ନଗଡା ଓ ଗୁମୁଡୁମାହା: ବିକାଶର ଦୁଇଟି ଫଟୋଗ୍ରାଫ

କେଦାର ମିଶ୍ର

ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - ୱିକିମିଡ଼ିଆ କମନ୍ସ୍

ଯେଉଁମାନେ ଓଡିଶାର ଅର୍ଥନୀତି ବିଷୟରେ ଅଧ୍ୟୟନ କରନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ରାଜ୍ୟଟି ଏକ ଅର୍ଥନୈତିକ ବିସ୍ମୟ । ପ୍ରାକୃତିକ ଓ ମାନବ ସମ୍ବଳ କ୍ଷେତ୍ରରେ ରାଜ୍ୟର ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟ ରହିଥିବାବେଳେ, ମୂଳତଃ ଆମେ ଦରିଦ୍ର ଓ ପଛୁଆ ରାଜ୍ୟର ଅପଯଶ ପାଇ ଆସିଛୁ । ରାଜନୈତିକ ଅସ୍ଥିରତା ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ ଯୋଜନା ରୂପାୟନରେ ରାଜନୈତିକ ଇଛାଶକ୍ତିର ଅଭାବ ଯୋଗୁଁ ଦେଶର ଅଷ୍ଟମ ପଞ୍ଚବାର୍ଷିକ ଯୋଜନା ଯାଏଁ ଆମର ଅଭିବୃଦ୍ଧି ହାର ହାରାହାରି ଶତକଡ଼ା ଚାରି ଭାଗ ମଧ୍ୟରେ ସୀମିତ ରହିଥିଲା । ନବମ ପଞ୍ଚବାର୍ଷିକ ଯୋଜନାରୁ ଆଜି ପର୍ଯନ୍ତ ନିରନ୍ତର ଭାବରେ ଓଡିଶାର ବିକାଶ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଅଭିବୃଦ୍ଧିର ମାତ୍ରା ତୀବ୍ରତର ହୋଇଛି ବୋଲି ଆମ ପାଖରେ ତଥ୍ୟ ରହିଛି । ୧୯୯୭ ପରେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିବା ଏହି ବିକାଶ ପର୍ବ ସହିତ ଓଡିଶାର ରାଜନୈତିକ ସ୍ଥିରତା ଓ ମଜବୁତ ନେତୃତ୍ୱ ଦାୟୀ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ନବମ ରୁ ଦ୍ୱାଦଶ ପଞ୍ଚବାର୍ଷିକ ଯୋଜନା ଯାଏଁ ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକ ଓଡିଶାର ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ଦାୟିତ୍ୱ ତୁଲାଇ ଆସୁଛନ୍ତି । ପାରମ୍ପରିକ ଅର୍ଥନୈତିକ ତଥ୍ୟ ଆଧାରରେ ଏହି ସମୟରେ ଓଡିଶାର ବିକାଶ ହାର ଆଖିଦୃଶିଆ ଭାବରେ ଆଗକୁ ବଢିଛି । ତେବେ ରାଜ୍ୟରେ ଗଚ୍ଛିତ ଥିବା ସମ୍ବଳ ଓ ସମ୍ଭାବନା ତୁଳନାରେ ଅଭିବୃଦ୍ଧିର ହାର ସେତେବେଶୀ ଉତ୍ସାହଜନକ ନୁହେଁ । ଏହି ସମୟ ଖଣ୍ଡରେ ଦେଶର ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ରାଜ୍ୟ ତୁଳନାରେ ଓଡିଶାର ସ୍ଥାନ ଖୁବ ବେଶୀ ଆଗୁଆ ମଧ୍ୟ ନୁହେଁ ।

