ଚାର୍ଲସ୍ ସିମିକ ଙ୍କ ପାଞ୍ଚଟି ଗଦ୍ୟ କବିତା

ଅନୁବାଦ - ଜ୍ୟୋତି ନନ୍ଦ

ଚାର୍ଲସ୍ ସିମିକ ( ୯ ମେ ୧୯୩୮ - )

୧

ଛବିଭର୍ତ୍ତି ବହି

ବାପା ଧର୍ମତତ୍ତ୍ୱ ବୁଝାନ୍ତି ମେଲ୍‌ରେ । ସାମନାରେ ପରୀକ୍ଷା । ମାଆ ପାଖରେ ବସି ଜାମା ବୁଣୁଛି । ମୁଁ ନିଃଶବ୍ଦରେ ବସିଛି ପଢା ଟେବୁଲ୍‌ରେ, ଖୋଲା ବହି; ବହିଭର୍ତ୍ତି ଅସଙ୍ଖ୍ୟ ଛବି । ବାହାରେ ରାତି ସେତେବେଳେ । ସମସ୍ତ ମୃତ ରାଜାରାଣିର ଚିବୁକ ଛୁଇଁ ଥଣ୍ଡାରେ ମୋ ହାତ ହେମାଳ ।

ଉପରେ ଶୋଇବା ଘରେ କଳାରଙ୍ଗର ରେନ୍ କୋଟ୍‌ଟିଏ ସିଲିଂ ତାରରେ ଝୁଲୁଛି । କ'ଣ କରୁଛି ସେଇଟି ଏବେ ? ମାଆର ଲମ୍ବା ଛୁଞ୍ଚି ଏପଟ ସେପଟ ଦ୍ରୁତ ବୁଣିଚାଲେ କଳାରଙ୍ଗର ଜାମା । ମୋ ମଥାର ଗହୀରରେ ଥିବା ଅନ୍ଧକାର ଭଳି କଳା ।

ବହିର ପୃଷ୍ଠା ଓଲଟାଏ । ପୃଷ୍ଠାରେ ପକ୍ଷୀର ଡେଣା ଝପଟାଇବାର ଶବ୍ଦ । "ମଣିଷର ଆତ୍ମାରାମ, ସ୍ୱଭାବରେ ପକ୍ଷୀ ସମ", ବାପା କହନ୍ତି ।ସେତେବେଳେ, ମୋର ଛବିଭର୍ତ୍ତି ବହିମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା ତୁମୁଳ ଯୁଦ୍ଧ, ବର୍ଚ୍ଛା, ତରବାରୀ ଝଣଝଣ; ଶୀତର ଜଙ୍ଗଲ କମ୍ପି ଉଠିଲା ମୋ ଭିତରେ, ଆହତ ଓ ରକ୍ତାକ୍ତ ହୃଦୟ ମୋହର ।

▪

୨

ବହି ଦୋକାନରେ

ଅଖ୍ୟାତ ଏକ ଉପନ୍ୟାସରେ, ପରସ୍ପରର ହାତ ଧରିଛନ୍ତି ପ୍ରେମିକ ପ୍ରେମିକା । ରୋଷେଇ ବହିରୁ, କାକୁଡି-ସାଲାଦ୍‌ର ପୃଷ୍ଠାଟି ଛିଣ୍ଡା । ମଲା ଲୋକ ଜଣେ ଲେଖିରଖିଛି ତାହାର ଶୈଶବ, ଖମାରର ସ୍ମୃତି, ଇରିଲେକ୍‌ରେ ବେଲୁନ ଉଡାଇବାର ଦୃଶ୍ୟସମୂହ । ମୋ ହାତରେ ବନ୍ଦ କରୁଛି ତାହାର ଖସଡା ପାଣ୍ଡୁଲିପି । ଜଣେ ଦାର୍ଶନିକ ପ୍ରଶ୍ନ କରୁଥାନ୍ତି ଧର୍ମତତ୍ତ୍ୱ; ମୌଳବାଦରେ କ'ଣ ସମ୍ଭବ ହେବ ଶାଶ୍ୱତ ବିଚାର ଦିବସ ? ବେଶ,ଅପେକ୍ଷା କରି ଦେଖା ଯାଉ । ମିଶର ଭ୍ରମଣର ବହିରେ ଲାଗି ରହିଛି ଅନେକ ବାଲି । ସେଇ ମୃତ ମହୁମାଛି, ଯିଏ ଦିନେ କାମୁଡି ଦେଇଥିଲା ରହସ୍ୟମୟୀ ରାଣୀ ଏବିଗେଲ୍‌ଙ୍କର ନରମ ନିତମ୍ବ  । ଆଖିର କଜଳରେ ନାଆଁ ଲେଖି ଯାଇଛନ୍ତି ସିଏ ବି, ସେଇ ଇତିହାସ ଏଇ ବହିରେ ।

