତ୍ୟାଦି ସେହି
ସମୟରେ ଲୋକପ୍ରିୟ କଳଗାଉଣା ଗୀତ
ଥିଲା ।
ଏହା
ଛଡ଼ା ପଲ୍ଲୀଜୀବନରେ ମନୋରଞ୍ଜନ
ପାଇଁ ନାନା କିସମର ଲୋକ ଭରି ହୋଇଥିଲେ
। କାର୍ତ୍ତିକ ଅମେଇସାରେ ଗୋଟିଏ
ଭକତ କାଳୀ ମୁଖା ଓ ଘୁଙ୍ଗୁର ଲଗାଇ
ଦେବୀ ବନନ୍ତି । ଢୋଲ ପେଁକାଳି
ବାଜେ । ଦେବୀଙ୍କର ମୁଖାରୁ ଲୋଳଲୋଳ
ଜିଭ ଝୁଲେ । ହାତରେ ଚାମର ଧରି,
କାଳସୀର
ପାଦ ପଡ଼େ ଢୋଲର ତାଳରେ । ତାଙ୍କୁ
ଧୂପ ଦୀପ ଦେଇ ଦେଇ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ
କରାଯାଏ । ସେହିପରି ଚଇତ ମାସରେ
ଚାଲେ ପାଟୁଆ ଯାତ । ମାନସିକ କରିଥିବା
ଲୋକେ ଓପାସ କରି ଗାଁ ସାରା ଘରଘର
ଗୀତ ଗାଇ ବୋଲନ୍ତି । ବୈଶାଖ ମାସରେ
ଠାକୁରାଣୀଙ୍କର ଘଣ୍ଟକୁ ଗୋଟେ
ଭକ୍ତ ମୁଣ୍ଡାଇ,
ରଣପାରେ
ଚାଲି,
ବୁଲେ
ଗାଁ ଗାଁ । ସବୁଠାରୁ ବେଶୀ କାଟତି
ଥାଏ କାକଟପୁର ମଙ୍ଗଳା ଓ ଝଙ୍କଡ଼ର
ସାରଳାଙ୍କର ଘଣ୍ଟର । କାର୍ତ୍ତିକ
ଓ ବୈଶାଖ ମାସରେ ଆସନ୍ତି ଚକୁଳିଆ
ପଣ୍ଡା ଓ ଧର୍ମ ମାସର ମାହାତ୍ମ୍ୟ
ବୁଲିବୁଲି ବୁଝାନ୍ତି ।
ନଳୁଆ
କେଳା ଜାତିର ଲୋକେ ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରେ
ଚିରସ୍ଥାୟୀ ଭାବେ ରହନ୍ତି ନାହିଁ
। ଗାଁଗାଁ ବୁଲନ୍ତି । ପୁରୁଷମାନେ
ନଳ ସାହାଯ୍ୟରେ ଚରେଇ ଧରନ୍ତି -
ଖାଆନ୍ତି
ନ ହେଲେ ପୋଷିବା ପାଇଁ ବିକିଦିଅନ୍ତି
। ସେମାନେ କୁହୁକ ବି ଦେଖାନ୍ତି
। ଏହି ଜାତିର ସ୍ତ୍ରୀଲୋକେ ଚିତା
କୁଟାନ୍ତି ଓ ସିନ୍ଦୁର,
ଗୋରଚନା
ଓ ଶସ୍ତା ଗହଣା ଆଦି ଝୁଅବୋହୁମାନଙ୍କୁ
ବୁଲାଇବିକନ୍ତି । ଖରାଦିନେ ଖୋରଧା
ଆଡ଼ୁ ଆସନ୍ତି କୁହୁକରାଣୀ । ଦୁଇଟି
କୋଡ଼ିଏ ବାଇଶ ଫୁଟ ଡେଙ୍ଗା ବାଉଁଶ
ପୋତି ତା ଉପରେ ଟଙ୍ଗା ହୁଏ ଗୋଟିଏ
ଦଉଡ଼ିଟିଏ । ଛୋଟ କଣି ବାଉଁଶଟିକୁ
ଧରି,
କୁନି
ବାଳିକାଟିଏ ଚାଲେ ସେଇ ବାଣିଟି
ଉପରେ । ତଳେ ବାଜୁଥାଏ ବାଜା,
ତା’
ଚାଲିର ତାଳ ଦେବା ପାଇଁ ।
ମଝିରେ
ମଝିରେ ନାଥ ଯୋଗୀମାନେ ଆସନ୍ତି
। କେନ୍ଦରା ବଜାଇ ଗୀତ ଶୁଣାନ୍ତି
। ଖରାଦିନେ ଅନେକ ଜାଗାରେ ରାମଲୀଳା
ମଧ୍ୟ ହୁଏ । ମୁଖା ପିନ୍ଧି ରାବଣ
ଓ ହନୁମାନ ଇତ୍ୟାଦି ଚରିତ୍ର ଅଭିନୟ
କରନ୍ତି । ସେତେବେଲେ ଜଗତସିଂପୁରର
ସୁଜଙ୍ଗର ରାମଲୀଣା ପ୍ରସିଦ୍ଧ
ଥିଲା । ଗାଁରେ ବିଜୁଳି ନଥିଲା ।
ସବୁଠାରୁ ପାଖ ଚଳଚିତ୍ର ଥିଏଟରର
ପରଦା ଥିଲା କାହିଁ କେତେ ଦୂରରେ,
କଟକରେ
। ହେଲେ ତଥାପି ମନ ଭୁଲାଇବା ପାଇଁ
ସାଧନର ଅଭାବ ନ ଥିଲା । ସୁଲଭ ଥିଲା
ଗୋଟିଏ ଜୀବନ୍ତ ସଂସ୍କୃତିର ଏକ
ଚଳମାନ ପ୍ରବାହ ।
ବି.ଦ୍ର - ଏହି ଲେଖାଟି ଆଗରୁ ପାକ୍ଷିକ ପତ୍ରିକା ସମଦୃଷ୍ଟିରେ ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଅଛି । ଲେଖାର ବ୍ୟବହୃତ ତଥ୍ୟ ଭୁବନେଶ୍ୱରର ଶିକ୍ଷାସନ୍ଧାନ ସଂସ୍ଥା ୨୦୧୧ ମସିହାରେ ଛାପିଥିବା ବିଷ୍ଣୁଚରଣ ମହାନ୍ତି କୃତ ଆତ୍ମଜୀବନୀ ‘ଆମ ପାଠପଢ଼ା ସମୟ’ରୁ ସଙ୍ଗୃହିତ ।
No comments:
Post a Comment