ଦେଶର ମୋଟ ଜଳସମ୍ପଦର ଶତକଡ଼ା  ଏଗାର ଭାଗ ଓଡିଶାରେ ରହିଥିବା ବେଳେ ଖଣିଜ ସମ୍ପଦର ଏକ ବହୁତ ବଡ ଅଂଶ ଓଡିଶାରେ ରହିଛି । ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଧରି ଓଡିଶା ସରକାର ଖଣିଜ ସମ୍ପଦରୁ ମିଳୁଥିବା ରାଜସ୍ୱକୁ ଓଡିଶାର ଏକମାତ୍ର ସମ୍ପତ୍ତି ବୋଲି ବିବେଚନା କରି ଆସିଛନ୍ତି । ରାଜ୍ୟର ଖଣିଜ ସମ୍ପଦ ଅନ୍ୟ ରାଜ୍ୟକୁ ବା ଦେଶକୁ ରପ୍ତାନୀ ହୋଇ ଯାଉଥିବା ବେଳେ ଓଡିଶାରେ ଶିଳ୍ପର ବିକାଶ ଯଥେଷ୍ଟ ପଛରେ ରହିଛି । ତେବେ ବିକାଶର ଧାରା ବିଶ୍ଲେଷଣ କରିବା ଆମର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ନୁହେଁ । ଗତ ପଚିଶ ବର୍ଷ ଭିତରେ ଓଡିଶାରେ ଯେଉଁ ଅର୍ଥନୈତିକ ପ୍ରଗତିର ଚିତ୍ର ଆମକୁ ଦେଖାଯାଉଛି ଓ ସରକାରୀ ତଥ୍ୟରେ ଯାହା ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣିମ ଅକ୍ଷରରେ ଲିପିବଦ୍ଧ ହୋଇ ରହିଛି, ତାହାର ବାସ୍ତବତା ଖୋଜି ବାହାର କରିବା ଲାଗି ଆମେ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛୁ । ଅର୍ଥନୈତିକ ପରିସଂଖ୍ୟାନ ଅନେକ ସମୟରେ ଯାହା ଦେଖାଏ, ଜୀବନ ଓ ଜୀବିକା କ୍ଷେତ୍ରରେ ତାହାର ପ୍ରତିଫଳନ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ପରିସଂଖ୍ୟାନ ଅନେକ ସମୟରେ ଏକ ନଥିବା ପ୍ରଗତିର ସୂଚକ ବୋଲି ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ଓଡିଶାର ଜିଡିପିକୁ କୃଷି ଓ ପଶୁପାଳନରୁ ବଡ ଅବଦାନ ମିଳେ । ଅଥଚ ରାଜ୍ୟରେ କୃଷିର ସ୍ଥିତି ଦିନକୁ ଦିନ ବିଗିଡିବାରେ ଲାଗିଛି । ରାଜ୍ୟରେ ଚାଷଯୋଗ୍ୟ ଜମି କମିବା ଓ ଅଧିକରୁ ଅଧିକ କୃଷକ ସହର ଅଭିମୁଖୀ ହେବା ତାହାର ଏକ ଉଦାହରଣ ।

ଓଡିଶାର ବିକାଶକୁ ନେଇ ତଥ୍ୟ ଓ ବାସ୍ତବତାର ଏକ ସରଳ ସମୀକରଣ ଆମ ଆଖି ଆଗରେ ଏବେ ଝୁଲୁଛି । ଗତ ସପ୍ତାହରେ ଓଡିଶାର ଦୁଇଟି ଗାଁର ଚିତ୍ରରୁ ଓଡିଶାର ବିକାଶ ତଥା ପ୍ରଗତିର ଚିତ୍ରକୁ ଆମେ ବିଶ୍ଲେଷଣ କରିବା । ଅନେକ ଦିନ ପରେ ଓଡିଶାର ଗଣମାଧ୍ୟମରେ ଆମେ ଗାଁ' ର ଛବି ଦେଖିବାକୁ ପାଇଲୁ । ଦେଶ ବା ରାଜ୍ୟ କହିଲେ କେବଳ ସହରକୁ ବୁଝୁଥିବା ଆମ ସାମ୍ବାଦିକ ମାନେ ଗାଁ' କୁ ଟିକେ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ଦେଇ କେତୋଟି ଚିତ୍ର ଆମକୁ ଦେଖେଇଲେ । ଅବଶ୍ୟ ଏହା ଆଗ୍ରହଜନିତ ଅଥବା ଆବଶ୍ୟକତାର ଚାପରୁ ଆସିଛି, ତାହା ଏକ ଭିନ୍ନ ପ୍ରସଙ୍ଗ । ଏବେ ସେହି ଗାଁ ଦୁଇଟିକୁ ଏବେ ଆସିବା । ପ୍ରଥମ ଗାଁ ଟି ଗୁମୁଡୁମାହା। କନ୍ଧମାଳ ଜିଲା ର କୁର୍ତମଗଡଠୁ ମାତ୍ର କେଇ କିଲୋମିଟର୍ ଦୂରରେ ଏହି ଗାଁ' ଏବେ ଦେଶ ସାରା ଚର୍ଚ୍ଚାର କାରଣ ପାଲଟିଛି। ଏହି ଗାଁ'ର ପାଞ୍ଚ  ଜଣ ନିରୀହ ଲୋକ ପୋଲିସ ଗୁଳିରେ ପ୍ରାଣ ହରାଇଛନ୍ତି । ପୋଲିସ ଓ ମାଓବାଦୀଙ୍କ ମଧ୍ୟର ସଙ୍ଘର୍ଷର ଅସହାୟ ଶୀକାର ଭାବରେ ଏହି ନିରୀହ ଆଦିବାସୀ ଓ ଦଳିତ ଲୋକମାନେ ନିଜ ଜୀବନ ହରାଇଛନ୍ତି ।

