ହାଫିଜଙ୍କ ଏକ କବିତା
ଅନୁବାଦକ - ଜ୍ୟୋତି ନନ୍ଦ
 |
| ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - ୱିକିମିଡିଆ କମନ୍ସ୍ |
ଲୋକଟି ଖୁବ ସରଳ
ଦେଖିବାକୁ ଟିକିଏ ବାଙ୍ଗରା ।
ସେମିତି କିଛି କାମ କରେନି ।
ଭାରି ଅଳସୁଆ ସେ;
କାମ କହିଲେ ତାହାର ଏତିକି,
ଯେଉଁ ଲୋକକୁ ସିଏ ଜାଣିଛି,
ଖାସ୍ ତାହାରି ପାଇଁସେ ତିଆରି କରୁଥାଏ
ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ପଞ୍ଜୁରୀ ।
ଅବଶ୍ୟ ସେ ଲୋକଟା ଭାରି ମନୁଆ
ସବୁ ବେଳେ କ'ଣ ପଞ୍ଜୁରୀ ତିଆରି କରୁଥାଏ କି ?
ଜମା ନୁହଁ, ଜମା ନୁହଁ।
ସେ ଦେଖେ ଆଉ ବାଛେ ସେଇ ଘଡ଼ିକୁ,
ଯେତେବେଳେ ସାଧୁ ଜଣକ
ନିଜ ମୁଣ୍ଡକୁ କରୁଥାନ୍ତି ତଳକୁ
ବାଜିଯିବ କାଳେ ହୁଏତ ତାହା,
ନୁଆଁଣିଆ ଜହ୍ନର ମଥାନରେ ।
ସାରା ରାତି ଅନିଦ୍ରା ରହି ସେହି ସାଧୁବର
ବୁଲିବୁଲି ରାସ୍ତାଘାଟ ନଗର କାନ୍ଦାର,
ହାତରେ ଥିବା ବଡ଼ ଏକ ଚାବିଗୋଚ୍ଛାରୁ
ଗୋଟିକ ପରେ ଗୋଟିଏ ଚାବି ଖୋଲି
ଫୋପାଡ଼ୁ ଥାଆନ୍ତି, ଏଣେ ତେଣେ,
ଦେବତାର ପୁଷ୍ପବୃଷ୍ଟି ପରି ।
ଆପଣ ଜାଣନ୍ତି, ଦେଖିଛନ୍ତି,
ସେଇ ଚାବି ପଡ଼ିଛି,
ବାଟରେ ଘାଟରେ ସାରା ସଂସାର
ଆମ ପାଇଁ, ଆମେ ଯେତେ ଦେଖିବାକୁ ସୁନ୍ଦର
ଆଉ ଏମିତିରେ କହିଲେ ଟିକିଏ ବେଶି ଚଗଲା
ଆମେ ଯେତେ ବନ୍ଦୀଗଣ,
ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଖାସ୍ ।
( ହାଫିଜ୍ ପାରସ୍ୟର ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ଶତାବ୍ଦୀର ଜଣେ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ସୁଫି କବି । ଏଇ କବିତାଟି ତାଙ୍କର ଏକ କବିତାର ଅନୁସୃଜନ । )
No comments:
Post a Comment