ରୁଦ୍ର ମହମ୍ମଦ ସହିଦୁଲ୍ଲାଙ୍କର ବଙ୍ଗଳା କବିତା - 'ବତାସରେ ଶବର ଗନ୍ଧ'

ଓଡ଼ିଆ ଅନୁବାଦ -ସମୀର ରଞ୍ଜନ

୨୦୧୧ ମସିହାରେ ଉତ୍ତୋଳିତ ରୁଦ୍ରଙ୍କର ଏକ ଆଲୋକଚିତ୍ର
ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - ୱିକିମିଡିଆ କମନ୍ସ୍

ଆଜି ବି ବାରି ହେଉଚି ବତାସରେ ଶବର ଗନ୍ଧ;

ଆଜି ବି ଦେଖୁଚି ମାଟି ଉପରେ ମୃତ୍ୟୁର ନଗ୍ନ ନୃତ୍ୟ;

ଧର୍ଷିତାର କାତର ଚିତ୍କାର ଆଜି ବି ଶୁଭୁଚି ତନ୍ଦ୍ରା ଭିତରେ ।

ଏ ଦେଶ କଣ ଭୁଲି ଗଲାଣି ସେଇ ଦୁଃସ୍ବପ୍ନର ରାତି,

ସେଇ ରକ୍ତାଭ ସମୟ ?

ବତାସରେ ପହଁରି ବୁଲୁଚି ଶବର ଗନ୍ଧ,

ମାଟିରେ ଲାଗିଛି ରକ୍ତର ଦାଗ ।

ଏଇ ରକ୍ତ ରଞ୍ଜିତ ମାଟିର ଲଲାଟକୁ ଛୁଇଁ

ଦିନେ ଯେଉଁମାନେ ଆଶା ବାନ୍ଧିଥିଲେ,

ଜୀର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନର ପାଗଳାମୀରେ

ସେମାନେ ଖୋଜି ନେଲେ ନିଷିଦ୍ଧ ଅନ୍ଧାର ।

ଆଜି ସେମାନେ ଆଲୋକହୀନ ପିଞ୍ଜରାର ପ୍ରେମରେ

ଜଗି ରହିଛନ୍ତି ରାତ୍ରିର ଗୁମ୍ଫାରେ,

ଯେମିତି କି ନଷ୍ଟ ଜନ୍ମର ଲଜ୍ୟାରେ

ଜଡ଼ସଡ଼ କୁମାରୀ ମା;

ସ୍ୱାଧୀନତା - ଏଇ ଜନ୍ମ କଣ ନଷ୍ଟ ହେବ ?

ଏଇ କଣ ତେବେ, ପିତାହୀନ ଜନନୀର ଲଜ୍ୟାର ଫସଲ ।

ଜାତିର ପତାକାକୁ ଆଜି ପଞ୍ଜାରେ ମାଡ଼ି ବସିଚି ବୃଦ୍ଧ ଜରଦ୍‌ଗବ ।

ବତାସରେ ଶବର ଗନ୍ଧ ତଥାପି ବି ।

ନିଅନ୍ ଆଲୁଅରେ ନର୍ତ୍ତକୀ ଦେହରେ

ଉଠୁଚି ମାଂସର ତୋଫାନ;

ମାଟିରେ ପଡ଼ିଚି ରକ୍ତର ଦାଗ ।

ଚାଉଳ ଗୋଦାମରେ ପୁଣି ବି ଜମା ହେଉଚି

ଅନାହାରୀ ମଣିଷର ହାଡ଼ ।

ଏ ଆଖିକି ନିଦ ଆସୁନି,

ତନ୍ଦ୍ରାରେ ଶୁଣୁଚି ଧର୍ଷିତାର କରୁଣ ଚିତ୍କାର;

ନଦୀରେ ପହଁରି ବୁଲୁଚି ମଣିଷମାନଙ୍କର ପଚା ଶବ;

କୁକୁର ଖାଉ ଥିବା ବାଳିକାର ମୁଣ୍ଡହୀନ ବିଭତ୍ସ ଶରୀର 

ପହଁରି ବୁଲୁଚି ଆଖି ଭିତରେ ।

ମୁଁ ଶୋଇ ପାରୁନି ନା ବିଲକୁଲ ଶୋଇ ପାରୁନି ମୁଁ;

ରକ୍ତର କଫନରେ ବନ୍ଧା,

କୁକୁର ଶାଗୁଣା ଖାଉଥିବା ମଲା ଦେହ ସେ ମୋ ଭାଇର,

ସେ ମୋ ମା'ର, ମୋ'ର ପ୍ରିୟତମ ବାପାଙ୍କର ।

ସ୍ୱାଧୀନତା - ମୋର ସ୍ୱଜନ,

ପ୍ରିୟ ମଣିଷଙ୍କ ରକ୍ତରେ କିଣା ଯାଇ ଥିବା ଅମୂଲ୍ୟ ଫସଲ;

ଧର୍ଷିତା ଭଉଣୀର ଶାଢ଼ୀ ହିଁ

ମୋର ରକ୍ତାକ୍ତ ଜାତୀୟ ପତାକା ।