ମାନବୀୟ ଅଧିକାର ପ୍ରସଙ୍ଗକୁ ନେଇ ଏଇ ଗାଁ' ବିଷୟରେ ଚର୍ଚା କଲାବେଳେ ଆଉ ଗୋଟେ ଦୃଶ୍ୟ ଆମକୁ ବିଚଳିତ କରୁନାହିଁ । ଦୃଶ୍ୟଟି ହେଉଛି କୁର୍ତମଗଡ ଓ ଗୁମୁଡୁମାହା ଗାଁ'କୁ ସଞ୍ଜୋଗ  କରୁଥିବା ରାସ୍ତା । ଏହାକୁ ରାସ୍ତା ବୋଲି ନକହି ଖାଲଢିପ ଓ କାଦୁଅ ପଚପଚ ଗୋଟେ ଧରସା ବୋଲି ଆମେ କହିପାରିବା । ଜନଗଣନା ତଥ୍ୟ ଅନୁଯାୟୀ ଏହି ଗାଁ'ର ଲୋକ ସଂଖ୍ୟା ୨୦୭  ଯାହା ମଧ୍ୟରୁ ୧୦୧ ଜଣ ପୁରୁଷ ଓ ୧୦୭ ଜଣ ମହିଳା ।  ଏହା ବ୍ୟତୀତ ୩୩ ଜଣ ପିଲା ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁ ମାନଙ୍କ ବୟସ ୦-୬ ବର୍ଷ ଭିତରେ । ରାଜ୍ୟର ସାକ୍ଷରତା ହାର ଶତକଡ଼ା ୭୨.୭୮ ହୋଇଥିବାବେଳେ, ଗୁମୁଡୁମାହା ଗାଁ'ର ସାକ୍ଷରତା ହାର ମାତ୍ର ୩୦.୮୬ %। ଗାଁ'ରେ ମାତ୍ର ୨୦ ଜଣ କୃଷି ଶ୍ରମିକ ହୋଇଥିବା ବେଳେ ବାକି ମାନେ ଅନ୍ୟ ଉପରେ ଆଶ୍ରିତ ଶ୍ରମିକ । ପୂରା ଗାଁ' ଲୋକଙ୍କ ପାଖରେ ରୋଜଗାରର ସ୍ଥାୟୀ ପନ୍ଥା ନାହିଁ । ଗାଁ'କୁ ବିଜୁଳି ନାହିଁ କିମ୍ବା ଆଖ ପାଖରେ ସ୍କୁଲ କି ଡାକ୍ତରଖାନା ନାହିଁ । ଏହି ଗାଁ'କୁ ବିକାଶ ପହଞ୍ଚିବାକୁ ଆଉ କେତେ ବର୍ଷ ଲାଗିବ,  ତାହାର ଉତ୍ତର କିଏ ଦେବ ? ଯେଉଁ ଗାଁ କୁ ସଡକ, ପାଣି, ବିଜୁଳି, ଖାଦ୍ୟ, ଶିକ୍ଷା ଓ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ ସେବା ପହଞ୍ଚି ପାରୁନାହିଁ, ସେ ଗାଁ'କୁ ପୋଲିସ ଅତି ସହଜରେ ପହଞ୍ଚି ଲୋକଙ୍କୁ ମାରିପାରୁଛି। ବିକାଶ ଠାରୁ ବହୁ ଦୂର ଅନ୍ଧାରରେ ରହିଥିବା ଗୁମୁଡୁମାହା ଭଳି ଆହୁରି ଶହ ଶହ ଗାଁ'ରେ ଏବେ ମାଓବାଦୀ ଓ ପୋଲିସର ସଙ୍ଘର୍ଷ ଭୂମି ପାଲଟି ଥିବା ବେଳେ, ବିକାଶ ସେଠି ବାଟ ଭୁଲି କେଉଁଠି ଗୋଟେ ଅଟକି ଯାଇଛି।