▪

୩

ମୋର ସ୍ୱୀକାରୋକ୍ତିର ସମୟ

ଗୋଟିଏ କୁକୁର, କବିତା ଲେଖୁଚି, ସେ କାହିଁକି ଘାଉଁ ଘାଉଁ କରେ । ପ୍ରିୟ ପାଠକ ପାଠିକା, ସେ କୁକୁରଟି ହେଉଛି ମୁଁ । ଲାଇବ୍ରେରୀରୁ ସେମାନେ ଅର୍ଦ୍ଧଚନ୍ଦ୍ର ଦେଇ ତଡି ଦେଇଛନ୍ତି ମୋତେ । ମୁଁ କହିଲି ମୋ ପ୍ରଭୂ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ, ଯଦିଓ ବହୁଦିନ ଧରି ଅଦୃଶ୍ୟ । କିନ୍ତୁ ଏମାନେ କୌଣସି ପ୍ରଭୂଙ୍କୁ ମାନନ୍ତି ନାହିଁ । ମୋ ଲାଞ୍ଜକୁ ଧରି ଟାଣି ଠିକ୍ ବାହାର କରି ଦେଲେ ।

ପାର୍କରେ ପକ୍ଷୀମାନେ ସଭା ଡାକିଛନ୍ତି, ନିଜ ଭିତରେ କିଚିରିମିଚିରିରେ କେମିତି ଅତିଷ୍ଠ ସେମାନେ ! ବେଞ୍ଚରେ ବସିଛନ୍ତି ଜଣେ ବୃଦ୍ଧା, ସାମନାରେ ଆଇନାଟିଏ ଧରି ନିଜର ପକ୍ୱକେଶ କାଟୁଛନ୍ତି ଏକ ଅଦୃଶ୍ୟ କଇଁଚିରେ । ମୁଁ କିଛି କହିନି ସେତେବେଳେ । ସେଇ ରାତିରେ, ତଳେ ଶୋଇଛି ଜାକିଜୁକି ହୋଇ, କବିତାର ପେନସିଲ୍ କାମୁଡି ଧରି, ମଝିରେ ମଝିରେ ଦୀର୍ଘଶ୍ୱାସ । ଏଇ ଦୂର ଆକାଶରେ, ହାତ ପାହାନ୍ତାରେ ନଥିବା କାହା ପ୍ରତି ଖୁବ୍ ରାଗ ହେଉଥିଲା । କେଉଁ ଦିନ ଯାହାର କୌଣସି ନାଆଁ ଦେଇନାହିଁ ।

▪

୪

ଫୋନ କଲ୍

ତୋ ପାଇଁ ମେସେଜ୍ ରହିଛି ରେ ଟୋକା: ମୋ ସାଙ୍ଗେ ଖେଳୁଚୁ । ଭଗବାନଙ୍କ ରାଣ ଖାଉଛି,  ତତେ ଶୂଳୀରେ ଚଢେଇ ଦେବା ଉଚିତ ।

ମୋତେ ?

