ଲାଓଜୁଙ୍କର 'ଦାଓ ଦେ ଜିଙ୍ଗ୍'‌ର ୮୦ତମ ପ୍ରବନ୍ଧ

ଅନୁବାଦ - ଶ୍ରୀମନ୍ତ ମହାନ୍ତି 

ସନ୍ଥ ଲାଓଜୁଙ୍କର ଏକ ଚିତ୍ର

ସୁଚାରୁ ରୂପେ ଚାଲେ ଦେଶ ।

ସୁଖେ ବାସିନ୍ଦା କରେ ବାସ ।।
ଶ୍ରମ ହୁଏନା ଭାରୀ ତାଙ୍କୁ
ଆନନ୍ଦ ପାଆନ୍ତି କର୍ମକୁ ।।

ଯନ୍ତ୍ର କ୍ଷମତା ଶତ ଜନ । 
କର୍ମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଜନଗଣ ।।
ଗୃହେ ଆନନ୍ଦ ଯେବେ ଥାଇ । 
ବିଦେଶେ ଯାତ୍ରା କେଉଁ ପାଇଁ ?

ଯାନ ଜାହାଜ ଥିଲେ ଥାଉ ।
ବ୍ୟବହାରରେ କମ୍ ଯାଉ ।।
ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ବି ଥିଲେ ଥାଉ ।
ବ୍ୟବହାର ତାହା ନ ହେଉ ।।

ଲୋକେ ଆନନ୍ଦେ ଖାଦ୍ୟ ଭୁଞ୍ଜି ।
ସପରିବାରେ ରହୁ ମଜ୍ଜି ।।
ଖାଲି ସମୟ କୃଷି କର୍ମେ ।
ପଡୋଶୀ ସାଥେ ଖୁସି ଜମେ ।।

ଅତି ପାଖେ ବିଦେଶ ଥାଉ ।
କାଉ ରାବିଲେ ଶୁଭୁ ଥାଉ ।।
ସୁଖରେ ଜୀଇଁ ଜୀବ ଯାଉ ।
ଦେଶ ଛାଡ଼ିବା ଦୂରେ ଥାଉ ।।

ଲେଖକୀୟ ଟୀକା - ଦାଓବାଦ ଏକ ପ୍ରାଚୀନ ଚୀନ୍ ଦର୍ଶନ । ପ୍ରକୃତି, ଜୀବନ ଓ ବଞ୍ଚିବାର କଳାକୁ ନେଇ ଏହି ଦର୍ଶନ । ଦାଓ ଶବ୍ଦର ଆକ୍ଷରୀକ ଅର୍ଥ ହେଉଛି ମାର୍ଗ, ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରକୃତିର ମାର୍ଗ । ଏହା ସାମଗ୍ରିକତାରେ ବିଶ୍ୱାସ ରଖେ । ବିଶ୍ୱାସ ରଖେ ପ୍ରକୃତିର ନିରବଚ୍ଛିନ୍ନତାରେ । ପ୍ରତିଯୋଗୀତା ବଦଳରେ ସହଯୋଗୀତା, ପ୍ରକୃତିରେ ହସ୍ତକ୍ଷେପ ବଦଳରେ ପ୍ରକୃତିରେ ହଜିଯିବାରେ, ବିବାଦ ବଦଳରେ ଯୋଡ଼ିବାରେ ବିଶ୍ୱାସ ରଖେ ଦାଓବାଦ । ଦାଓବାଦ ସମ୍ପର୍କିତ ଗ୍ରନ୍ଥମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ‘ଦାଓ ଦେ ଜିଙ୍ଗ’ ସର୍ବପ୍ରଧାନ ଓ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ । ଏହା ଖ୍ରୀଷ୍ଟପୂର୍ବ ଷଷ୍ଠ ଶତାବ୍ଦୀରେ ଲାଓ ଜୁଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଲିଖିତ, ଯେଉଁଥିରେ ରହିଛି ୮୧ଟି କ୍ଷୁଦ୍ର କବିତା । ଉପରିଲିଖିତ କବିତାଟି ଏହାର ୮୦ତମ ପ୍ରବନ୍ଧର ମର୍ମାନୁବାଦ ।