ସେହିପରି ଚର୍ଚ୍ଚା ରେ ଥିବା ଆଉ ଏକ ଗାଁ' ହେଉଛି ଯାଜପୁର ଜିଲ୍ଲା ସୁକିନ୍ଦା ବ୍ଲକର ନଗଡା ଗାଁ' । ଏହା ଆଦିବାସୀ ଅଧ୍ୟୁଷିତ ଦୁର୍ଗମ କନ୍ଧମାଳ ନୁହେଁ । ଯଦିଓ, ଏହି ଗାଁ'ରେ ଜୁଆଙ୍ଗ ଆଦିବାସୀମାନେ ବସବାସ କରନ୍ତି । ଖଣି ଓ ଶିଳ୍ପ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଢେର ଆଗୁଆ ସୁକିନ୍ଦା ଅଞ୍ଚଳର ଏହି ଗାଁ' ରେ ଗତ ଛଅ ମାସ ଭିତରେ ଉଣେଇଶି ଜଣ ଶିଶୁ ଅପପୁଷ୍ଟି, ଅଖାଦ୍ୟ ଓ ଚିକିତ୍ସା ଅଭାବରୁ ପ୍ରାଣ ହରାଇଲେଣି । ଓଡିଶା ସରକାର ଜଙ୍ଗଲ ପାହାଡ ଘେରା ଗୁମୁଡୁମାହାକୁ ରାସ୍ତା ସଞ୍ଜୋଗ କରିବାରେ ସିନା ବିଫଳ ହେଲେ । ହେଲେ ଶିଳ୍ପ ନଗରୀ କଳିଙ୍ଗ ନଗରଠାରୁ ମାତ୍ର ପଚାଶ କିଲୋମିଟର ଦୂର ନଗଡାକୁ ରାସ୍ତା ତିଆରି କରିବାରେ କଅଣ ସମସ୍ୟା ରହିଲା, ତାହା ବୁଝି ହେଉନାହିଁ । 

ସୁକିନ୍ଦା ବ୍ଲକର କୁହିକା ଠାରୁ ନଗଡା ଯିବାକୁ ପାଦ ଚଲା ବାଟରେ ଦୁଇ ଘଣ୍ଟା ସମୟ ଲାଗେ । ଏହି ଦୁର୍ଗମ ପଥ ଦେଇ ଗାଁ'ରେ ପହଞ୍ଚିବା ଆଦୌ ସମ୍ଭବ ନୁହଁ । ଏକଥା ଆମେ କହୁନୁ । ଓଡିଶା ସରକାରଙ୍କ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସଚିବ ଗତ ତେର ଜୁଲାଇରେ ଯେଉଁ ରିପୋର୍ଟ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିଛନ୍ତି, ସେଥିରୁ ଏହି ତଥ୍ୟ ମିଳୁଛି । ଆରତି ଆହୁଜାଙ୍କ ଚାରି ପୃଷ୍ଠାର ଏହି ଛୋଟିଆ ରିପୋର୍ଟଟି ଗୋଟିଏ ବଡ ସମସ୍ୟା ବିଷୟରେ ଆମକୁ ଚିନ୍ତିତ କରାଇ ଦେଉଛି । ଯେଉଁମାନଙ୍କ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ଖଣିରୁ ଖୋଳି ଆମେ ବିକାଶର ଇମାରତ ଗଢିଲୁ, ସେମାନଙ୍କୁ ଆମେ ଦେଇଛୁ କଅଣ ? ଉପର, ତଳ ଓ ମଝି ନଗଡା ଗାଁ'ରେ ମୋଟ ୩୮ ଟି ପରିବାରର ୨୯୫ ଜଣ ଲୋକ ରୁହନ୍ତି । ଏହା ସହିତ ଗୁହିଆଶାଳ ଗାଁ'ରେ ୨୬ ଟି ପରିବାରର ୨୪୮ ଜଣ ବାସିନ୍ଦା ଅଛନ୍ତି । ଏମାନଙ୍କ ଗାଁ'କୁ ରାସ୍ତା, ପାଣି, ବିଜୁଳି, ରାସନ ଇତ୍ୟାଦିର କୌଣସି ବ୍ୟବସ୍ଥା ନାହିଁ । ପ୍ରାୟ ୮-୧୦ କିଲୋମିଟର ଚାଲି ଚାଲି ଆସିଲେ ଯାଇ ଏମାନେ ଖାଦ୍ୟ କିଣି ପାରିବେ । ତେଣୁ ପିଲାଙ୍କୁ ପୁଷ୍ଟିକର ଖାଦ୍ୟ ଯୋଗାଇବା ସମ୍ଭବ ହେଉନାହିଁ । ଗତ ଜୁନ ମାସରେ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରିଥିବା ଛଅ ଜଣ ଶିଶୁ ଅପପୁଷ୍ଟି କାରଣରୁ ହିଁ ମୃତ୍ୟୁ ବରଣ କରିଛନ୍ତି ବୋଲି ଡାକ୍ତରୀ ରିପୋର୍ଟ କହୁଛି ।