ରୁଟିର ଗୁଡ ପଡିଛି ଟେବୁଲ୍ ତଳେ, ଭୟରେ ଜାକିଜୁକି, କୃତଜ୍ଞ ଆଖି ଖୋଲି ଚାହିଁ ରହିଛି ମୋତେ । କାପୁରୁଷ କେଉଁଠିକାର ! ଆକ୍ଷରିକ ଅର୍ଥରେ କେହି ନୁହଁ ଯେମିତି । ଆଉ ଏଇ ଯିଏ ଏଇଠି, ଦୂର୍ ! ମୋର ଚମକିପଡିବାର ଖୋଲା ମୁହଁ ଝୁଲି ଥାଏ ଝର୍କା କାଚରେ ।  ଅଗଷ୍ଟ, ମୋ ଜହ୍ଲାଦ ଯେମିତି ବାହାରର ଅନ୍ଧକାରରେ, ପିନ୍ଧିଛନ୍ତି କଳାଟୋପି ସବୁ ।

ଆପଣ ମଜା କରୁଛନ୍ତି ସମ୍ଭବତଃ । ନହେଲେ ବିଶାଳ ଏକ ଭୁଲ୍ ବୁଝାବୁଝି । ରଂ ନମ୍ବର, ସେୟା ନୁହଁ ?

ନମ୍ବର ଠିକ୍ ଅଛି , ଅନ୍ୟର ମଗଜରୁ କହୁଚି କେବଳ ।

▪

୫

ସୂଚୀବିଦ୍ଧ ଆଖି

କେହି ଜାଣନ୍ତିନି, ମୃତ୍ୟୁର କର୍ମ ପଦ୍ଧତି କେଉଁ ପରି । କେହି ଜାଣନ୍ତନି, ଗୋଟିଏ କାମ ପାଇଁ ତାହାର ଅପେକ୍ଷା କେତେ । ଘରେ ସ୍ତ୍ରୀ  ଏକା, ମୃତ୍ୟୁର କପଡା ଧୋଇ ତାହାର ଦିନ କଟୁଥାଏ । ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅମାନେ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରି ଦିଅନ୍ତି, ତାହାର ରାତିର ଖାଦ୍ୟ । ପ୍ରତିବେଶୀମାନେ ତାସ୍ ଖେଳୁଥାନ୍ତି ବଗିଚାରେ । ଅଥବା କିଛି କରେନାହିଁ ସେ, ସିଡିଘରେ ବସି ବିଅର୍ ଗିଳେ ।

ପଥ ମଧ୍ୟରେ ଯେତେବେଳେ ମୃତ୍ୟୁ, ଅଚିହ୍ନା ସହରର ରାସ୍ତାରେ ଏକା ଘୁରୁଅଛି । ଦୀର୍ଘଦିନ ହେଲା କାଶ, ଏମିତି ଏକ ପ୍ରାଣ ଖୋଜେ ସତର୍କ ସ୍ନାୟୁ । କିନ୍ତୁ ,ଠିକଣାଟି ଭୁଲ୍ ହୋଇଯାଏ । ଏତେ ଏତେ କବାଟର ଏପାଖରୁ କିଛି ଖୋଜି ପାଏନାହିଁ ସିଏ, ହଠାତ୍ ବର୍ଷା ଆସେ ! ଆଗରେ ଲମ୍ବା ରାତି, ଖବର କାଗଜ ଖଣ୍ଡିଏ ନାହିଁ ଭିଜିଯାଉଥିବା ମୁଣ୍ଡକୁ ରକ୍ଷା କରିବା ପାଇଁ । ପକେଟରେ ପଇସା ନାହିଁ ଯେ, ସେ କାହାକୁ ଫୋନ୍ କରିବ ।

ଅନ୍ୟ କେଉଁଠି କିଏ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ପୋଷାକ ଖୋଲୁଛି । ତନ୍ଦ୍ରାଚ୍ଛନ୍ନ ଆଖି, ନଗ୍ନ ହୋଇ ଶୋଇଅଛି ମୃତ୍ୟୁର ବିଛଣାର ଆରପଟେ ।