ସିଲଭିଆ ପ୍ଲାଥ୍ଙ୍କର କବିତା - 'ବାବା'
ଅନୁବାଦକ - ଜ୍ୟୋତି ନନ୍ଦ
 |
| ସିଲଭିଆ ପ୍ଲାଥ (୧୯୩୨ - ୧୯୬୩) |
ତୁମେ ଆଉ, ତୁମେ ଜମା ତ ପିନ୍ଧୁ ନାହିଁ,
ଏବେ, କଳା ଜୋତା ହଳକ,
ମୁଁ ସେଥିରେ ଘର କରି ରହିଛି ଜାଣ
ଗଲା ତିରିଶ ବର୍ଷ ଧରି, ରିକ୍ତ ଆଉ ମ୍ଲାନ
ନାଆଁକୁ ମାତ୍ର ଶ୍ୱାସପ୍ରଶ୍ୱାସ ନିଏ, ଛିଙ୍କ ମାଡିଲେ ଡର ।
ବାବା, ମୋତେ ତମକୁ ମାରିବାକୁ ହେଲା ।
ସମୟ ଆଗରୁ ନିଜ ଚାଲି ଗଲ ତୁମେ
ସଫେଦ ମାର୍ବଲଠୁ ଓଜନ, ବସ୍ତାଟିଏ ଭରା ଈଶ୍ୱରରେ,
ଭୟାନକ ମୂର୍ତ୍ତି, ଯାହାର ଗୋଟିଏ ପାଦର ଆଙ୍ଗୁଠି
ଫ୍ରିସ୍କୋର ସିଲ୍ ମାଛ ପରି ଖୁବ୍ ବଡ଼ ।
ଆଉ ମସ୍ତକଟି ରହିଛି ଖିଆଲି ଆଟଲାଣ୍ଟିକରେ,
ଯେଉଁଠି ମୂଷଳାଧାରରେ ବର୍ଷା ହୁଏ
ସବୁଜ ବିନ୍ର ରଙ୍ଗ ସବୁ ନିଳୀମାରେ
ସୁନ୍ଦର ନସେଟ୍ ବୋଲି ସୈକତ ଜଳରେ ।
ମୁଁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରେ ତୁମର ଉଦ୍ଧାର ପାଇଁ,
ଆହା, ତୁମେ ।
ଜର୍ମାନ୍ ଭାଷାରେ ,ସେହି ପୋଲିଶ ସହର ଯାହାକୁ
ରୋଲର୍ ଚଳାଇ ସମତଳ କରା ଯାଇ ଅଛି
କାରଣ ତ ଗୋଟିଏ, ଯୁଦ୍ଧ, ଯୁଦ୍ଧ ଆଉ ଯୁଦ୍ଧ ।
ସେହି ସହର ନାଆଁ ଖୁବ ଜଣାଶୁଣା, ସାଧାରଣ ଗାଆଁ,
ମୋର ସେ ପୋଲିଶ୍ ବନ୍ଧୁ କହେ,
ଏଇମିତି କେତେ ଡଜନ ଗାଆଁ ଅଛି ।
ତେଣୁ କହିପାରିବିନି ସଠିକ କେବେ,
କେଉଁଠି ଥାପିଥିଲ ପାଦ, ପୋତିଥିଲ ଚେର,
ମୁଁ ତମ ସହ କଥା କହି ପାରି ନାହିଁ ।
ଜିଭ ଅଟକିଯାଏ ତାଳୁରେ
ଅଟକି ରହିଛି କଣ୍ଟା ତା'ର ଫାନ୍ଦରେ ।
ମୁଁ ମୁଁ ମୁଁ ମୁଁ
କଥା କହି ପାରେ ନାହିଁ ।
ମୋର ମନେ ହୋଇଛି ପ୍ରତିଟି ଜର୍ମାନ ତମେ
ଏବଂ ତମର ଭାଷା ଅଶ୍ରାବ୍ୟ,
ଗୋଟିଏ ଇଞ୍ଜିନ, ଯେମିତି ଗୋଟିଏ ଇଞ୍ଜିନ
ମୋତେ ବିରକ୍ତ କରୁଛି ଇହୁଦି ଭଳି,
ଇହୁଦିଟି ଯେମିତି ଦାଖାଉ, ଆଉସଭିତଜ୍, ବେଲସେନ୍;
ମୋର ମନେହୁଏ ମୁଁ ହୁଏତ ଇହୁଦୀ ।
ଟିରଲ୍ ଅଞ୍ଚଳର ବରଫପାତ କିମ୍ବା ଭିଏନାର ସ୍ୱଚ୍ଛ ବିଅର୍
ସତ ନୁହେଁ, ଖାଣ୍ଟି ନୁହଁ, କୁଳୀନ ନୁହଁ, ତୁମ ସାମ୍ନାରେ
ମୋର ଯାଯାବର ପୂର୍ବପୁରୁଷ ଏବଂ ମୋର ଅଦ୍ଭୁତ ଭାଗ୍ୟ
ଏବଂ ମୋର ମିଛ ବ୍ୟାଗ, ମୋର ସାଧାରଣ ସତ ବ୍ୟାଗ
ମୁଁ ହୁଏତ ଈହୁଦୀ କିଞ୍ଚିତ ପରିମାଣରେ ।
ମୁଁ ତୁମକୁ ସବୁ ବେଳେ ଭୟ ପାଏ
ତୁମର ଯୁଦ୍ଧବିମାନ, ତୁମର ପ୍ରଚାର ମୁହଁ ଗୋବେଲ୍ର;
ତୁମର ପରିପାଟି ନିଶ,
ତୁମର ନୀଳ ଉଜ୍ଜଳ ଆର୍ଯ୍ୟ ଆଖି,