ଓଡିଶା ସରକାର ଜନମଙ୍ଗଳ ଯୋଜନା ମାଧ୍ୟମରେ ବାରମ୍ବାର ଲୋକଙ୍କ ଆସ୍ଥା ଭାଜନ ହେଉଛନ୍ତି ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ଜନନୀ ସୁରକ୍ଷା ଯୋଜନାଠୁଁ ହରିଶ୍ଚନ୍ଦ୍ର ଯୋଜନା ଅର୍ଥାତ ପିଲା ଜନ୍ମଠୁଁ ମୃତ୍ୟୁ ପର୍ଯନ୍ତ ସବୁ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଲୋକଙ୍କୁ ସରକାରୀ ସହାୟତା ଯୋଗାଇ ଦିଆଯାଉଛି ବୋଲି ରାଜ୍ୟ ସରକାର କହି ଆସୁଛନ୍ତି । ନଗଡା ଅପପୁଷ୍ଟି ଜନିତ ଶିଶୁ ମୃତ୍ୟୁ ଘଟଣା ରାଜ୍ୟ ସରକାରଙ୍କ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଯୋଜନା ଗୁଡିକର ବିଫଳତାକୁ ପଦାରେ ପକାଇଦେଇଛି । ରାଜ୍ୟ ସରକାରଙ୍କ ମହିଳା ଓ ଶିଶୁ ବିକାଶ ବିଭାଗ ଅଧିନରେ ମହିଳା ଓ ଶିଶୁଙ୍କୁ ପୁଷ୍ଟିକର ଖାଦ୍ୟ ଯୋଗାଣ ତଥା ପୁଷ୍ଟି ଜନିତ ସଚେତନତା ସୃଷ୍ଟି ପାଇଁ ମମତା ଯୋଜନା, ପୁଷ୍ଟି ସହାୟତା ଓ ସଚେତନତା ଯୋଜନା, ଟୀକାକରଣ, ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ ପରୀକ୍ଷା ସମେତ କନ୍ୟା ସନ୍ତାନ ପାଇଁ ଆହୁରି ଅନେକ ଯୋଜନାର ଘୋଷଣା କରାଯାଇଛି । ପ୍ରତି ମାସର ୧୫ ତାରିଖକୁ ରାଜ୍ୟ ସରକାର ପୁଷ୍ଟିକର ଦିବସ ଭାବରେ ପାଳନ କରି ଆସୁଛନ୍ତି । ଏହି ଦିନ ପ୍ରତି ଜିଲ୍ଲା, ବ୍ଲକ୍, ପ୍ରାଥମିକ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ କେନ୍ଦ୍ର ଓ ଗୋଷ୍ଠୀ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ କେନ୍ଦ୍ରଗୁଡିକରେ ବିଶ୍ୱ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସଙ୍ଗଠନର ମାନକ ଅନୁଯାୟୀ ପ୍ରତି ଶିଶୁର ପୁଷ୍ଟି ପରୀକ୍ଷା ହେବା କଥା । ନଗଡା ସମେତ ରାଜ୍ୟର ଆଦିବାସୀ ବହୁଳ ଗାଁ'ଗୁଡିକରେ ଏହା ବିଲକୁଲ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁନାହିଁ । 

ନଗଡା ଗାଁ'ର ଏହି ଦୁର୍ଦ୍ଦିନ ସହିତ ଓଡିଶାର ବିକାଶ ତଥା ଅଭିବୃଦ୍ଧିକୁ କେମିତି ବିଶ୍ଲେଷଣ କରାଯିବ ? ରାଜନୀତିରେ ସୁକିନ୍ଦାର ପ୍ରଭାବଶାଳୀ ନେତୃତ୍ୱ ରହିଆସିଛି । ସୁକିନ୍ଦାର ବିଧାୟକ ଓଡିଶାର ଅନ୍ୟତମ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ନେତା । ପୂର୍ବତନ ବିଧାୟକ ତଥା ଅର୍ଥମନ୍ତ୍ରୀ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ଘଡେଇ ଏହି ଅଞ୍ଚଳକୁ ଦୀର୍ଘ ବର୍ଷ ଧରି ପ୍ରତିନିଧିତ୍ୱ କରି ଆସୁଥିଲେ । ଏଠାରେ ଟାଟା କମ୍ପାନୀ ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଧରି ଖଣି ପକେଇ ବସିଛି । ଦ୍ୱିତୀୟ ଶିଳ୍ପ ବିପ୍ଳବ ପାଇଁ ଯାଜପୁର ଜିଲାର କଳିଙ୍ଗ ନଗରକୁ ପ୍ରମୁଖ ଭୂମିକା ଦିଆ ଯାଇଛି । ସରକାରୀ ଯୋଜନା ସମେତ ବେସରକାରୀ କର୍ପୋରଟ ସାମାଜିକ ଉତ୍ତର ଦାୟିତ୍ୱ ଯୋଜନାରେ କୋଟି କୋଟି ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ ହେଉଛି ।

ତଥାପି ନଗଡାର ଏହି ଅବସ୍ଥା କାହିଁକି ? ଏହାର ଉତ୍ତର କିଏ ଦେବ ? ଓଡିଶାରେ ବିକାଶର ଏହି ଯେଉଁ ଦୁଇଟି ଫୋଟୋଗ୍ରାଫ ଆମେ ଦେଖିଲେ ତାହା କେବଳ ସଙ୍କେତ ମାତ୍ର । ଏମିତି ଶହ ଶହ ନଗଡା ଓ ଗୁମୁଡୁମାହା ଓଡିଶା ସାରା ରହିଛି । ସଡକ, ବିଜୁଳି, ପାଣି, ରାସନ, ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସେବା ଭଳି ସର୍ବନିମ୍ନ ଆବଶ୍ୟକତା ପୂରଣ କରିବାରେ ଆମର ବିଫଳତାକୁ ଏହି ଗାଁ'ଗୁଡିକ ଆମକୁ ଓଡିଶାର ଅସଲ ଚିତ୍ର ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ହେଉଛି, ଆମର ରାଜନୀତି ଏ ସବୁକୁ ନିରନ୍ତର ଗାଲିଚା ତଳକୁ ଫୋପାଡି ଅନାବଶ୍ୟକ ପ୍ରସଙ୍ଗ ଉପରେ ଅଧିକ ସମୟ ସାରୁଛି । ଓଡିଶାର ଗଣମାଧ୍ୟମ ମଧ୍ୟ ଏହି ସବୁ ପ୍ରସଙ୍ଗକୁ ନେଇ ବେଶୀ ସଚେତନ ନୁହନ୍ତି । ପ୍ରସଙ୍ଗକୁ ନେଇ ଆଜି ହୁଏତ ଗୁମୁଡୁମାହା କି ନଗଡା ଗାଁ'ର କଥା ଆମେ କହୁଛୁ । ଆଉ ଅଳ୍ପ ଦିନ ପରେ ଆମେ ଏହାକୁ ଭୁଲି ପୁଣି କେଉଁ କାଷ୍ଟିଂ କାଉଚ ବା ମନ୍ଦିର ଅବ୍ୟବସ୍ଥା ଖବର ପଛରେ ଧାଇଁବୁ । ଓଡିଶାର ସାଧାରଣ ଶିଶୁ ସ୍ୱାଧୀନତାର ସତୁରୀ ବର୍ଷ ପରେ ବି ଖାଇବାକୁ ନପାଇ, ଅଖାଦ୍ୟ ଖାଇ ମରୁଥିବା ବେଳେ, ଆମେ ଆମର ଅର୍ଥନୈତିକ ଅଭିବୃଦ୍ଧିର ମିଛ ପରିସଂଖ୍ୟାନକୁ ଦେଖାଇ ଆତ୍ମତୃପ୍ତି ପାଉଥିବୁ ।