ପାଞ୍ଜାରମ୍ୟାନ୍ ପାଞ୍ଜାରମ୍ୟାନ୍, ତୁମେ ହିଁ।
ଈଶ୍ୱର ନୁହଁ, ଗୋଟିଏ ସ୍ୱସ୍ତିକ ଚିହ୍ନ
ଚିକ୍କଣ କଳା, କୌଣସି ଆଲୋକ ତାହାକୁ
ଭେଦ କରିପାରିବାକୁ ଅସମର୍ଥ ।
ପ୍ରତିଟି ନାରୀ ହିଁ ଜଣେ ଫାଶିବାଦୀକୁ ପୂଜା କରେ,
ମୁହଁରେ ଜୋତା ପଡ଼େ, ସେମିତି ନିଷ୍ଠୁର ଜଣକୁ,
ନିଷ୍ଠୁର ହୃଦୟ ଥିବା ତୁମ ଭଳି ପଶୁଟିକୁ ।
ବ୍ଲାକବୋର୍ଡ଼ ପାଖରେ ତମେ ଠିଆ ହୋଇଛ ବାବା,
ମୋ ପାଖରେ ଅଛି ସେ ଛବିଟି ।
ପାଦ ନୁହଁ ତମ ଓଠରେ ଗ୍ରହଣଖଣ୍ଡିଆ,
ସଇତାନଟି ସେଥିରେ କମ୍ ଦିଶେ ନାହିଁ;
ନା, ସେ କୃଷ୍ଣାଙ୍ଗଠୁ ଜମା କମ୍ ନୁହଁ,
ଯିଏ ମୋ ସୁନ୍ଦର ହୃଦୟକୁ ଦୁଇ ଟୁକୁରା
କରି ଦେଇ ଥିଲା ।
ମୋ ବୟସ ସେତେବେଳେ ଦଶ,
ସେମାନେ ତମକୁ କବର ଦେଲେ ।
କୋଡ଼ିଏ ବର୍ଷରେ ମୁଁ ମରଣ ଚାହିଁଲି
ଏବଂ ଫେରିବାକୁ ଚାହୁଁ ଥିଲି ତୁମରି ପାଖକୁ ।
ମନେ ହେଉଥିଲା ତୁମ ହାଡ଼ କେଇ ଖଣ୍ଡ
ହେଲେ ଚଳି ଯିବ ।
କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଥଳିରୁ ବାହାର କରି
ଅଠା ଦେଇ ଯୋଡ଼ି ଦେଲେ ମୋତେ ।
ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଜାଣି ଗଲି ମୋତେ
କ'ଣ କରିବାକୁ ହେବ ।
ମୁଁ ତୁମର ଏକ ପିତୁଳା ଗଢ଼ିଲି
କଳାକନାର ପୁରୁଷ ଏକ, ଯାହାର ଆଖିରେ ଥିଲା
ମେଇନକାମ୍ଫର ଚମକ,
ଦୁଃଖି ପ୍ରତି ପ୍ରେମ ଆଉ ଏକ ପାଳଭୂତ ।
ଏବଂ ମୁଁ କହିଛି, ମୁଁ ରାଜି, ମୁଁ ରାଜି ଅଛି ।
ତେଣୁ ବାବା, ପୁଣି ଅବଶେଷରେ ମୁକ୍ତି ହୋଇଛି
ଟେଲିଫୋନର କଳା ତା'ର ଛିଣ୍ଡା
ସେହି କଣ୍ଠ ଆଉ ମୋତେ ବିରକ୍ତ କରିବ ନାହିଁ ।
ମୁଁ ଯଦି ଜଣକୁ ଖୁନ୍ କରିଥାଏ
ତାହା ହେଲେ ଶେଷ କରିଛି ଦି'ଜଣକୁ ।
ସେଇ ରକ୍ତପାନକାରୀ ଯିଏ କହେ ତମ ନାଆଁ,
ମୋ ରକ୍ତ ଶୋଷିବାକୁ ଲାଗେ ବର୍ଷଟିଏ,
ତମେ ଯଦି ଜାଣିବାକୁ ଚାହଁ, ତେବେ ତାହା ସାତ ବର୍ଷ ।
ବାବା, ଏଥର ତମେ ଶୋଇବାକୁ ଯାଇ ପାର ।
ତୁମର କଳା ହୃଦୟରେ ଏବେ ଗୋଟିଏ ବେଶ୍ ଲମ୍ବା କଣ୍ଟା ।
ଗାଆଁର ଲୋକେ ତମକୁ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି ନାହିଁ;
ସେମାନେ ଏବେ ଖୁସିରେ ନାଚୁଛନ୍ତି
ଏବଂ ତମକୁ ପଦାଘାତ କରୁଛନ୍ତି ।
ସେମାନେ ସବୁକଥା ଜାଣନ୍ତି,
କିଏ ତମେ ପ୍ରକୃତରେ କ'ଣ
ବାବା ବାବା ହାରାମୀ ବାବା, ମୁଁ
ତମଠୁ ମୁକ୍ତି ପାଇଗଲି ।
•୧୨ ଅକ୍ଟୋବର ୧୯୬୨
No comments:
Post a Comment